Morgunblaðið - 30.09.2020, Blaðsíða 17
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. SEPTEMBER 2020
yfir Tomma og þá snýr Árni sér
að mér og spyr mig: „Hvað
heldur þú að þetta græna sé?“
Enn þann dag í dag velti ég því
fyrir mér hvað þetta græna
gums hafi verið!
Árni Haukur hefur verið við-
loðandi í gegnum alla mína
barnæsku. Meira að segja eftir
að ég flutti til Berlínar mörg-
um, mörgum árum síðar. Þegar
ég kom til Íslands í heimsókn
þá hitti ég alltaf á Árna þegar
ég kíkti heim í Lönguhlíðina.
Viðhorf hans til lífsins var ein-
stakt og minnir mann alltaf á
að það býr barn í okkur öllum.
Hans verður sárt saknað og ef-
laust situr hann nú á himnum
og ræðir málin við Jessa Krissa
Jós.
Þinn nágranni og vinur,
Heimir.
Genginn er Árni Haukur,
góðlátur granni okkar í næsta
stigagangi og hjartfólginn sam-
ferðamaður. Við fjölskyldan
urðum fljótlega vör við þennan
skrautlega nágranna okkar eft-
ir að við fluttum í húsið fyrir
röskum tveimur áratugum.
Árni var allt undir hið síðasta
bókstaflegur sólargeisli í hvers-
dagsleikanum í sínum litríku
heilgöllum, oftast með sól í
sinni og með hispurslausa
skrafhreifni, sem varð öllum,
sem á vegi hans urðu, afar
minnisstæð. Sérstaklega bjart
var yfir Árna þegar neglurnar
voru lakkaðar í stíl við heilgall-
ann. Þegar svo bar undir að
Árni var úrillur í samskiptum
þurfti oftast lítið til þess að
hressa hann við og sólargeisl-
inn var þá kominn á kreik á
nýjan leik.
Okkur systkinunum er verð-
mætt að hafa alist frá ungaaldri
upp í nábýli og sumpart við fót-
skör Árna; í því var fólginn
mikill lærdómur og hefur okkur
vafalaust elnað víðsýni fyrir
vikið. Enda þótt við værum
stundum eilítið þreytt á iðni
Árna við að bjarga leikföngum
okkar hvarf sú þreyta þegar við
gátum gengið að því sem vísu
að hlutirnir væru líklega ekki
týndir heldur líklegast bara í
öruggri geymslu hjá vini okkar
í næsta stigagangi. Tilkomu-
mikið var fyrir okkur ung að
heimsækja Árna og fá að berja
augum hnýsilegt bókasafn
hans, leiktækja- og skraut-
munasafn.
Samtöl okkar við Árna voru
alla vega en inni á milli leynd-
ust gullkorn og mikill vísdóm-
ur. Aðspurður um hvað hann
væri þakklátur fyrir þann dag-
inn var Árni misfljótur til
svars. Oft og tíðum nefndi hann
þá góðan mat, sem hann hafði
nýlega fengið. Upp á síðkastið
ræddi Árni nokkuð um að taka
upp ættarnafn og stóð hugur
hans í því efni til þess að taka
upp ættarnafnið Ljósaheima-
land, sem hefði ugglaust farið
honum vel og passað ágætlega
við titilinn fjöllistafræðing.
Einna minnisstæðast er samtal
okkar mæðgna við Árna á
björtum sumardegi í sumar þar
sem hann sagðist hugsi vera
kvenkyns sál í karlmannslík-
ama og barn í líkama fullorðins.
Líkast til eigum við eftir að
sakna þess að vakna upp við
Árna að rífast í símann við ein-
hvern í hinu gríðarstóra kerfi,
hvort sem það var vegna þess
að hann langaði í gosdrykk,
sem hann var sólginn í, eða
vegna þess að hann vildi ráða
sér og sínum högum á alla lund.
