Morgunblaðið

Dagsetning
  • fyrri mánuðurseptember 2020næsti mánuður
    SuÞrMiFiLa
    303112345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    27282930123
    45678910

Morgunblaðið - 30.09.2020, Blaðsíða 17

Morgunblaðið - 30.09.2020, Blaðsíða 17
MINNINGAR 17 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. SEPTEMBER 2020 yfir Tomma og þá snýr Árni sér að mér og spyr mig: „Hvað heldur þú að þetta græna sé?“ Enn þann dag í dag velti ég því fyrir mér hvað þetta græna gums hafi verið! Árni Haukur hefur verið við- loðandi í gegnum alla mína barnæsku. Meira að segja eftir að ég flutti til Berlínar mörg- um, mörgum árum síðar. Þegar ég kom til Íslands í heimsókn þá hitti ég alltaf á Árna þegar ég kíkti heim í Lönguhlíðina. Viðhorf hans til lífsins var ein- stakt og minnir mann alltaf á að það býr barn í okkur öllum. Hans verður sárt saknað og ef- laust situr hann nú á himnum og ræðir málin við Jessa Krissa Jós. Þinn nágranni og vinur, Heimir. Genginn er Árni Haukur, góðlátur granni okkar í næsta stigagangi og hjartfólginn sam- ferðamaður. Við fjölskyldan urðum fljótlega vör við þennan skrautlega nágranna okkar eft- ir að við fluttum í húsið fyrir röskum tveimur áratugum. Árni var allt undir hið síðasta bókstaflegur sólargeisli í hvers- dagsleikanum í sínum litríku heilgöllum, oftast með sól í sinni og með hispurslausa skrafhreifni, sem varð öllum, sem á vegi hans urðu, afar minnisstæð. Sérstaklega bjart var yfir Árna þegar neglurnar voru lakkaðar í stíl við heilgall- ann. Þegar svo bar undir að Árni var úrillur í samskiptum þurfti oftast lítið til þess að hressa hann við og sólargeisl- inn var þá kominn á kreik á nýjan leik. Okkur systkinunum er verð- mætt að hafa alist frá ungaaldri upp í nábýli og sumpart við fót- skör Árna; í því var fólginn mikill lærdómur og hefur okkur vafalaust elnað víðsýni fyrir vikið. Enda þótt við værum stundum eilítið þreytt á iðni Árna við að bjarga leikföngum okkar hvarf sú þreyta þegar við gátum gengið að því sem vísu að hlutirnir væru líklega ekki týndir heldur líklegast bara í öruggri geymslu hjá vini okkar í næsta stigagangi. Tilkomu- mikið var fyrir okkur ung að heimsækja Árna og fá að berja augum hnýsilegt bókasafn hans, leiktækja- og skraut- munasafn. Samtöl okkar við Árna voru alla vega en inni á milli leynd- ust gullkorn og mikill vísdóm- ur. Aðspurður um hvað hann væri þakklátur fyrir þann dag- inn var Árni misfljótur til svars. Oft og tíðum nefndi hann þá góðan mat, sem hann hafði nýlega fengið. Upp á síðkastið ræddi Árni nokkuð um að taka upp ættarnafn og stóð hugur hans í því efni til þess að taka upp ættarnafnið Ljósaheima- land, sem hefði ugglaust farið honum vel og passað ágætlega við titilinn fjöllistafræðing. Einna minnisstæðast er samtal okkar mæðgna við Árna á björtum sumardegi í sumar þar sem hann sagðist hugsi vera kvenkyns sál í karlmannslík- ama og barn í líkama fullorðins. Líkast til eigum við eftir að sakna þess að vakna upp við Árna að rífast í símann við ein- hvern í hinu gríðarstóra kerfi, hvort sem það var vegna þess að hann langaði í gosdrykk, sem hann var sólginn í, eða vegna þess að hann vildi ráða sér og sínum högum á alla lund. Símhringingar á borð við þess- ar en þó einnig öllu vinalegri forvitnissímtöl í nágranna og aðra voru einmitt ein eftirlæt- isiðja Árna, sem hringdi um all- ar trissur og gat sá, sem honum gaf símanúmerið sitt, vænst þess að fá allnokkur símtöl um ókomin ár enda var Árni stál- minnugur á alla hluti tengda samferðafólki sínu: símanúmer, ártöl, ættir og tengsl. Um allar þessar minningar þykir okkur vænt og nú þegar þeim mun ekki fjölga í bráð geymum við þær á góðum stað og yljum okkur við góðar minn- ingar þegar hversdagsleikinn verður of hversdagslegur og enginn er litríkur sólargeislinn á tröppunum til að brjóta upp flatneskjuna. Að skilnaði þökkum við inni- lega fyrir ljúf kynni og langa vináttu. Við óskum þér góðrar ferðar og hlökkum til endur- funda einhvern daginn. Ellý, Ásrún Mjöll og Þorsteinn Davíð. Það hefur hljóðnað í húsinu okkar, ekki sést lengur stór og mikill náungi í skærbleikum pollapönksgalla á vappi sem tekur alla tali. Spurningarnar eru margvíslegar: „Hvað áttu mörg börn? Eru þau heilbrigð? Ertu ríkur? Myndirðu vilja borða tígrisdýrasmjör? Veistu hvernig maður segir háspenna- lífshætta á ítölsku? En ung- versku? Má ekki semja vísu við sálma? Ég var að semja vísu um dvergana sjö við sálminn Hærra minn guð til þín.