Morgunblaðið - 17.11.2020, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. NÓVEMBER 2020
Smáauglýsingar
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
 Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
 Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
 Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
 Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
 Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Byggingavörur
Harðviður til húsabygginga
Sjá nánar á www.vidur.is
Vatnsklæðning, panill, pallaefni,
parket, útihurðir o.fl. Gæði á góðu
verði. Eurotec A4 harðviðarskrúfur.
Penofin harðviðarolía.
Indus ehf., Óseyrarbraut 2, Hf.
Upplýsingar hjá Magnúsi í símum
660 0230 og 561 1122.
Ýmislegt
Bílar
Ford C-Max 2/2104 ekinn aðeins
115 þ. Km. Diesel. Sjálfskiptur.
Álfelgur. Samlitur. Ofl. Ný skoðaður.
Rúmgóður fjölskyldubíll á góðu verði.
Verð: 1.450.000,-

www.sparibill.is
Hátúni 6 A – sími 577 3344.
Opið kl. 12–18 virka daga.
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara
Grafarvogskirkja Þriðjudaginn 17. nóvember verður spjall á Face-
booksíðu eldri borgara starfs Grafarvogskirkju. Spjallið hefst kl. 13.
Umsjón hefur Sigrún Eggertsdóttir. Leiðbeiningar um hvernig hægt
er að taka þátt eru nú þegar inná síðunni.
Seltjarnarnes Vegna lokana á sundstöðum er engin vatnsleikfimi í
dag. Pútt á Skólabraut kl. 10.30 ef veður leyfir. Öll önnur dagskrá
liggur niðri. Kaffikrókurinn er eingöngu opinn fyrir íbúa Skólabrautar.
Munum fjöldatakmarkanir, handþvott og sprittun.
heiði, sem kenndi okkur flókna
mannkynssögu. Hún kenndi okk-
ur líka að hneigja okkur fallega,
setjast á stól og standa upp af hon-
um aftur, opna dyr og loka þeim
aftur, án þess að láta heyrast í
okkur. Fröken Ragnheiður
kenndi okkur líka að búa til majo-
nes, þegar vel lá á henni. Hún átti
það til að slá á létta strengi. Frú
Guðrún (síðar doktor og skóla-
stjóri) var besti íslenskukennari
sem við skólasysturnar vorum
sammála um að hefði kennt okkur.
Til að auðvelda stafsetninguna
útbjó hún hefti sem hún kallaði
„reglurnar mínar“, sem voru auð-
skiljanlegar og skýrar. Hún lagði
metnað sinn í að við værum vel
skrifandi á íslensku. Innan veggja
Kvennó vorum við líka aldar upp á
ýmsan hátt, gleymdum ekki að
þéra og ávarpa kennarana frú
þetta og hitt og svo „ætlaði“ mað-
ur ekki að fá frí heldur „bað“ um
það. Þetta var nú uppeldið okkar
Guðbjargar, þó svo að hún hafi
löngu kunnað þetta allt saman úr
foreldrahúsum. Guðbjörg var
kletturinn í bekknum okkar,
hljóðlát, úrræðagóð og hjálpsöm.
Hún hafði líka tilfinningu fyrir því
hvort einhver okkar ætti í erfið-
leikum og þá var hún strax komin
til að hlúa að viðkomandi. Æsku-
heimili Guðbjargar var ætíð opið
fyrir vinkonum og skólasystrum,
þar sem unnið var að verkefnum
fyrir skólann og boðið upp á kakó
og kökur. Guðbjörg gleymdi ekki
dönskum vinkonum móður sinnar,
þótt móðir hennar væri fallin frá,
og sinnti þeim vel.
Eftir kvennaskólaárin lágu
leiðir okkar Guðbjargar saman
sem skiptinemar til Bandaríkj-
anna. Eftir heimkomuna var Guð-
björg í „nefndinni“ sem undirbjó
fyrstu skiptinemana, sem komu til
Íslands sumarið 1961.
Síðar á ævinni tengdumst við
fjölskylduböndum, því systurson-
ur minn og börnin hennar Guð-
bjargar eru þremenningar og þar
af leiðandi er sá frægi maður Vig-
fús Grænlandsfari langafi allra
þeirra barna. Svona er nú heim-
urinn lítill.
