Morgunblaðið - 25.09.2020, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. SEPTEMBER 2020
✝ SigurveigÓlafsdóttir
fæddist í Syðstu-
Mörk undir Eyja-
fjöllum. Hún lést
lést 13. september
2020. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Ólafsson, bóndi frá
Eyvindarholti,
Vestur-Eyjafjalla-
hreppi, f. 24.5.
1891, d. 13.7. 1973,
og Halla Guðjónsdóttir, hús-
freyja frá Hamragörðum í sömu
sveit, f. 7.8. 1892, d. 7.4. 1970.
Systkini Sigurveigar eru Sigríð-
ur, f. 26.9. 1921, d. 2.12. 2012,
Guðjón, f. 23.9. 1922, Ólafur, f.
5.5. 1924, Sigurjón, f. 3.7. 1927,
d. 8.11. 1992, Jóhanna Guðbjörg,
f. 2.8. 1928, d. 4.1. 2018, Árni, f.
12.7. 1931, d. 11.4. 2014, og Ásta,
f. 8.1. 1939.
Sigurveig giftist 1958 Hjalta
þeirra eru Andrea, f. 1988, Snæ-
dís, f. 1994, sambýlismaður
Sindri Snær Svanbergsson, f.
1994, Berglind, f. 1997, og Ingi-
björg Veiga, f. 1999.
Sigurveig ólst upp í Syðstu-
Mörk og vann þar hefðbundin
sveita- og heimilisstörf framan
af. Hún var ung send af bæ til
tímabundinna starfa á nálægum
og fjarlægari bæjum. Skóla-
ganga hennar samanstóð af
stopulum farskóla til 12 ára ald-
urs en síðar af húsmæðraskóla-
námi í Hveragerði og Laug-
arvatni. Hún fluttist til Reykja-
víkur 1955 ásamt Hjalta eigin-
manni sínum og áttu þau sitt
fyrsta heimili í Skipasundi,
fluttu ári síðar á Langholtsveg
186 og 1964 í Skeiðarvog 133 þar
sem þau bjuggu alla tíð síðan.
Með húsmóðurstörfum vann Sig-
urveig í fiskvinnu í Reykjavík og
Grindavík, hjá Síldarréttum í
Kópavogi en lengstum við ræst-
ingar hjá KRON á Langholts-
vegi.
Útför Sigurveigar verður
gerð frá Langholtskirkju í dag,
25. september 2020, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ísfeld Jóhannssyni,
f. 28.1. 1923, d. 19.7.
2013. Synir Sig-
urveigar eru Pálmi
Guðjónsson, f. 1948,
vélvirki og vélstjóri
(faðir hans var Guð-
jón Helgason, f. 22.
mars 1916, d. 4.
nóvember 2002),
fóstursonur Hjalta
og alinn upp á
heimili þeirra
hjóna, Haukur, f. 1958, læknir,
og Ómar, f. 1960, læknir. Hauk-
ur er kvæntur Þóru Steingríms-
dóttur lækni, f. 1958. Dætur
þeirra eru Ragnhildur, f. 1990,
sambýlismaður Valdimar Viktor
Jóhannsson, f. 1987, Steinunn, f.
1993, eiginmaður Þorsteinn Sig-
urður Sveinsson, f. 1989, og
Halla, f. 1997. Ómar er kvæntur
Hjördísi Kjartansdóttur hjúkr-
unarfræðingi, f. 1965. Dætur
Margs er að minnast nú þegar
mamma Veiga hefur kvatt. Fyrst
kemur upp í hugann sterk sál-
arró, gleði og góðmennska sem
einkenndu persónugerð hennar
og er og verður okkur fyrirmynd.
Vitum ekki alveg hvaðan hún
spratt, kannski styrkurinn komi
úr Eyjafjallajökli sjálfum
skammt ofan Syðstu-Merkur,
þess fallega bæjar þar sem
mamma var fædd og uppalin.
