Vinnan - 01.12.1945, Síða 12

Biskupinn: Nei, það verður áreiðanlega ekki af því.
TJngjrú, Parsley: Jæja, viS skulum vona, aS svo verði.
En sem sagt, enginn veit, hvað fyrir kann að koma, eða
er það?
Biskupinn: Sleppum því. En segið mér nú, hvernig
þið framkvæmið starf ykkar.
Ungjrú Parsley: MeS tríólíni.
Biskupinn: HvaS er það nú?
Ungfrú Parsley: Tríólín, herra minn, er ósýnileg ben-
síntegund, sem engin lykt er af og veldur þjáningalaus-
um og þægilegum dauðdaga á hálfri fjórðu mínútu.
Biskupinn: Þið eruS þá komin svona langt áleiðis?
Ungfrú Parsley: Ja, ekki er fyrir það aS synja, að
hraustir og harðgerðir menn geta þolað aðgerðina um
hálfri mínútu lengur. En hvers vegna ættu menn að
stæla líkama sinn gegn áhrifum lyfsins? Helztu kostir
lyfsins eru þeir, að mönnum líður ákaflega vel og þægi-
lega, meðan það er að gagnsýra Jíkamann. Og hálftíma
eftir að öllu er lokið, verSa menn að dufti. Mjög hag-
kvæmt fyrirkomulag. AuSvitað er það tríólíninu aS
þakka, að við getum unnið líknarstarf okkar.
Biskupinn: Líknarstarf!
Ungfrú Parsley: Þannig lítum við á þaS, herra minn.
Þér verðið að gæta þess, aS þetta er líknarstarf, unniS
í þágu almenningsheillar. Og innan skamms vonum við,
að viS getum komið á fót sams konar stofnun í öllum
höfuðborgum heimsins, og ef til vill í öllum borgum
heimsins. HvaS gæti verið heppilegra, en að allir menn
þýddust hugmyndina um hægt andlát? Engir lækna-
reikningar, enginn kvíði eða óróleiki á heimilinu, engar
langvarandi og tilgangslausar andlegar og líkamlegar
þjáningar, engar árangurslausar lækningatilraunir. FáiS
„Hægt andlát h.f.“ málið í hendur, og við sjáum um
hitt.
Biskupinn: HræSilegt!
Ungfrú Parsley: Hægan nú, herra minn! Tríólín
leysir úr öllum vanda. HafiS þér tekið eftir fallegu
h'öggmyndinni þarna yfir dyrunum?
Biskupinn (starir á myndina): Ég átta mig ekki al-
mennilega á því, hvað hún á að tákna.
Ungfrú Parsley: Þetta er táknræn mynd, sem sýnir
vísindin gefa þakklátu mannkyni tríólíniS. Hún er eftir
Herbert Billinge, frægasta myndhöggvara vorra tíma.
Þér hljótið að hafa heyrt hans getið. Hann er blessaður
yndismaður. Einn af virðingarverðustu meðlimum fé-
lagsskapar okkar, enda nýtur hann sérstakra réttinda
hjá okkur.
Biskupinn: Hvers konar réttindi eru það?
Ungjrú Parsley: Þau eru í því fólgin, að þegar val-
menniS hann Herbert er orðinn leiður á höggmynda-
listinni og lífinu — og það getur ekki orðið langt þang-
að til —• fær hann hægt andlát hjá okkur sér að kostn-
aðarlausu. Það eru rnargir slíkir heiðursmenn á sér-
stakri skrá hjá okkur — það auglýsir stofnunina, þér
skiljið. (Einbeitt kona og dóttir hennar koma inn). Af-
sakið snöggvast.
Einbeitt kona (gengur að skrifborðinu): Kannski ég
geti fengiS ofurlitlar upplýsingar....
Dóttirin: 0, mamma, ég vildi, aS viS hefSum aldrei
farið hingað.
Einbeitt kona: Hef ég ekki sagt þér, að halda þér
sainan, Emilía? Þú veizt, hvaS hann pabbi þinn er orð-
inn skrýtinn.
Dóttirin: Onei, ekki hef ég nú tekið eftir því, mamma.
Einbeitt kona: En ég hef tekið eftir því, og það næg-
ir. Þú gerir svo vel og þegir.
Ungfrú Parsley: ViS höfum hérna allraviðkunnan-
legustu bæklinga....
Einbeitt kona: Ágætt! Þeir eru aldrei óviðkunnan-
legir.
Dóttirin: 0, mamma!
Einbeitt kona: Viltu gera svo vel og hafa hljótt um
þig? Þú veizt vel, aS pabbi þinn er orðinn mesti lieim-
iliskross. Fyrst var hann niðursokkinn í krossgáturnar
í blöðunum og nú er hann farinn aS leika á hljóðpípu.
ÞaS er hlægilegur vani!
Ungfrú Parsley: ViljiS þér, að ég fari strax að undir-
búa andlátið?
Einbeitt kona: Nei, fyrst vil ég fá nokkra bæklinga
um efnið, sem ég ætla að láta liggja á borðunum í íbúð-
inni. Ég vil fara að öllu með mestu háttvísi.
Dóttirin: 0, mamma! Setjum nú svo, að hann lesi
bæklingana.
Einbeitt kona: Til þess eru nú refirnir skornir.. ..
Og þegar hann er búinn að lesa þá, veit hann áreiðan-
lega. hvað honum ber að gera, ef hann hefur nokkra
sóma- eða skyldu-tilfinningu.
Ungfrú Parsley: Hérna fáið þér nokkra bæklinga um
meginkosti fyrirkomulags okkar. Engir læknareikning-
ar, enginn kvíði og óróleiki á heimilinu, engar tilgangs-
lausar og langvinnar andlegar og líkamlegar þjáningar,
o. s. frv.
Einbeitt kona: Hve dásamlegt! Eg hefði ekki getað
orðað það betur sjálf. (Tekur við bæklingunum). Þetta
getur komið að notum. HeldurSu, að þú getir munað
þetta, Emilía?
Dóttirin: Nei, mamma, það get ég áreiðanlega ekki.
Einbeitt kona: Þvættingur. Eg krefst þess, að þú
munir þetta: Pabbi þinn gerir miklu meira með það,
sem þú segir en það, sem ég segi. (Um leið og þær
fara): Mundu það, sem ungfrúin sagSi. Ekkert umstang
á heimilinu. Engir skottulæknar. Engar tilgangslausar
þjáningar, þegar auðséð er, að hverju stefnir. . .. (Þær
fara).
Biskupinn (strýkur enniS): Ég er ekki viss um, að
ég þoli annað eins og þetta.
236
VINNAN