Við skólasystur og samferða-
konur Guðbjargar sendum Guð-
bjarti og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð-
bjargar verður sárt saknað, en
það er ljúft að hafa verið hennar
samferðakona.
Blessuð sé minning Guðbjargar
Tómasdóttur.
Kristín Anna Sigurð-
ardóttir og bekkjarsystur
Guðbjargar í z-bekknum
í Kvennó.
Minningar okkar um Guð-
björgu Tómasdóttur eru hlýjar og
fullar þakklætis. Þakklætis fyrir
að hafa fengið að vera henni sam-
ferða í áratugi, bæði í leik og
starfi.
Fyrstu minningar okkar um
hana eru frá þeim tíma er við
störfuðum saman í Hagaskóla. Þá
vorum við kornungar og einatt
glatt á hjalla í hressum kennara-
hópi og margt brallað og bullað.
Oft voru farnar skemmtiferðir
haust og vor, gjarnan í Munaðar-
nes, og kannski leitað „eggja á
haustin og berja á vorin“.
Það var ávallt tilhlökkunarefni
að koma á einstaklega fallegt
heimili þeirra Guðbjarts á Greni-
mel. Þar voru bornar fram eðal-
veitingar á afar smekklegan hátt.
Við sögðum að þarna birtust
dönsku genin, m.a. hið listræna
auga Katrínar móður hennar.
Guðbjörg hafði einstakt lag á því
að láta gestum líða vel og njóta
stundarinnar. Guðbjartur sá aftur
á móti um gamansögurnar og
stríðnina.
Við ferðuðumst árum saman til
margra framandi landa með Guð-
björgu og Guðbjarti. Þau voru
skemmtilegir ferðafélagar. Gott
var að drekka morgunkaffið með
þeim, spá í ævintýri dagsins hvort
sem fyrir lá heimsókn í Taj Mahal
við sólarupprás, ganga á Kína-
múrnum eða upplifa hið ævintýra-
lega Macho Picchu. Fá sér síðan
rauðvínstár að kvöldi og rifja upp
ævintýri dagsins og hlæja dálítið
meira. Í þessum skemmtilegu
ferðum voru hjónin alltaf óþreyt-
andi að fræðast og njóta þannig að
eftir var tekið.
Þrátt fyrir að Guðbjörg hafi
ekki verið hávær var tekið eftir
henni. Ekki síst fyrir hennar fal-
legu og fáguðu framkomu. Það var
borin virðing fyrir skoðunum
hennar og því sem hún lagði til
málanna. Í okkar huga var hún
hefðarkona bæði til orðs og æðis.
Hún var réttsýn og orðvör, vildi
öllum vel og var fljót að bregðast
við þegar einhver var hjálpar-
þurfi. Guðbjörg var viðkvæm en
líka glettin og kunni að gleðjast
með glöðum.
Eins og sést þá er erfitt að
skrifa um Guðbjörgu án þess að
minnast á Guðbjart svo samstiga
voru þau alla tíð. Þau kynntust
ung, Arnfirðingurinn vaski og
heimskonan hægláta. Samband
þeirra var fallegt og þótt þau væru
ólík voru þau afar samrýnd og
báru virðingu hvort fyrir öðru. Við
fráfall Guðbjargar er höggvið
stórt skarð í samhenta fjölskyldu
og stóran vinahóp.
Við vottum Guðbjarti og fjöl-
skyldu innilega samúð.
Blessuð sé minning Guðbjargar
Tómasdóttur.
Hafdís og Svava.
Kær vinkona mín, Guðbjörg
Tómasdóttir, er fallin frá.
Það var gæfa mín að foreldrar
mínir fluttu á Víðimel í Reykjavík
þegar ég var átta ára. Þar kynnt-
ist ég jafnöldru minni og ná-
granna Guðbjörgu, fyrst sem leik-
félaga en síðan bundumst við
sterkum vináttuböndum sem ent-
ust okkur alla tíð.
