Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2012, Blaðsíða 22

Þeim sjónarmiðum var haldið á lofti vestan hafs undir
lok síðustu aldar að óhugsandi væri að skapa samfélag
hinsegin fólks í bæjum og borgum sem teldu færri en þrjú
hundruð þúsund íbúa. Á Norðurlöndum tókst okkur þó að
sýna fram á annað. Engu að síður finna margir til einmana-
leika úti á landi og þrá það eitt að komast í fjöldann. Hér
veltir Svandís Anna Sigurðardóttir fyrir sér þessari ögrandi
spurningu. Eigum við okkur líf á landsbyggðinni?
Í haust flutti ég á ásamt konu minni til Ísafjarðar. Okkur langaði
að prófa að búa „úti á landi“ og voru Vestfirðir efst á listanum,
nánar tiltekið Ísafjörður. Hér er náttúran stórbrotin, fjöllin mikil
og firðirnir fagrir. Bærinn er lítill og notalegur og því gríðarlega
þægilegur fyrir bíllaust fólk eins og okkur. Hér getum við farið
allra okkar ferða gangandi eða á hjóli og í svona litlu bæjarfélagi
erum við stöðugt að heilsa fólki sem við þekkjum úti á götu.
Fyrst um sinn var þetta mikil breyting, að skipta um gír og njóta
rólegheitanna, ekki síst yfir háveturinn í myrkrinu og ófærðinni.
Önnur breyting fylgdi búferlaflutningum okkar og á þeim áttum
við svo sem von – við vorum „lessurnar í bænum“. Hér fyrir
vestan er ekki margt um hinsegin fólk, allavega ekki opinberlega.
Þegar fólk kemur út úr skápnum flytur það flest suður í höfuð-
borgina og fæstir virðast skila sér aftur „heim“. Samkynhneigt
fólk sem á ættir að rekja til Vestfjarða er hins vegar ansi
myndarlegur hópur; Vestfirðingar eiga hrós skilið fyrir að búa til
svo mörg hinsegin börn!
Hinsegin krydd
Þegar við fluttum vestur tókum við strax eftir því að margir
vissu hverjar við vorum áður en þeir kynntust okkur og vissu þá
jafnframt að við værum par. Ramminn sem okkur var ætlaður,
lesbíu„stimpillinn“, hefur hingað til ekki verið neikvæður og
margir hafa áhuga á að spjalla og spyrja spurninga. Í starfi mínu
sem grunnskólakennari hef ég oft rætt um kynhneigð og frá
fyrsta degi í starfi hef ég að sjálfsögðu aldrei leynt eigin kyn-
hneigð og sambandinu við konu mína. Ég er afskaplega ánægð
með að hafa fengið tækifæri til að krydda kennarahópinn smá
hinsegin kryddi og að nemendurnir skuli einnig hafa fengið að
kynnast alvöru lesbíu! Allar umræður á vinnustað hafa verið
nokkuð jákvæðar.
Þrátt fyrir þetta er hinsegin líf hér á Vestfjörðum nokkuð
einmanalegt og yngra hinsegin fólk skortir fyrirmyndir sem það
getur hugsanlega leitað til, fengið stuðning hjá eða einfaldlega
LANDSBYGGÐINNI
S V A N D Í S A N N A S I G U R Ð A R D Ó T T I R
LÍFIÐ Á
Lj
ós
m
yn
di
r A
ní
ta
B
jö
rk
J
óh
an
ns
dó
tti
r.
22