Morgunblaðið - 17.11.2020, Blaðsíða 18

Morgunblaðið - 17.11.2020, Blaðsíða 18
18 UMRÆÐAN MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. NÓVEMBER 2020 Innflutningur á kindakjöti til landsins hefur nánast enginn verið, nema talið sé með það smáræði sem flutt var inn 2019. Þá var látið líta svo út að vegna mikillar sölu væri fyrirsjáanlegur skortur á lambakjöti. Skorturinn var eng- inn þegar betur var að gáð og hryggir sem áttu að vera uppseldir fundust við leit í frystigeymslum sláturleyf- ishafa og innflutningurinn sem hlut- fall af framleiðslu var hverfandi og hefði líklegast enginn orðið ef rétt hefði verið greint frá birgðastöðu kindakjötsins. Úr þessu varð samt heilmikill hvellur og það svo, að enn er fyrr- verandi landbúnaðarráðherra og fyrrverandi formaður Framsókn- arflokksins að heyra í kjötinu „jarmið“ eins og hann kemst að orði. Samningurinn Innflutningur á öðrum kjötvörum en kindakjöti hefur aukist eftir að samningur þar um var gerður við ESB 2015 og ætti það ekki að koma á óvart. Ástæða þess að afleiðingar samningsins hafa ekki komið fram af fullum þunga fyrr en nú er hinn mikli ferðamannafjöldi sem verið hefur í landinu. Rétt er að minna á að núverandi formaður Framsókn- arflokksins var landbúnaðarráð- herra þegar samningurinn var gerður og það var hann sem talaði fyrir málinu. Tilgangurinn með samningnum var að auka innflutning á nauta-, svína- og alifuglakjöti o.fl. til lands- ins í skiptum fyrir aðgang að mark- aði Evrópusambandsins fyrir ís- lenskt lambakjöt. Vissulega er hægt að finna slíkan markað, en það er markaður sem ekki stendur undir íslensk- um framleiðslu- og umsýslukostnaði. Markaður að hrynja Sagt var frá því í Morgunblaðinu fyrir nokkrum dögum (13.11.) að innlendur kjötmarkaður, þ.e. kindakjötsmarkaður, væri að „hrynja“ og í umfjölluninni kom fram að kinda- kjötframleiðendur væru þeirrar skoðunar að stöðva ætti innflutning á kjöti á meðan ástandið væri að lagast. Í inngangi fréttarinnar sem ber yfirskriftina „Innflutningur verði stöðvaður“ segir eftirfarandi: „Útlit er fyrir auknar birgðir af lambakjöti ef ekki rætist úr með innanlandsmarkað og útflutning. […]. Forstöðumaður stórrar kjöt- afurðastöðvar óttast að ef mikið verður flutt inn af kjöti […] muni markaðurinn hrynja.“ Hann vill sem sagt láta stöðva innflutning á öðru kjöti en kinda- kjöti, sem eins og áður sagði er ekki flutt inn. Hugmyndin er greinilega að skapa slíkan skort á kjöti að takast megi að selja kinda- kjötið! Rætt er líka við forstjóra SS en hann telur að meðalmannfjöldi í landinu sé svipaður og var fyrir Co- vid-19, vegna þess að Íslendingar haldi sig innanlands. Telur hann ástæðu fyrir minni kjötsölu vera þá að landinn borði minna kjöt en út- lendingarnir og bætir við að hann telji „að samdrátt í kjötneyslu megi að hluta rekja til efnahagslegra af- leiðinga kórónuveirufaraldursins, meðal annars aukið atvinnuleysi. Fólk kaupi ódýrari mat.