Kannski að gleðin og góðmennsk-
an tengist álfum, grænum grund-
um eða mannlífi Eyjafjalla, eða
hafi verið heimanmundur frá
ömmu Höllu og afa Ólafi sem
byrjuðu sinn búskap 1920 í
Syðstu-Mörk í lágreistum húsum
án rafmagns með fáeinar skepn-
ur. Kannski varð hún svona góð
kona og lítillát af því að hún
þurfti snemma að fara að heiman;
níu ára fór hún vegna veikinda
frændfólks til aðstoðar á nálægan
bæ en þó var yfir Markarfljót af
fara. Hún fór á fleiri bæi og til
fleira fólks. Hún talaði af virð-
ingu um stopulan farskóla til 12
ára aldurs. Hún sótti seinna hús-
mæðraskóla í Hveragerði og á
Laugarvatni, sem hún nýtti vel
og kynntist góðu fólki, meðal
annarra sínum góðu mágkonum
sem síðar urðu. Eins og við kunn-
um söguna bætti framhaldsskóli
lífsins við góðum prófgráðum upp
á æðruleysi og þjónustulund.
Dyggðir er kannski réttara að
segja, því ekki verður staðar
numið fyrr en heiðarleiki, dugn-
aður og iðni hafa verið nefnd til
sögunnar.
Morgunverkin voru drjúg,
henni gat dottið í hug að hrein-
gera húsið og klára verkið fyrir
miðjan morgun. Þetta hús sem
hún talaði oft um að sér hefði ver-
ið ætlað.
Hún hreyfði sig, gekk og synti,
og dreif okkur synina í hverfis-
göngutúra. Skeiðarvogur og
Vogahverfi urðu hennar sveit og
jörð, þar leið henni vel og þar
ræktaði hún sannarlega garðinn
sinn, lítið blóm á milli hellna
skipti hana ekki minna máli en
stærri tré. Þar tók hún á móti
gestum og gangandi, Gumma og
Gunnari, þeim góðu grönnum svo
nokkrir séu nefndir, systkinum
sínum, sem hún hafði mikil og
góð samskipti við, ásamt öðru
vina- og skyldfólki. Kleinur, flat-
kökur og súkkulaðikakan voru
hennar. Sæl í borginni kom hún
sér þó upp öðru húsi ásamt pabba
Hjalta og fleirum, á sælureit í
Syðstu-Mörk. Þangað hafa marg-
ar ferðir verið farnar. Þar eru
spor mömmu í berjalyngi og
grænum skógi.
Mamma var glöð hér og nú,
kveið hvorki morgundegi né sá
eftir gærdegi, hún hafði sínar
skoðanir en byrsti sig ekki svo við
munum.
Víð guðstrú og bænir skiptu
hana máli; naut þess að sækja í
góðar stundir í Langholtskirkju
og eignaðist þar góða vini sem
skiptu hana miklu.
Góð og löng ævi er að baki,
elsku mamma er farin í þá ferð
sem hún aldrei kveið. Við óskum
henni góðrar ferðar með kærri
þökk fyrir allt og munum hugsa
til þeirrar manngæsku og hlýju
sem einkenndu hennar vegferð
hér á jörð.
Æðrulaus um ár og tíð
óttalaus og kærleiksrík.
Vildi sátt en ekki stríð
stóð alltaf upprétt, engum lík.
Úr sveit hún kom, í sveit hún fer
sinnti sínu af lítillæti.
Kunni vel sitt kvæðakver
komin nú í himnasæti.
Þínir
Pálmi, Haukur og Ómar.
Margir mannkostir prýddu
tengdamóður mína sem nú er
gengin. Suma þá lærði ég best að
meta þegar ég eltist og komst til
nokkurs þroska. Það á ekki síst
við um nægjusemina og lítillætið.
Látleysið undirstrikaði reisn
hennar og hófsemin gjafmildina,
því öll níska var henni fjarri. Hún
fór vel með, en var örlát.
Veiga var kvik og létt á fæti,
snerist á hæli níræð, bograði í
berjamó, mokaði snjó af tröppun-
um, málaði eldhúsið sitt og bak-
aði flatkökur á hellunni í bítið áð-
ur en heimilisfólk fór á fætur.