Símhringingar á borð við þess-
ar en þó einnig öllu vinalegri
forvitnissímtöl í nágranna og
aðra voru einmitt ein eftirlæt-
isiðja Árna, sem hringdi um all-
ar trissur og gat sá, sem honum
gaf símanúmerið sitt, vænst
þess að fá allnokkur símtöl um
ókomin ár enda var Árni stál-
minnugur á alla hluti tengda
samferðafólki sínu: símanúmer,
ártöl, ættir og tengsl.
Um allar þessar minningar
þykir okkur vænt og nú þegar
þeim mun ekki fjölga í bráð
geymum við þær á góðum stað
og yljum okkur við góðar minn-
ingar þegar hversdagsleikinn
verður of hversdagslegur og
enginn er litríkur sólargeislinn
á tröppunum til að brjóta upp
flatneskjuna.
Að skilnaði þökkum við inni-
lega fyrir ljúf kynni og langa
vináttu. Við óskum þér góðrar
ferðar og hlökkum til endur-
funda einhvern daginn.
Ellý, Ásrún Mjöll og
Þorsteinn Davíð.
Það hefur hljóðnað í húsinu
okkar, ekki sést lengur stór og
mikill náungi í skærbleikum
pollapönksgalla á vappi sem
tekur alla tali. Spurningarnar
eru margvíslegar: „Hvað áttu
mörg börn? Eru þau heilbrigð?
Ertu ríkur? Myndirðu vilja
borða tígrisdýrasmjör? Veistu
hvernig maður segir háspenna-
lífshætta á ítölsku? En ung-
versku? Má ekki semja vísu við
sálma? Ég var að semja vísu
um dvergana sjö við sálminn
Hærra minn guð til þín.“ Og
þannig mætti lengi telja, spurn-
ingarnar eru bornar fram með
sérstökum áherslum, talandinn
ýktur.
Hugarheimur Árna var í
ýmsum víddum okkur hinum
óþekktum. Eins og margir ein-
staklingar sem búa við andleg
veikindi var líka í honum óút-
skýranleg snilligáfa á ýmsum
sviðum og hugsanatengslin oft
svo frumleg að maður gat ekki
annað en hrifist af.
Árni var sjötugur þegar
hann lést og bjó allt sitt líf í
Lönguhlíðinni á æskuheimilinu
þar sem hann ólst upp sem ein-
birni hjá foreldrum sínum.
Brynjúlfur lést er Árni var
ungur maður og langt fram eft-
ir aldri bjó Árni með Ingunni
móður sinni í vernduðu um-
hverfi. Ingunn hafði verið
glæsileg ung kona, dökk yfirlit-
um, og þau gengu oft saman úti
arm í arm. Árni líktist henni
mjög, bæði í útliti og talanda.
Er hún lést má segja að við ná-
grannarnir höfum orðið hans
öryggisnet og fylgst með hon-
um en Árni vildi hvergi dvelja
nema á æskuheimilinu þó svo
að síðustu ár hafi verið honum
erfið. Ég hef alltaf litið á þessa
„sambúð“ sem aukaplús því það
er öllum hollt að kynnast þeim
sem eru öðruvísi. Árni gerði líf
okkar ríkulegra og við kynnt-
umst með honum fjölbreytileika
og dýpt mannlífsins.
Ég man Árna frá þeim tíma
er hann var barn og í raun má
segja að hann hafi dvalið þar
alla ævi. Hann var alla tíð með
hausinn fullan af alls kyns raf-
magnsgræjum og ævintýrum,
barnaleikföngum og skærum
litum. Börnunum okkar fannst
hann stórkostleg ævintýraper-
sóna og þótt hann hafi vissu-
lega verið skrýtinn í útliti og
oft æstur í skapi stóð aldrei
nein ógn af honum.
Þó svo að Árni nyti ekki
langrar skólagöngu og stæði
fyrir utan hið hefðbundna þjóð-
félag kom manni oft á óvart
hvað hann var fróður um alls
konar hluti, flesta auðvitað
frekar furðulega. Árni hafði t.d.
mjög gott vald á íslenskri
tungu og spilaði á hljóðfæri.