“ Greining SS-mannsins er dýpri en þess sem rætt er við frá KS og forstjóri SS bendir einnig á að fólk komi minna saman til veisluhalda vegna sam- komubannsins. Stöðvun innflutnings Forstöðumaður kjötiðnaðar- stöðvar KS sér málið öðruvísi og skýrir það með eftirfarandi hætti: „Minni tollvernd á kjöti og óheftur innflutningur hafi áhrif á okkar eig- in framleiðslu. Hægt sé að fá ódýrt kjöt í Evrópu nú og flytja inn tolla- laust eða með lágum tollum. Erfitt sé að keppa við það. Það leiði til birgðasöfnunar á innlendu kjöti.“ Fram kemur að hann telur að „það eina rétta [sé] að stöðva innflutning á meðan verið er að vinna úr mál- unum.“ Niðurstaðan Það á samkvæmt þessu að mati mannsins frá KS að taka þannig á málinu að stöðvaður verði innflutn- ingur á kjöti til að fólkið í landinu neyðist til að borða kindakjötið. Honum sést yfir að framleiddar eru margar aðrar tegundir kjöts en lambakjöt í okkar ágæta landi og að það er liðin tíð að almenningur láti bjóða sér svona markaðsbrögð. Vel gæti verið að staðan á Norð- vesturlandi væri betri ef bændur á því svæði hugsuðu meira um að framleiða það sem fólkið vill neyta, en minna um að framleiða það sem þá langar sjálfa til að framleiða. Kjötframleiðendur dregnir í dilka Eftir Ingimund B. Garðarsson »Hugmyndin er greinilega að skapa slíkan skort á kjöti að takast megi að selja kindakjötið! Ingimundur B. Garðarsson Höfundur er vélfræðingur og fyrrver- andi formaður Félags kjúklinga- bænda. Í Morgunblaðinu 28.10. 2020 er grein eftir Agnesi M. Sigurð- ardóttur biskup, Sól- veigu Láru Guðmunds- dóttur og Kristján Björnsson, vígslubisk- upa. Þegar ég hafði lesið grein þeirra varð mér undarlega innan- brjósts. Meginefni greinarinnar snýst um peninga og það að vera ekki lengur opinber starfsmaður, heldur starf- maður þjóðkirkjunnar sem ríkið á og fjármagnar. Á að skilja þetta sem eitthvert OHF-fyrirbrigði? Eins og sannir fjármálamenn gerið þið líka fyrirvara um það að þeir sem eru óánægðir með fjármálaviðhorf ykk- ar séu neikvæðir út í kirkjuna. Er þar um þöggunartilraun að ræða, eða afsökun fyrir að svara ekki and- mælum? Enn hefur ekkert svar bor- ist við fyrri skrifum mínum. Kannski flokkuð sem andmæli utan svarskyldu. Þegar eitthvað sem ég les eða heyri angrar undirvitund mína sest ég ævinlega niður og tengi mig við leiðbeinendur mína hjá Fræðslu- sviði alheimsvitundar, sem hafa veitt mér ágæta leið- sögn frá unga aldri. Ég bað um hjálp við að skilja hvað í þessum skrifum æðstu forystu- sveitar kirkjunnar fæl- ist. Í fyrstu kom ekk- ert svar en síðan kom með sorgarhljómi. – Þau hafa villst að heim- an. – Ég bað um leið- sögn við lestur grein- arinnar og hún var svona: „Grundvöllur undir starfi greinarskrifenda ætti að vera boðun kærleika meðal manna en ekki fjármálaumsvif eða veraldleg velgengnisbarátta. Jesú sýndi forð- um í musterinu hið rétta viðhorf kærleikans til þeirra sem setja fjár- málaöryggið ofar auðmýkt kærleik- ans. Í greininni er án ásetnings reynt að villa um fyrir lesendum með því að prestar eru ekki lengur opinberir starfsmenn, heldur þjónar þjóðkirkjunnar, sem er ríkiseign allra. Þarna er viðhafður orðaleikur víxlaranna. Blekkingarleikur, því þeir vita að þjóðkirkjan er sama op- inbera stofnunin, fjármögnuð af rík- inu, eins og hún hefur alla tíð verið og