Hún ræktaði garðinn sinn í sí-
gildri tvímerkingu þeirra orða.
Það kann að hljóma klisju-
kennt að kalla hana hvunndags-
hetju, en fáar hetjur eru þó jafn-
ærlega sæmdar af þeirri nafnbót
og Veiga. Farskólagengin af
bökkum Markarfljóts og hús-
mæðraskólagengin úr Hvera-
gerði og af Laugarvatni fyrir
miðja síðustu öld tókst hún á við
kröfur samfélagsins og gott bet-
ur, kom sonum sínum til mennta
og vann úti sem verkakona í fisk-
vinnslu og ræstingum, enda góð-
um gáfum gædd og áræði.
Það var gaman að vera með
henni í Syðstu-Mörk, þar sem
hún bjó í haginn fyrir okkur og
við leggjum okkur nú fram um að
halda minningu hennar, systkina
hennar og foreldra á loft. Við
deildum um grenitré og víði,
birki, ösp og reynivið, hvað væri
við hæfi í íslenskri mold. Hún var
ekki í vafa, grænt var gott, því sí-
grænna, því betra.
Það var dásamlegt að fá að
fæða og færa henni sonardætur
og kannski áttu þau Hjalti sín
bestu ár þegar vinnan var að baki
og barnabörnin fylltu líf þeirra
nýrri skyldu og merkingu. Víst er
að þau stóðust það með bravúr;
til marks um það eru frásagnir
sonadætranna sjö.
Það var nú sælt hún fékk að
fara. Það sagði hún svo oft við
fráfall ættingja og vina, sem voru
aðframkomnir. Nú á það við um
hana sjálfa. Veiga var aðfram-
komin en þó alls ekki fyrr en und-
ir það allra síðasta.
Spakur, hnyttinn maður sagði
að við móðurmissi tapaði maður
bakugganum. Síðmiðaldra synir
Veigu synda nú án bakugga en þó
fengu þeir nokkurn aðlögunar-
tíma; eftir áratugalanga örugga
stýringu laskaðist ugginn þeirra
illa í fyrravor, þegar Veiga fékk
heilablæðingu. Hvort sem bak-
uggalíkingin er raunrétt eða
ekki, þá er hitt víst að kærleik-
urinn sem ríkti milli þeirra Veigu
og sonanna var gagnkvæmur,
fölskvalaus og fagur. Þess njót-
um við, allt hennar fólk, alla tíð.
Þannig skóp hún okkur mikla
hamingju.
Þóra Steingrímsdóttir.
Eftir að hafa alið upp þrjá syni
fékk amma Veiga okkur sjö sona-
dætur í fangið. Miðað við það sem
feður okkar hafa sagt okkur um
mömmu sína er ljóst að það er
ekki margt sem skilur að ömmu
Veigu og mömmu Veigu. Góð-
mennskan og gleðin í fyrirrúmi,
langrækni og tilgerð ekki til.
Amma Veiga var ekta mann-
eskja, á alla vegu.
Að koma í kaffi til ömmu var
lágstemmd hátíð. Hurðin ólæst,
gengum beint inn, en höfðum í
huga að nálgast ömmu varlega,
ekki vildum við skjóta aldraðri
konu skelk í bringu. Varkárnin
var þó kannski óþörf, við minn-
umst þess allavega ekki að ömmu
hafi nokkurn tíma brugðið.
Leiðin lá alltaf inn í eldhús. Ef
heppnin var með okkur, stóð
amma við Rafha-hellurnar sínar
og steikti flatkökur.
Þrátt fyrir dálitla kennslu í
flatkökugerð er okkur þó ljóst að
engri okkar muni takast að gera
flatkökur sem jafngilda hennar.
Eitthvað hefur ekki verið hægt
að kenna. Ásamt gómsætum flat-
kökunum var allt sem við gátum
mögulega verið sólgnar í dregið
fram; smurt brauð í munnbita-
stærð, súkkulaðibitakökur úr
Kolaportinu, brúnkaka, kandís
og kex, svo eitthvað sé nefnt.