Ég á margar góðar minningar
um Guðbjörgu og tengsl okkar
voru alltaf mikil. Við vorum sessu-
nautar í fjóra vetur í Kvennaskól-
anum í Reykjavík. Þar naut hún
sín vel enda mjög góður náms-
maður. Þá hleyptum við heim-
draganum 17 ára gamlar og fórum
sem skiptinemar til Bandaríkj-
anna á vegum AFS-samtakanna
en þetta var annað eða þriðja árið
sem þau samtök störfuðu hér á
landi. Eftir að heim var komið hóf
Guðbjörg nám við Kennaraskól-
ann í Reykjavík og seinna einnig
við Háskóla Íslands þar sem hún
stundaði dönskunám. Kennsla
varð síðan starfsvettvangur henn-
ar.
Guðbjörg var einstök mann-
eskja búin miklum mannkostum.
Hún var jákvæð og hjálpsöm öðru
fólki og sinnti fjölskyldu sinni og
vinum af mikilli ræktarsemi. Hún
var skarpgreind, fáguð og yfirveg-
uð og þá var snyrtimennska henni
eðlislæg. Öll hennar samskipti
einkenndust af hógværð og virð-
ingu fyrir öðrum.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að njóta vináttu Guð-
bjargar í 70 ár, sterkrar vináttu
sem aldrei bar skugga á. Hún
reyndist mér alla tíð afskaplega
vel, ekki síst eftir að ég greindist
með erfiðan sjúkdóm fyrir rúmum
20 árum. Alltaf studdi hún mig
með umhyggju og reglulegum
heimsóknum. Því kveð ég kæra
vinkonu mína með sárum söknuði.
Eftirlifandi eiginmanni Guð-
bjargar, Guðbjarti Kristóferssyni,
börnum þeirra og barnabörnum
sendum við Hjörleifur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Benney Ólafsdóttir.
Fundum okkar Guðbjargar bar
fyrst saman í Norræna húsinu
einn heiðskíran haustdag fyrir
hálfri öld. Þarna var saman kom-
inn nokkur hópur fólks sem hugð-
ist hefja nám í dönsku við Háskóla
Íslands. Við vorum á ýmsum aldri
og með ólíkan bakgrunn, en þarna
myndaðist fljótlega góður og sam-
stilltur hópur og héldu sum okkar
góðum tengslum að námi loknu.
Okkur Guðbjörgu varð strax
vel til vina. Við fundum líka sam-
eiginleg tengsl þar sem faðir
hennar og tengdafaðir minn höfðu
verið góðir vinir og skólabræður á
árum áður.
Við höfðum báðar valið dönsku
sem aðalfag og ensku sem annað
fag og fylgdumst við að öll há-
skólaárin.
Guðbjörg var frábær náms-
maður. Hún hafði nokkuð forskot í
dönskunni því hún átti danska
móður en hún var svo sannarlega
óspör á aðstoð og góð ráð. Ég
minnist margra góðra stunda frá
samveru okkar gegnum árin. Í
Háskólanum höfðum við marga
skemmtilega kennara og oft var
efnt til fagnaðar. Íslenskum
dönskukennurum gafst árum
saman kostur á að að sækja sum-
arnámskeið í Danmörku. Þangað
áttum við Guðbjörg oft samleið og
áttum þaðan góðar og skemmti-
legar minningar.
Þegar kennsluferli Guðbjargar
lauk vann hún stundum í Lista-
safni Íslands. Þar hittumst við oft
og skruppum í kaffi og litum á
sýningar. Þá naut ég leiðsagnar
hennar því hún var vel heima í
myndlist eins og öðru.
Guðbjörg var einstaklega vel
gerð manneskja, fáguð og vönduð
í orðum og gjörðum. Ég er inni-
lega þakklát fyrir að hafa átt hana
að vinkonu og samferðamanni í öll
þessi ár.
Guðbjarti, sem var hennar
styrka stoð, og fjölskyldu þeirra
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ég vil kveðja Guðbjörgu með
versi sem faðir minn orti í orða-
stað stúlku sem misst hafði kæra
vinkonu:
Ég vel þér þá kveðju er virði ég mest
von sem í hjarta geymi
annist þig Drottins englar best
í öðrum og sælli heimi.