“ Og þannig mætti lengi telja, spurn- ingarnar eru bornar fram með sérstökum áherslum, talandinn ýktur. Hugarheimur Árna var í ýmsum víddum okkur hinum óþekktum. Eins og margir ein- staklingar sem búa við andleg veikindi var líka í honum óút- skýranleg snilligáfa á ýmsum sviðum og hugsanatengslin oft svo frumleg að maður gat ekki annað en hrifist af. Árni var sjötugur þegar hann lést og bjó allt sitt líf í Lönguhlíðinni á æskuheimilinu þar sem hann ólst upp sem ein- birni hjá foreldrum sínum. Brynjúlfur lést er Árni var ungur maður og langt fram eft- ir aldri bjó Árni með Ingunni móður sinni í vernduðu um- hverfi. Ingunn hafði verið glæsileg ung kona, dökk yfirlit- um, og þau gengu oft saman úti arm í arm. Árni líktist henni mjög, bæði í útliti og talanda. Er hún lést má segja að við ná- grannarnir höfum orðið hans öryggisnet og fylgst með hon- um en Árni vildi hvergi dvelja nema á æskuheimilinu þó svo að síðustu ár hafi verið honum erfið. Ég hef alltaf litið á þessa „sambúð“ sem aukaplús því það er öllum hollt að kynnast þeim sem eru öðruvísi. Árni gerði líf okkar ríkulegra og við kynnt- umst með honum fjölbreytileika og dýpt mannlífsins. Ég man Árna frá þeim tíma er hann var barn og í raun má segja að hann hafi dvalið þar alla ævi. Hann var alla tíð með hausinn fullan af alls kyns raf- magnsgræjum og ævintýrum, barnaleikföngum og skærum litum. Börnunum okkar fannst hann stórkostleg ævintýraper- sóna og þótt hann hafi vissu- lega verið skrýtinn í útliti og oft æstur í skapi stóð aldrei nein ógn af honum. Þó svo að Árni nyti ekki langrar skólagöngu og stæði fyrir utan hið hefðbundna þjóð- félag kom manni oft á óvart hvað hann var fróður um alls konar hluti, flesta auðvitað frekar furðulega. Árni hafði t.d. mjög gott vald á íslenskri tungu og spilaði á hljóðfæri. Hann var oft úti þegar veður var gott syngjandi sumarlög, gjarnan þekkt ljóð við lög eftir sig eða öfugt. Hann kunni ógrynni texta og laga og margt hafði hann einnig samið sjálfur og jafnvel snarað yfir á þýsku eða önnur tungumál. Hvaðan honum kom þessi hæfileiki hef- ur alltaf verið ráðgáta fyrir mig. Hann var meðvitaður um sína listrænu taug, sagði mér fyrir skemmstu að hann gæti samið lög, raddir, ljóð, sögur, þulur, ævintýri, teiknað og mál- að myndir, spilað undir, sungið … enda titlaði hann sig fjöl- listafræðing í símaskránni. Og þar sem hann hafði tilhneigingu til að sanka að sér hlutum bættist líka á titilinn sem end- aði víst hjá honum sem fjölra- feindatæknilistafræðingahönn- unarverktaki. Hvíldu í friði í draumaland- inu þínu kæri Árni Haukur og takk fyrir allt. Guðrún Sigurðardóttir (Gúa). Ég kynntist Árna Hauki fyr- ir nokkrum árum. Mér fannst hann strax áhugaverður og skemmtilegur karakter. Ég á ófáar minningar af bíl- túrum þar sem við ræddum allt milli himins og jarðar - og sím- tölin voru mörg. Stundum voru þetta alvarleg samtöl þar sem við ræddum óréttlætið í lífinu, einnig voru minningar hans úr æsku oft til umræðu. Oft voru þetta líka samtöl um skemmti- legar hugmyndir og vangavelt- ur sem Árni hafði. Eða um dag- inn og veginn. Hann var fróður um ótrúlegustu hluti. Hann var einnig mikill safnari og var það hans helsta áhugamál, hann safnaði aðallega leikföngum og nóg átti hann af bókaseríum, lömpum og púðum. Hann samdi mikið af ljóðum og átti ekki erf- itt með að koma með nýja