verður meðan hún heitir þjóð- kirkja. Einfalda svarið við spurn- ingu þinni var: að þau hefðu villst að heiman. Þetta þarfnast nánari skýr- ingar. Áður var minnst á viðhorf Jesú til víxlaranna sem stunduðu fjármálastarfsemi sína í musterinu. Fjármálaumsýsla boðenda, til ann- arra þátta en að deila fjármunum meðal hinna þurfandi, getur ekki samræmst stöðu boðenda, mann- kærleika, virðingar og auðmýktar sem eiga að vera hornsteinar þjóð- kirkjunnar. Fjárhirðar í ritningunni eru dæmisaga, fyrst og fremst tákn- mynd fyrir alla þá sem gæta verð- mæta og sjá um að viðhalda þeim verðmætum sem þeim var trúað fyr- ir og leitast við að þau vaxi eftir þörfum, en ekkert umfram það. Þetta litla dæmi ætti að sýna glögg- lega að þær tvær mikilvægu leiðir lífsgöngu sem hér hafa verið nefnd- ar þurfa að vera samferða svo vel gangi. Hin andlega leið boðendanna þarf þó að vera skrefinu á undan hinni veraldlegu leið fjárhirðanna. Því boðendur fá leiðsögn sína frá hljóðri innri vitund. Samband við þessa vitund missa boðendur ef há- vaði hins veraldlega umhverfis nær inn í friðland þeirra. Friður og kyrrð eru því mikilvægustu lífsgæði boðendanna. Meira höfum við ekki að segja um þetta málefni því annað í þessum skrifum skýrist út frá því sem hér hefur verið sagt.“ Ég hef oft haft orð á því um síð- ustu áratugi að með afskiptum presta af fjárhagsmálum safnaða sinna væru þeir að færa sig fjær hreinni boðun kærleikans, eftir því sem amstur víxlaranna jókst í hug- um þeirra. Fjárhagsumsvif flestra safnaða hafa aukist mikið án þess að tilgreindur væri tiltekinn aðili hvers safnaðar, sem bæri alla rekstrarlega ábyrgð safnaðarins. Presturinn á, eðli starfs síns vegna, einungis að sinna hinni andlegu næringu safn- aðarins sem sínum verkahring. Ver- aldlega umhverfið sjá aðrir um. Er lífskjarninn vindmylla? Í umræddri grein er fjallað um „samhengi lífsins sem skýrt kemur fram í athöfnum hennar“. Einnig segir: „Allt er breytingum háð. Nýj- ar kynslóðir komi með nýjan hugs- unarhátt.“ Um þetta efni hef ég áð- ur fengið svar sem hljóðar á þessa leið: „Ef þú ætlar að sigra tiltekið markmið þarf hlaupabraut þín að vera skýrt mörkuð og þér frá unga aldri kennt að þekkja braut þína og temja huga þinn til að sigrast á öll- um villtum hugrenningum ungviðis- ins, sem sífellt á í erfiðleikum með að halda orku sinni við eitt og sama viðfangsefnið í langan tíma. Er þarna ekki eitt ljósasta dæmið um að boðendur kærleika Krists hafi villst að heiman. Ég fæ hér inn ábendingu um að um langt skeið hafi einna mikilvægustu eiginleikar við uppeldi og menntun verið van- ræktir af öllum aðilum sem áttu að rækta þá. Það eru stjórnendur ríkis og sveitarfélaga, foreldrar barna og ungmenna, skólastofnanir og starfs- greining kennara, íþróttaþjálfarar, fyrst og fremst barna og ungmenna, og síðast en ekki síst prestar eða kennimenn af hvaða trúarbrögðum sem er. Hið gleymda er: Heiðarleiki, hreinleiki, kærleikur, umburð- arlyndi, miskunnsemi, samúð og virðing fyrir sjálfum sér og öðrum. Mikilvægasta undirstaða lífsins er að læra að birta framantaldar und- irstöður farsældar af auðmýkt og virðingu. Er þetta ekki „samhengi lífsins“? Slík verðmæti breytast aldrei.