Engin skyldi heim svöng.
Kaffitíminn einkenndist oftast
af spjalli, spádómum og spek-
úleringum. Amma dró upp lífleg-
ar myndir af æsku sinni og gaf
okkur þannig innsýn í gamla tím-
ann sem setti hlutina í samhengi.
Þrátt fyrir að sjá heiminn allt
öðrum augum en við, var hún allt-
af með á hreinu hvar við stæðum í
lífinu, hvort sem það tengdist
störfum, íþróttum eða öðrum
áhugamálum. Umræðuefnin voru
óteljandi en þó var vel hægt að
njóta samverunnar í þögn. Návist
hennar dugði og gott betur.
Á heildina litið var kannski
ekki margt sem olli ömmu
áhyggjum en henni gat orðið
órótt yfir keyrslunni á fólkinu
sínu og álaginu sem fylgir námi
og starfi. Henni hugnaðist vel að
við nýttum tímann í Skeiðarvog-
inum til hvíldar og hvatti okkur
þess vegna oft til að leggja okkur
í sófann eftir mat. Á meðan tók
hún kannski upp á því að þrífa
loftin, prjóna eða gera við gamla
ullarvettlinga. Ef við vildum, gaf
hún okkur góð-vonda fótanuddið
sitt.
Heimsókninni lauk þó ekki
fyrr en við höfðum kíkt á garðinn,
sem hún var svo stolt af. Með því
að nostra við blómin á sumrin og
gefa fuglunum að borða á veturna
fékk amma útrás fyrir umfram-
góðmennsku og -umhyggju sína.
Blómin og fuglarnir voru líka
börnin hennar, eins og hún sagði
sjálf.
Líkamshreysti ömmu var með
ólíkindum. Leikfimin var fastur
liður á morgnana og fæturnir
voru hennar helsta samgöngu-
tæki árið um kring. Ef hún datt í
hálku var ekkert annað í stöðunni
en að stökkva upp og halda för
áfram og eins miklaði hún ekki
kollhnísana fyrir sér á sumrin.
Eftir heilablóðfallið í fyrra tók þó
verulega að halla undan fæti og
ekkert varð aftur samt. Minning-
arnar urðu okkur þá mikilvægari
en nokkru sinni fyrr og munu
hlýja það sem eftir er.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Andrea, Ragnhildur, Stein-
unn, Snædís, Berglind, Halla
og Ingibjörg Veiga.
Sigurveig
Ólafsdóttir
✝ Ásgeir Guð-mundsson
fæddist í Ófeigs-
firði 20. desember
1954. Hann lést á
Landspítalanum
Fossvogi þann 10.
september 2020.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Pétursson bóndi í
Ófeigsfirði, f. 7.
maí 1912, d. 20.
október 1985, og Elín Elísabet
Guðmundsdóttir, f. 27. febrúar
1919, d. 21. apríl 2012.
Systkini Ásgeirs eru: Sjöfn, f.
16. september 1937, d. 20. jan-
úar 2012. Bára, f. 16. sept-
ember 1937. Pétur, f. 23. júní
júní 1979, maki hennar er
Kristján Þorvaldsson, f. 23.
febrúar 1977. Jóhanna, f. 6.
desember 1982, maki hennar er
Sigurður Jón Skúlason, f. 10.
apríl 1977. Helga Guðrún, f. 28.
júní 1989, maki hennar er Há-
varður Jónsson, f. 28. mars
1988.
Barnabörn þeirra hjóna eru
11 talsins.
Fyrir átti Ásgeir Halldóru
Björk, f. 3. september 1973,
maki hennar er Kristinn Jóns-
son, samanlagt eiga þau 4 börn
og 4 barnabörn.
Útför Ásgeirs fer fram í dag,
25. september 2020, kl. 13 frá
Þorlákskirkju.
Streymt verður frá útförinni:
https://www.facebook.com/
groups/asgeirg/. Virkan hlekk
á slóð má nálgast á https://
www.mbl.is/andlat/.
