Víðförli - 15.06.1988, Blaðsíða 12

kröfur voru gerðar til prests-
konunnar. Ég tók því bara sem að
höndum bar. Ég man ég var hálf
hissa þegar ein kona spurði mig
hvort ég hefði ekki verið hrædd við
að taka svona mikið að mér. Eins og
ég ætti að bera ábyrgð á söfnuð-
inum. Ég var fyrst og fremst ég sjálf
og ég held mér hafi tekist að vera
það. Og svo var ég kona mannsins
míns. Það var mikið að gera. Pétur
hafði skrifstofuna sína heima og
vann mjög mörg prestsverk þar
fyrstu árin. Ég fylgdi Pétri mikið
eftir til hans verka og þótti það sjálf-
sagt þegar það hæfði. Ég kom auð-
vitað alltaf í messu ef ég mögulega
gat og var með honum við ýmsar at-
hafnir. Það gladdi mig mikið þegar
góð vinkona mín sem flutt er hingað
suður sagði löngu síðar: „Þið voruð
bæði svo stór hluti af fjölskyldunni.
Þið voruð alltaf með okkur á stóru
stundunum.“ Þannig gerðist það að
unga óreynda skrifstofudaman úr
Reykjavík varð að prestskonu fyrir
norðan. Og líkaði vel.
En auðvitað var margt erfitt. Ekki
síst þar sem ég eignaðist fjögur börn
á fjórum árum. Reyndar skil ég ekki
núna hvernig maður komst yfir þetta
allt. Fyrsta barnið okkar, Pétur,
fæddist 1950 og var ekki hugað líf,
ég fékk svo mikla fóstureitrun, en
allt fór vel. En það var ógleymanlegt
að vakna til meðvitundar og sjá
hjúkrunarkonuna koma inn með
drenginn. Hann var svo óborgan-
legur þar sem hann lá þarna með
hönd undir kinn, klæddur í barna-
kjól sem ég hafði saumað i hús-
mæðraskólanum sem var rykktur
þannig að það var eins og presta-
kragi um hálsinn og hjúkrunar-
konan sagði: „Hér komum við með
prófessorinn.“
Síðan fæddust dæturnar þrjár,
hver af annarri en tvö yngstu börnin
misstum við, telpur sem fæddust
báðar andvana. Ég fékk aftur heift-
arlega fóstureitrun og var rúmföst
mánuðum saman. Þessu fylgdi
mikill sársauki fyrir okkur öll. Ekki
síst börnin. Það var dapurlegt að
koma heim af fæðingardeildinni.
Við höfðum öll búist við svo miklu.
Við létum jarða litlu börnin okkar
sem sjálfstæða einstaklinga en við
gættum þess að stöðvast ekki í sorg-
inni heldur halda áfram að lifa og
Fjölskyldan við skírn Péturs Péturssonar.
lengst til vinstri.
sérstaklega sinna börnunum okkar.
En Guðrúnu, elstu dóttur okkar
misstum við svo 35 ára gamla fyrir 2
árum. Það var okkar erfiðasta
reynsla. Það eru ljós og skuggar í líf-
inu.
— Vannstu utan heimilis á Akur-
eyri?
Já, ég fór að vinna úti 1972, það
var reyndar fyrir hreina tilviljun.
Guðrún hafði fengið vinnu hjá KEA
og forfallaðist svo það varð úr að ég
leysti hana af í nokkra daga en
ílengdist þarna enda var það góður
vinnustaður. Svo veitti nú ekki af því
fjárhagslega. ÖIl börnin voru í fram-
haldsskóla.
Seinna fór ég til bæjarfógeta í
tryggingardeildina þar hitti ég margt
Skírnarfaðirinn, herra Sigurgeir biskup er
fólk sem ég hafði ekki áður séð. Ein-
staka menn þekktu mig fyrst og
fremst sem konuna í tryggingunum
og voru alveg hvumsa þegar þeir
uppgötvuðu að ég var líka prests-
kona. Sumum fannst það reyndar
ekki passa að prestskona ynni við
slik störf. Mér fannst þetta mikil-
vægt og dýrmætt, ég fékk að vera ég
sjálf og var tekin sem slík sem ein af
hópnum. Prestskonan var stundum
dálítið einangruð í samfélaginu. Það
hefur nú vonandi breyst og mátti
breytast.
— Svo fluttuð þið suður?
Já, það kom svo óvænt og maður
gat lítið undirbúið sig undir þær
miklu breytingar. Mér hraus líka
hugur við að flytja eftir 33 ár á
12 — VÍÐFÖRLI