(Valdimar Jónsson)
Halla Valdimarsdóttir.
Hratt flýgur stund. 60 ár flogin.
Gamli kennaraskólinn. Ég kem
þar inn, sest við hliðina á Möggu
frænku minni. Fyrir framan okk-
ur situr stúlka með fallegt dökkt
hár, vingjarnlegt athugult augna-
ráð, brosið bjart og hlýtt, hógværð
og fágun í svip og látbragði. Þetta
var hún Guðbjörg mín kæra vin-
kona.
Næsta haust tókum við Guð-
björg próf upp í 3. bekk og kynnt-
umst þá nýjum félögum. Við sett-
umst á næstaftasta bekk og
héldum okkur til hlés. Fyrir aftan
okkur sat ljóshærður strákur að
vestan. Hann fór að spjalla við
okkur, smástríðinn. Ég svaraði í
sömu mynt, en Guðbjörg af sinni
meðfæddu kurteisi tók lítinn þátt í
þessu stríðnistali en fylgdist kank-
vís með. Samkvæmt stafrófsröð-
inni lentu þessi tvö saman í æf-
ingakennslunni. Fljótt fór að bera
á því að þau skiluðu sér seint úr
skólaheimsóknunum og svo hafði
sést til þeirra saman í bíó eitt
kvöldið. Það var deginum ljósara
að vestfirski víkingurinn hann
Guðbjartur hafði tekið fallegu
borgardömuna með trompi. Ljón-
heppin bæði. Minningar, minning-
ar. Sett var á svið sena úr íslenskri
baðstofu. Guðbjörg lék húsfreyj-
una eins og fædd í hlutverkið,
sviphrein, stillt og föst fyrir. Og þá
ekki síður sem geislandi ítölsk
senjorína í verki sem gerist í
brúðuleikhúsi um Harlekin og
Kólumbínu með söng og dansi við
tónlist Tsjækovskis. Þökk sé Guð-
bjarti, ljósmyndaranum á kantin-
um, eigum við ljóslifandi minning-
ar um þennan atburð.
Eftir kennaraprófið flutti ég
fljótlega í sveitina en þau bjuggu í
borginni. Fundum fækkaði eðli-
lega en það kom ekki að sök. Það
var alltaf eins og við hefðum sést í
gær. Slíkt er eðli sannrar vináttu.
Mörgum árum síðar urðum við
nágrannar í Vesturbænum. Þá
varð hægara um vik að finnast. Ég
óska þess aðeins nú að samveru-
stundir okkar hefðu verið marg-
falt fleiri. En kvöldheimsóknirnar
á Grenimelinn eru mér dýrmætar
minningar. Þetta fallega menn-
ingarheimili bar húsmóðurinni
fagurt vitni. Þar ríkti ró og jafn-
vægi. Svo var snarlað og dreypt á
gæðavíni og allt rætt milli himins
og jarðar. Þar birtust hinir góðu
kostir Guðbjargar. Næmi hennar
á annað fólk, sanngirni, mann-
skilningur, notalegur húmorinn.
Þar var á engan hallað, jákvæðnin
réð ferðinni. Þótt leiðirnar á Mel-
unum séu ekki langar þá klæddu
hjónin sig í skjólföt og gengu með
mér heim. Á dimmum vetrar-
kvöldum var það vel þegið.
Þessir góðu vinir mínir heim-
sóttu mig fyrir ekki svo löngu í
sveitina mína. Við nutum þess að
skoða fegurð Þjórsárdalsins í fal-
legu veðri og samverunnar langt
frá öllum ys og þys. Þessa er gott
að minnast. Áformað var að end-
urtaka þetta hið fyrsta, en það
varð um seinan.
Þótt Guðbjörg hafi tekist á við
erfið veikindi í seinni tíð þá skein
hennar innri fegurð í gegn til
hinstu stundar. Ég þakka forsjón-
inni fyrir vinskapinn við hana. Að
þekkja hana var mannbætandi.