Hann var oft úti þegar veður
var gott syngjandi sumarlög,
gjarnan þekkt ljóð við lög eftir
sig eða öfugt. Hann kunni
ógrynni texta og laga og margt
hafði hann einnig samið sjálfur
og jafnvel snarað yfir á þýsku
eða önnur tungumál. Hvaðan
honum kom þessi hæfileiki hef-
ur alltaf verið ráðgáta fyrir
mig. Hann var meðvitaður um
sína listrænu taug, sagði mér
fyrir skemmstu að hann gæti
samið lög, raddir, ljóð, sögur,
þulur, ævintýri, teiknað og mál-
að myndir, spilað undir, sungið
… enda titlaði hann sig fjöl-
listafræðing í símaskránni. Og
þar sem hann hafði tilhneigingu
til að sanka að sér hlutum
bættist líka á titilinn sem end-
aði víst hjá honum sem fjölra-
feindatæknilistafræðingahönn-
unarverktaki.
Hvíldu í friði í draumaland-
inu þínu kæri Árni Haukur og
takk fyrir allt.
Guðrún Sigurðardóttir
(Gúa).
Ég kynntist Árna Hauki fyr-
ir nokkrum árum. Mér fannst
hann strax áhugaverður og
skemmtilegur karakter.
Ég á ófáar minningar af bíl-
túrum þar sem við ræddum allt
milli himins og jarðar - og sím-
tölin voru mörg. Stundum voru
þetta alvarleg samtöl þar sem
við ræddum óréttlætið í lífinu,
einnig voru minningar hans úr
æsku oft til umræðu. Oft voru
þetta líka samtöl um skemmti-
legar hugmyndir og vangavelt-
ur sem Árni hafði. Eða um dag-
inn og veginn. Hann var fróður
um ótrúlegustu hluti. Hann var
einnig mikill safnari og var það
hans helsta áhugamál, hann
safnaði aðallega leikföngum og
nóg átti hann af bókaseríum,
lömpum og púðum. Hann samdi
mikið af ljóðum og átti ekki erf-
itt með að koma með nýja vísu
án þess að hafa nokkuð fyrir
því. Hann gerði oft vísur um
fólkið í kringum sig eða sjálfan
sig.
Árni fór ekki fram hjá nein-
um þar sem hann kom við,
hvort sem það voru litríku fötin
sem vöktu athygli, einkennilegu
spurningarnar sem hann spurði
eða lætin í honum sem gátu
stundum verið mikil. Og hann
þekkti fólk út um allan bæ.
Hann var hins vegar ekki mikið
að spá í það hvað öðrum fynd-
ist. Um daginn fórum við í búð
til að kaupa nýjan síma, en
hann hætti snarlega við þegar
ekki var til sími í bleikum eða
rauðum lit. Það voru hans litir.
Þó svo að Árni hafi alltaf
staðið fast á sínu var hann oft
til í að skoða málamiðlanir og
kom hann manni þar sífellt á
óvart. En það var líka þannig
að Árni vék ekki frá sinni skoð-
un og oft sagði hann: „Ég hlýði
ekki ósanngjörnum reglum,“ og
þá varð því ekki breytt.
Árni hafði skap og það gat
fokið snögglega í hann en hann
var ekki langrækinn. Hann var
sáttfús og vildi láta fólk vita
þegar hann var búinn að fyr-
irgefa því. Árni bar virðingu
fyrir fólki og vildi að aðrir
sýndu sér virðingu.
Líf Árna var mjög litríkt en
það var einnig strembið og
átakanlegt. Árni var krefjandi í
samskiptum en hann var sjálf-
stæður maður og það kom fram
í öllu sem hann gerði. Árni
sagði oft að hann vildi heldur
deyja en að láta taka völdin af
sér. Hann var einlægur maður
og átti sér drauma, sumir rætt-
ust og aðrir ekki, hann fékk
aldrei einbýlishúsið með glugg-
um á öllum hliðum en hann
fékk að búa í sinni eigin íbúð
alla ævi sem sjálfstæður maður
og á eigin forsendum.