1944. Ingibjörg, f.
30. júní 1946. Guð-
mundur, f. 3. júní
1950, d. 4. október
1965. Torfi Þor-
kell, f. 23. nóv-
ember 1952. Böðv-
ar, f. 30. október
1963.
Maki Ásgeirs er
Inga Anna Waage
fædd í Reykjavík
14. nóvember 1955.
Foreldrar Jóhanna Sveinsdóttir
Waage og Magnús G. Waage.
Börn Ásgeirs og Ingu eru:
Ásgeir Ingi, f. 23. nóvember
1976. Magnús, f. 5. janúar 1978,
maki Kolbrún Birna Pálsdóttir,
f. 13. mars 1981. Sigrún, f. 26.
Elsku pabbi, ég trúi því varla
ennþá að þú sért farinn.
Þessa síðustu dagar hefur
maður látið hugan reika til baka
og rifjað upp minningar um þig,
þennan góðhjartaða, hjálpfúsa,
eldhressa og duglega mann sem
við fengum að hafa í lífi okkar.
Þú varst manni alltaf innan
handar ef það þurfti að gera við
bíla, rífa hús, byggja hús flytja
eða bara hlusta og tala, alltaf
varstu þar.
Þú tókst á öllu með ótrúlegu
jafnaðargeði og alltaf stutt í
fíflaganginn.
Þú elskaðir þjóðlegan mat og
varst laginn í því að gera hann
sjálfur. Þú verkaðir hákarl með
Pétri. Þér fannst þú hafa unnið í
lottói þegar þú náðir að redda
þér súrsuðum selshreifum, það
var heldur ekki leiðinlegt þegar
við bræður komum af sjónum og
afhentum þér siginn fisk sem þú
hafðir mikið dálæti á.
Það var alltaf gaman að vera í
kringum þig, alltaf eitthvað að
gerast, við unnum mikið saman í
löndunum og uppskipunum og
það var sko skóli sem maður var
ekki svikinn af og býr að alla
ævi, þú smitaðir svo út frá þér
þinni vinnusemi. Við grúskuðum
oft í léttum bílaviðgerðum og
ófáir voru tímarnir sem ég fékk
að dunda mér með þér í hús-
bílnum ykkar mömmu.
Ómetanlegar eru allar útileg-
urnar og ferðirnar sem við fór-
um með ykkur mömmu og eins
þegar við komum í dekur til
ykkar.
Þér fannst svo gaman að leika
við og hrekkja afabörnin og þau
elskuðu það sömuleiðis. Þau
sakna þín ofboðslega mikið.
Ófeigsfjörður, þinn fæðingar-
staður var alltaf uppáhalds, allt-
af beiðstu spenntur að komast
þangað á sumrin, og það sem þið
mamma lögðuð á ykkur til að
koma allri fjölskyldunni þangað,
núna í sumar vorum við með síð-
ustu viku sumarsins þannig að
við fengum verslunarmanna-
helgina aukalega í sveitinni,
þessi hinsta ferð þín þangað var
sem sagt extra löng og einstök í
marga staði.
Seint síðasta kvöldið í sumar
stóðum við úti að njóta blíðunn-
ar þegar þú leist á strompinn á
húsinu okkar og sagðir: Það á
eftir að mála strompinn, þú
fékkst þér málningu og pensil í
hönd og stökkst upp á þak til að
mála, þú vildir auðvitað strika
yfir síðasta atriðið á verkefna-
lista sumarsins.
Elsku besti pabbi. Takk fyrir
allt.
Ég elska þig og sakna þín
óstjórnlega mikið.
Hvíl í friði
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Magnús Ásgeirsson.
Í dag kveðjum við hann Geira
afa minn. Hann varð ekki gamall
maður. Fyrirvaralaust fékk
hann heilablóðfall og dó.
Við vorum alltaf bestu vinir,
alveg frá því ég fæddist. Hann
kenndi mér svo margt. Hann
kenndi mér að keyra næstum
ófæran veg norður í Ófeigsfirði í
sumar og líka að keyra óbrúaðar
ár af því ég var að læra á bíl og
hann var einn af æfingakenn-
urunum.