vísu án þess að hafa nokkuð fyrir því. Hann gerði oft vísur um fólkið í kringum sig eða sjálfan sig. Árni fór ekki fram hjá nein- um þar sem hann kom við, hvort sem það voru litríku fötin sem vöktu athygli, einkennilegu spurningarnar sem hann spurði eða lætin í honum sem gátu stundum verið mikil. Og hann þekkti fólk út um allan bæ. Hann var hins vegar ekki mikið að spá í það hvað öðrum fynd- ist. Um daginn fórum við í búð til að kaupa nýjan síma, en hann hætti snarlega við þegar ekki var til sími í bleikum eða rauðum lit. Það voru hans litir. Þó svo að Árni hafi alltaf staðið fast á sínu var hann oft til í að skoða málamiðlanir og kom hann manni þar sífellt á óvart. En það var líka þannig að Árni vék ekki frá sinni skoð- un og oft sagði hann: „Ég hlýði ekki ósanngjörnum reglum,“ og þá varð því ekki breytt. Árni hafði skap og það gat fokið snögglega í hann en hann var ekki langrækinn. Hann var sáttfús og vildi láta fólk vita þegar hann var búinn að fyr- irgefa því. Árni bar virðingu fyrir fólki og vildi að aðrir sýndu sér virðingu. Líf Árna var mjög litríkt en það var einnig strembið og átakanlegt. Árni var krefjandi í samskiptum en hann var sjálf- stæður maður og það kom fram í öllu sem hann gerði. Árni sagði oft að hann vildi heldur deyja en að láta taka völdin af sér. Hann var einlægur maður og átti sér drauma, sumir rætt- ust og aðrir ekki, hann fékk aldrei einbýlishúsið með glugg- um á öllum hliðum en hann fékk að búa í sinni eigin íbúð alla ævi sem sjálfstæður maður og á eigin forsendum. Þó að ég hafi kynnst Árna í gegnum starf mitt þá eignaðist ég góðan vin og þótti mér afar vænt um okkar vináttu. Hann var góður maður og einstakur og hafði hann persónutöfra sem gera hann ógleymanlegan. Jóhanna Hreinsdóttir. Kunningsskapur okkar Árna Hauks stóð í hátt í 30 ár. Sam- skipti okkar voru nær eingöngu símleiðis. Hann bjó við eitthvert frávik frá því rófi sem talið er venju- legt. Ungur að árum fékk hann greiningu sem líklega var röng og um eitthvert skeið var hann vistaður á Kleppsspítala. Þar kynntist kona mín honum þegar hún vann þar sem hjúkrunar- fræðingur. Eftir að við komum heim frá nokkurra ára dvöl í Noregi árið 1991 tók hann upp á því að hringja í hana en stundum var það ég sem svar- aði og þannig hófust kynni okk- ar. Hann komst að því að ég vann sem bókavörður við Borg- arbókasafn Reykjavíkur og þá hringdi hann gjarnan í mig til að biðja um aðstoð við eitt af hans helstu áhugamálum, en það voru textar við sönglög. Hann kunni ótrúlega mikið að ýmsum textum, bæði við kunn dægurlög en líka ýmis minna þekkt lög. Oft var um að ræða texta sem höfðu verið þýddir á íslensku úr ýmsum málum en stundum texta á öðrum málum, aðallega norsku, sænsku, dönsku, þýsku og ensku. Hann var þá að leita uppruna þessara texta, söng þá stundum fyrir mig á öllum þessum tungumál- um. Hann var ótrúlega vel að sér á þessu sviði en sökum fötl- unar sinnar átti hann erfitt með að leita sér nánari upplýsinga, enda oft ekki hlaupið að því. Stundum gat ég hjálpað honum gegnum þann aðgang sem ég hafði að upplýsingum, en því miður hafði ég ekki alltaf erindi sem erfiði þótt hann héldi mér við efnið mánuðum ef ekki ár- um saman. En svo kom líka fyrr að hann fór kvæði sem hann hafði sjálfur samið og sumt prýðilega gert. Auk þessa spjölluðum við ýmislegt annað þótt þau samtöl væru svo sem ekki löng. Stundum leið honum ekki vel, fann sárt til fötlunar sinnar og ósjálfræðis og ég fann að honum þótti gott að geta rætt við mig um það. Við Árni Haukur vorum nán- ast jafnaldra og vissum það báðir og stundum mótaði það svolítið samræður okkar. Úr- ræði fyrir þá sem eru eitthvað utan við þetta róf sem við flest erum á voru minni á bernsku- og æskuárum okkar en síðar varð. Ég fann það á samræðum okkar að honum var margt vel gefið sem aldrei fékk að njóta sín sem skyldi. Ég sakna Árna Hauks, sakna þess að fá aldrei aftur símtal sem hefst á þess- um orðum: „Sæll, þetta er Árni Haukur. Geturðu fundið fyrir mig hver orti þetta þetta…?