Þó að ég hafi kynnst Árna í
gegnum starf mitt þá eignaðist
ég góðan vin og þótti mér afar
vænt um okkar vináttu. Hann
var góður maður og einstakur
og hafði hann persónutöfra sem
gera hann ógleymanlegan.
Jóhanna Hreinsdóttir.
Kunningsskapur okkar Árna
Hauks stóð í hátt í 30 ár. Sam-
skipti okkar voru nær eingöngu
símleiðis.
Hann bjó við eitthvert frávik
frá því rófi sem talið er venju-
legt. Ungur að árum fékk hann
greiningu sem líklega var röng
og um eitthvert skeið var hann
vistaður á Kleppsspítala. Þar
kynntist kona mín honum þegar
hún vann þar sem hjúkrunar-
fræðingur. Eftir að við komum
heim frá nokkurra ára dvöl í
Noregi árið 1991 tók hann upp
á því að hringja í hana en
stundum var það ég sem svar-
aði og þannig hófust kynni okk-
ar. Hann komst að því að ég
vann sem bókavörður við Borg-
arbókasafn Reykjavíkur og þá
hringdi hann gjarnan í mig til
að biðja um aðstoð við eitt af
hans helstu áhugamálum, en
það voru textar við sönglög.
Hann kunni ótrúlega mikið að
ýmsum textum, bæði við kunn
dægurlög en líka ýmis minna
þekkt lög. Oft var um að ræða
texta sem höfðu verið þýddir á
íslensku úr ýmsum málum en
stundum texta á öðrum málum,
aðallega norsku, sænsku,
dönsku, þýsku og ensku. Hann
var þá að leita uppruna þessara
texta, söng þá stundum fyrir
mig á öllum þessum tungumál-
um. Hann var ótrúlega vel að
sér á þessu sviði en sökum fötl-
unar sinnar átti hann erfitt með
að leita sér nánari upplýsinga,
enda oft ekki hlaupið að því.
Stundum gat ég hjálpað honum
gegnum þann aðgang sem ég
hafði að upplýsingum, en því
miður hafði ég ekki alltaf erindi
sem erfiði þótt hann héldi mér
við efnið mánuðum ef ekki ár-
um saman. En svo kom líka
fyrr að hann fór kvæði sem
hann hafði sjálfur samið og
sumt prýðilega gert. Auk þessa
spjölluðum við ýmislegt annað
þótt þau samtöl væru svo sem
ekki löng. Stundum leið honum
ekki vel, fann sárt til fötlunar
sinnar og ósjálfræðis og ég
fann að honum þótti gott að
geta rætt við mig um það.
Við Árni Haukur vorum nán-
ast jafnaldra og vissum það
báðir og stundum mótaði það
svolítið samræður okkar. Úr-
ræði fyrir þá sem eru eitthvað
utan við þetta róf sem við flest
erum á voru minni á bernsku-
og æskuárum okkar en síðar
varð. Ég fann það á samræðum
okkar að honum var margt vel
gefið sem aldrei fékk að njóta
sín sem skyldi. Ég sakna Árna
Hauks, sakna þess að fá aldrei
aftur símtal sem hefst á þess-
um orðum: „Sæll, þetta er Árni
Haukur. Geturðu fundið fyrir
mig hver orti þetta þetta…?“
Einar Ólafsson.
Elskuleg tengda-
móðir mín hún Guð-
björg er látin.
Ég fæ lánaðar ljóðlínur Ingi-
bjargar Sigurðardóttur í þessari
fátæklegu kveðju og með söknuði
þakka ég fyrir allt og allt; góðar
stundir, sögur, hlátur og minning-
ar.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Súsanna Rós.