Afi kenndi mér líka að maður
á að vera vinnusamur, fé-
lagslyndur og hjálpsamur með
því hvernig hann lifði.
Honum þótti vænt um allt
fólkið sitt og hugsaði vel um það.
Hann var mikill björgunarsveit-
armaður og kenndi mörgum
krökkum í Þorlákshöfn hvernig
maður vinnur í björgunarsveit-
inni Mannbjörg. Hann var mikið
fyrir að vera úti í náttúrunni,
sérstaklega í Ófeigsfirði.
Afi var hjartahlýr og hlátur-
mildur og ég vona að ég líkist
honum þegar ég verð fullorðinn.
Takk fyrir að vera mér góð
fyrirmynd og góður afi.
Þinn
Bjarki Fannar.
Sumu í tilverunni tökum við
sem svo sjálfsögðu að við
skenkjum því varla hugsun. Uns
allt í einu og fyrirvaralaust það
er ekki þarna meir. Þá rennur
upp svo dagljóst að þetta skipti
máli, þessi sjálfsagði hlutur í lífi
okkar var mikilvægur og nú er
honum lokið og við söknum.
Svona var um kynni okkar
Geira, við sáumst oft daglega, þá
var brosað og vinkað, stundum
stoppað í stutt spjall, sjaldan
mikið lengra, þó kom það fyrir.
Fyrir mér var Geiri eitthvað
svo klassískur Íslendingur,
svona bústólpi eins og skáldin
skrifuðu um á síðustu öld. Hann
verkaði sinn mat, hákarl eða
hreindýr eða hvað sem helst.
Hann var brosmildur, gerði
græskulaust grín að mér og hló
hátt og mikið. Það er mikil sjón-
arsviptir að svona manni, ég
sakna hans.
Geiri vinur er genginn
gárunginn með brosið.
Hjartahlýrri var enginn
með hákarlinn og trosið.
Farðu í friði vinur.
Konráð (Konni).
Geiri vinur minn og fyrrver-
andi samstarfsfélagi til margra
ára er látinn langt um aldur
fram. Við kynntumst fyrst þegar
hann hóf störf hjá Skipaþjón-
ustu Suðurlands þar sem við
unnum saman í mörg ár. Hann
fylgdi mér svo yfir í Ísfélag Þor-
lákshafnar þar sem hann starf-
aði til dánardags. Geiri var
hörkuduglegur og úrræðagóður
maður sem ávallt var hægt að
treysta á. Í okkar vinnu á
bryggjunni og í Kuldabola voru
oft langir dagar við krefjandi að-
stæður í öllum mögulegum veðr-
um þar sem mannkostir hans
komu vel í ljós sem afburðaliðs-
maður sem stóð með mér í gegn-
um þykkt og þunnt. Við fé-
lagarnir vorum þó ekki alltaf
sammála og gat hann oft verið
þver í samskiptum en alltaf
leystum við málin á milli okkar
og var samstarfið ávallt gott í
gegnum árin.
Geiri sagði mér margar sögur
af sínum uppvaxtarárum í
Ófeigsfirði og var mér ljóst að
hann hafði klárlega lifað tímana
tvenna.
Hann var mikil félagsvera og
það var ávallt stuð þegar við
vinnufélagarnir skemmtum okk-
ur saman. Við fórum í margar
starfsmannaferðir innanlands og
einnig nokkrar utanlandsferðir.
Mér minnisstæð ferð okkar til
Færeyja þar sem hann sýndi
okkur félögunum hvernig borða
ætti þeirra þjóðarkræsingar „að
hætti Strandamanna“ eins og
hann orðaði það. Fæstir okkar
hinna komu þessum mat niður
en hann borðaði allt með bestu
lyst og með miklum tilþrifum
eins og honum var einum lagið.
Fyrir þessar stundir er ég mjög
þakklátur.
Ég votta Ingu Önnu og fjöl-
skyldunni samúð mína á þessum
erfiðu tímum.
Minning um Geira lifir.
Guðmundur L. Gunnarsson.
Ásgeir Guðmundsson