“ Eftir Guðbjörn Jónsson » Grundvöllur undir starfi greinarskrif- enda ætti að vera boðun kærleika meðal manna en ekki fjármálaumsvif eða veraldleg velgengn- isbarátta. Guðbjörn Jónsson Höfundur er fv. ráðgjafi. Er þjóðkirkjan samhengi lífsins? Það var gott framtak hjá Lyfjastofnun og heil- brigðisráðuneyti að koma á umboðsskyldu við af- greiðslu lyfja og skilríkja- skyldu þess sem tekur út. Fyrst var beðið um um- boðið á pappír, en nú skal það rafrænt og er auðvit- að miklu betra og hýgen- ískara en að stússast með þvælda merarseðla milli staða. En öðru mætti líka breyta og gera tvennt í einu, minnka hættu á mis- notkun og spara ríkinu stórfé, – og kannski bæta lýðheilsuna, því að eng- inn er bættari að gleypa of mikið af lyfjum og allar pillur hafa einhverjar aukaverkanir. Ég er að tala um skammtastærðirnar á lyf- seðlunum. Þær eru oft og tíðum fullríflegar og hafa verið lengi. Auðvitað er tími læknanna dýrmætur og ekki tekur lengri tíma að skrifa út 100 töflur en 30, en samt, það má ímynda sér þær ógnarbirgðir sem hlaðast upp af ónýttum og ónýtum lyfjum. Mætti ekki byrja að spara þarna og finna svo eitthvað annað gat til að stoppa í? Ekki veitir víst af. Sunnlendingur. Velvakandi Svarað í síma 569-1100 frá kl. 10-12. Ofskömmtun í boði ríkisins Þungun hefst við getnað og endar þeg- ar fóstrið hefur skilið líkamlega við móður sína. Þungunarrof getur átt sér stað alla meðgönguna og með eða án vilja kon- unnar. Við getnað verður til nýtt líf sem móðirin tekur í fóst- ur. Fyrstu vikurnar getur fóstrið ekki lif- að án móðurinnar en eftir um það bil 22 vikur er hægt að fjarlægja fóstrið úr móðurkviði og halda uppvextinum áfram án aðkomu móður. Það ætti að vera augljóst að samfélagið ber ábyrgð á barni sem fjarlægt hefur verið lifandi úr móðurkviði. Þannig hlýtur það að vera skylda samfélagsins að gera allt mögulegt til þess að vernda barnið og konan getur engan veg- inn ákveðið að barnið skuli líf láta. Samkvæmt ofanritaðu væri hægt að rökstyðja að konur ættu rétt á þungunarrofi alla meðgöng- una en stóra spurningin er hvort það sé með eða án fóstureyðingar. Núverandi lög á Íslandi gera ráð fyrir að konur geti fengið þung- unarrof með fóstureyðingu fram að lokum 22. viku. Eftir lok 22. viku er einungis heimilt að framkvæma þung- unarrof með fóstur- eyðingu ef lífi kon- unnar er stefnt í hættu við áframhald- andi þungun eða ef fóstur telst ekki líf- vænlegt til frambúðar. Því miður virðist þess ekki vera krafist að lífvænlegt fóstur sé verndað og það hljóta að vera mistök. Það getur engan veginn verið rétt að samfélagið heimili að lífvænlegt fóstur sé tek- ið af lífi. Samkvæmt ofanrituðu væri hægt að banna fóstureyðingar með því að banna þungunarrof þar til eftir 22 vikur. Þungunarrof, með eða án fóstureyðingar Eftir Richard Þorlák Úlfarsson Richard Þorlákur Úlfarsson » Samkvæmt ofanrit- uðu væri hægt að banna fóstureyðingar með því að banna þung- unarrof þar til eftir 22 vikur. Höfundur er verkfræðingur

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.