Látin er Guðbjörg Jóhannes-
dóttir frá Gunnarsstöðum í Þistil-
firði. Ég kynntist Guðbjörgu mjög
fljótlega eftir að ég fór að búa með
systursyni hennar Árna Sigfússyni
frá Gunnarsstöðum. Við vorum
ungt par í borginni og þurftum svo
sannarlega á stuðningi að halda frá
ættingjum og vinum.
Það stóð ekki á stuðningnum frá
Guðbjörgu og manni hennar Bene-
dikt. Við vorum ávallt og ævinlega
velkomin á heimili þeirra í Brekku-
Guðbjörg
Jóhannesdóttir
✝ Guðbjörg Jó-hannesdóttir
ljósmóðir fæddist 6.
janúar 1934. Hún
lést 17. september
2020.
Útför Guð-
bjargar fór fram 28.
september 2020.
hvammi í Hafnarfirði
og tengsl Árna við
börn þeirra Sigga,
Boggu og Dóra sem
voru mikil fyrir,
styrktust enn frekar.
Tengsl okkar Boggu
styrktust enn frekar
í Kennaraháskóla Ís-
lands og urðu að vin-
áttu sem hefur hald-
ist æ síðan.
Það var alltaf
gott að koma í Brekkuhvamm-
inn. Heimilið var hlýlegt, en
mest um vert var sú gestrisni
sem alltaf bauð mann velkominn.
Það voru margar góðar stundir
við borðstofuborðið þar sem
bornar voru fram góðar veiting-
ar, en ekki síst spjallað að góðum
íslenskum sið. Ég man eftir inni-
legum hlátri Guðbjargar oftar en
einu sinni og ekki minnst þegar
hún spurði hvort okkur fyndist
Ísland nakið og bert eftir að hafa
vanist skógum Noregs og Dan-
merkur.
Guðbjörg var mikil húsmóðir
og bar arf formæðra sinna úr
Þistilfirðinum áfram. Hún var
bara fjögurra ára gömul þegar
hún missti móður sína, en ólst
upp í faðmi fjölskyldunnar á
Gunnarsstöðum. Sorgir og gleði
voru hennar hlutskipti sem og
margra annarra kvenna af henn-
ar kynslóð. Hún átti góðan lífs-
förunaut og barnaláni að fagna.
Benni maður hennar og afkom-
endur hennar syrgja nú lífsföru-
naut, móður og ömmu sem gaf
þeim veganesti út í lífið. Ég votta
þeim öllum innilega samúð mína.
Ingibjörg Kristín Jónsdóttir.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og dóttir,
HRAFNHILDUR GARÐARSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans
fimmtudaginn 17. september.
Útförin verður frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 2. október klukkan 11. Takmarkað verður við
gestalista í kirkjuna og þau munu fá boð í athöfnina.
Sigurjón Þórðarson
Garðar Hrafn Sigurjónsson Anna Ósk Stefánsdóttir
Kristinn Örn Sigurjónsson Rakel Hjelm Jónsdóttir
Hanna Jóna Sigurjónsdóttir Stefán Björn Björnsson
Erla Elísabet Jónatansdóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, dóttir,
systir og amma,
ELÍSABET SIGURJÓNSDÓTTIR,
Sléttuvegi 7,
andaðist á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi 23. september.
Útför hennar verður frá Lindakirkju fimmtudaginn
1. október klukkan 15.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á MS félagið.
Sigurjón Agnar Daníelsson
Aníta Sædís Ingimarsdóttir Daði Elísson
Mattína Sigurðardóttir
systur og barnabarn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi,
langalangafi og langalangalangafi,
HÖRÐUR REYNIR HJARTARSON,
Hveragerði,
lést á heimili sínu Ási sunnudaginn
27. september.
Helgi Harðarson
Hjörtur Lárus Harðarson G. Svava Guðmundsdóttir
Ingibjörg Pála Harðardóttir Þórður Rúnar Þórmundsson
Lilja Hafdís Harðardóttir Frank Þór Franksson
og fjölskyldur