Það var fallegt að sjá hvernig
Guðbjartur annaðist hana af alúð
þegar mest lá við. Þar sýndi hann
svo ekki varð um villst úr hverju
hann er gerður.
Innilegar samúðarkveðjur til
þín og fjölskyldunnar, kæri vinur.
Jóhanna Steinþórsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Guðbjörgu Tómasdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
✝ Gunnar Har-aldsson fædd-
ist í Reykjavík 15.
ágúst 1953. Hann
lést á heimili sínu
28. október 2020.
Foreldrar hans
eru Elín Erlends-
dóttir og Haraldur
Örn Tómasson
sem lést 14. febr-
úar 2004. Bræður
Gunnars eru Hörð-
ur Haraldsson og Trausti Har-
aldsson. Börn Gunnars eru: 1)
Elín Bubba Gunnarsdóttir, f.
1970 (móðir Andrea Stein-
arsdóttir), maki Guðmundur
Hrannar Pétursson, dætur
þeirra eru: Eva Sólveig, Ásdís
Eir, maki Hrannar Heimisson,
börn þeirra eru Kári, Erla
Margrét. 2) Haraldur Örn
Gunnarsson, f. 1973 (móðir
Sólveig Victorsdóttir), maki
Anna Margrét Gunnarsdóttir,
dóttir þeirra er Sólveig Dögg,
börn Haraldar með Unni
Helgu Ólafsdóttur eru Embla
Rut, maki Guðmundur Kort
Nikulásson, börn þeirra eru
Ronja, Victor Orri og Yngvi
maður um íþróttir og fylgdist
grannt með öllu sem þar gerð-
ist. Hvort sem um var að ræða
enskan eða amerískan fótbolta,
hafnabolta, tennis, golf eða
billiard, maður kom ekki að
tómum kofunum hjá honum
þegar íþróttir voru annars
vegar. Hann var sjálfur efni-
legur íþróttamaður, en hann
spilaði knattspyrnu með Fram
og náði að spila nokkra meist-
araflokksleiki með liðinu, enda
Frammari frá því í móðurkviði
að undanskildum tíma í ÍR þar
sem hann spilaði handbolta
með meistaraflokki. Gunnar
var ekki bara efnilegur í fót-
bolta og handbolta heldur var
hann einnig frambærilegur
golfari, slyngur skákmaður
auk þess að vera vel liðtækur
bridgespilari.
Árið 2006 ferðaðist Gunnar
til Svíþjóðar þar sem hann gaf
Herði bróður sínum beinmerg,
en Hörður var þar til lækninga
við hvítblæði.
Hann hafði síðastliðin ár
glímt við heilsubrest, en virtist
undir það síðasta vera að ná
nokkrum bata og því kom and-
lát hans flestum að óvörum.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, 17. nóv-
ember 2020, kl. 15. Vegna að-
stæðna í þjóðfélaginu verða
aðeins nánustu aðstandendur
viðstaddir.
Reyr. 3) Elísabet
Kelly Gunn-
arsdóttir, f. 1988
(móðir Victoria
Ann Kelly), maki
Jeremy Wayne
Caldwell, barn
þeirra er Ryan
Odinn, barn El-
ísabetar með Þór-
ólfi Julian Dags-
syni er Olivia
Soley. 4) Ava
Kelly Gunnarsdóttir, f. 1991
(móðir Victoria Ann Kelly),
hún lést árið 2016.
Gunnar ólst upp í Álfheim-
unum, gekk í Langholtsskóla
og seinna Vogaskóla. Hann var
vel gefinn og ágætur náms-
maður. Hann fetaði í fótspor
föður síns og útskrifaðist sem
framreiðslumaður 1974 og
fékk meistararéttindi árið
2010. Hann vann lengstum á
Hótel Sögu, en eftir að hann
lét af störfum sem fram-
reiðslumaður gekk hann um
skeið í starf húsvarðar í skóla,
tók að sér starf hjá Símanum
og vann sem bifreiðarstjóri.
Gunnar var mikill áhuga-
Í bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þín dóttir
Elín Bubba.
Gunnar
Haraldsson
Guðbjörg Tómasdóttir