“ Einar Ólafsson. Elskuleg tengda- móðir mín hún Guð- björg er látin. Ég fæ lánaðar ljóðlínur Ingi- bjargar Sigurðardóttur í þessari fátæklegu kveðju og með söknuði þakka ég fyrir allt og allt; góðar stundir, sögur, hlátur og minning- ar. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Súsanna Rós. Látin er Guðbjörg Jóhannes- dóttir frá Gunnarsstöðum í Þistil- firði. Ég kynntist Guðbjörgu mjög fljótlega eftir að ég fór að búa með systursyni hennar Árna Sigfússyni frá Gunnarsstöðum. Við vorum ungt par í borginni og þurftum svo sannarlega á stuðningi að halda frá ættingjum og vinum. Það stóð ekki á stuðningnum frá Guðbjörgu og manni hennar Bene- dikt. Við vorum ávallt og ævinlega velkomin á heimili þeirra í Brekku- Guðbjörg Jóhannesdóttir ✝ Guðbjörg Jó-hannesdóttir ljósmóðir fæddist 6. janúar 1934. Hún lést 17. september 2020. Útför Guð- bjargar fór fram 28. september 2020. hvammi í Hafnarfirði og tengsl Árna við börn þeirra Sigga, Boggu og Dóra sem voru mikil fyrir, styrktust enn frekar. Tengsl okkar Boggu styrktust enn frekar í Kennaraháskóla Ís- lands og urðu að vin- áttu sem hefur hald- ist æ síðan. Það var alltaf gott að koma í Brekkuhvamm- inn. Heimilið var hlýlegt, en mest um vert var sú gestrisni sem alltaf bauð mann velkominn. Það voru margar góðar stundir við borðstofuborðið þar sem bornar voru fram góðar veiting- ar, en ekki síst spjallað að góðum íslenskum sið. Ég man eftir inni- legum hlátri Guðbjargar oftar en einu sinni og ekki minnst þegar hún spurði hvort okkur fyndist Ísland nakið og bert eftir að hafa vanist skógum Noregs og Dan- merkur. Guðbjörg var mikil húsmóðir og bar arf formæðra sinna úr Þistilfirðinum áfram. Hún var bara fjögurra ára gömul þegar hún missti móður sína, en ólst upp í faðmi fjölskyldunnar á Gunnarsstöðum. Sorgir og gleði voru hennar hlutskipti sem og margra annarra kvenna af henn- ar kynslóð. Hún átti góðan lífs- förunaut og barnaláni að fagna. Benni maður hennar og afkom- endur hennar syrgja nú lífsföru- naut, móður og ömmu sem gaf þeim veganesti út í lífið. Ég votta þeim öllum innilega samúð mína. Ingibjörg Kristín Jónsdóttir. Frímann & hálfdán Útfararþjónusta Frímann 897 2468 Hálfdán 898 5765 Ólöf 898 3075 Sími: 565 9775 www.uth.is uth@uth.is Cadillac 2017 Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og dóttir, HRAFNHILDUR GARÐARSDÓTTIR, lést á líknardeild Landspítalans fimmtudaginn 17. september. Útförin verður frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 2. október klukkan 11. Takmarkað verður við gestalista í kirkjuna og þau munu fá boð í athöfnina. Sigurjón Þórðarson Garðar Hrafn Sigurjónsson Anna Ósk Stefánsdóttir Kristinn Örn Sigurjónsson Rakel Hjelm Jónsdóttir Hanna Jóna Sigurjónsdóttir Stefán Björn Björnsson Erla Elísabet Jónatansdóttir Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, dóttir, systir og amma, ELÍSABET SIGURJÓNSDÓTTIR, Sléttuvegi 7, andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi 23. september. Útför hennar verður frá Lindakirkju fimmtudaginn 1. október klukkan 15. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á MS félagið. Sigurjón Agnar Daníelsson Aníta Sædís Ingimarsdóttir Daði Elísson Mattína Sigurðardóttir systur og barnabarn Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi, langalangafi og langalangalangafi, HÖRÐUR REYNIR HJARTARSON, Hveragerði, lést á heimili sínu Ási sunnudaginn 27. september. Helgi Harðarson Hjörtur Lárus Harðarson G. Svava Guðmundsdóttir Ingibjörg Pála Harðardóttir Þórður Rúnar Þórmundsson Lilja Hafdís Harðardóttir Frank Þór Franksson og fjölskyldur

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað: 230. tölublað (30.09.2020)
https://timarit.is/issue/411569

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

230. tölublað (30.09.2020)

Aðgerðir: