Vinnan - 01.12.1945, Blaðsíða 28

BÚKLÆ GAMLI og unga fólkið
Nokkru eftir að tekið var að rökkva, vék Set Búklæ
sveittum dráttarjálkunum sínum inn á tröðina, sem lá
heim að bænum. Þungur vagninn var hlaðinn kornpok-
um. Hann hafði orðið að bíða lengi við mylluna, og
rigningin, sem skall á, þegar hann var á leiðinni heim,
hafði gert þjóðveginn aurborinn og ógreiðfæran.
Hann stanzaði fyrir utan gripahúsin, brölti niður af
vagninum og stefndi til eldhúsdyranna, til að láta Jenný
vita, að hann væri kominn. Hann varð þess óðar var,
að eitthvað illt var á seyði. Set hafði komizt að raun
um það, í hjónabandi sínu, að Jenný gat látið meira í
Ijós með svip sínum en flestir aðrir gátu tjáð með orð-
um. A þessari stundu virtist svipur hennar bera vott
um vanþóknun, gremju og einbeittni.
— Set Búklæ, sagði hún. — Oft hefurðu verið seint
á ferli, en aldrei hefurðu drollað eins lengi frameftir
og nú.
— Veit ég það, en. . . . hóf Set máls í afsökunartón,
en komst ekki lengra.
— Eg hef beðið eftir þér klukkutímum saman, og nú
ertu loksins að silast heim.
— Ég á mína afsökun.... sagði Set uppburðarlítill
og mjóróma.
— Þegiðu, hreytti Jenný út úr sér. — Þú ert mesti
göltrari og þar með basta.
að senda sambandsskrÁ.fstofunni meðlimaskrár sínar,
þau sem þegar hafa eigi o:>5ið við þeim tilmælum, né
hiki við að rækja aðrar sjálfsagðar og lagalegar skyld-
ur sínar við heildarsamtök verkalýðsins.
Umrætt bréf Alþýðusambandsins leyfum vér oss að
senda blaði yðar hér með, — til birtingar, ef þér teljið
ástæðu til og rúm heiðraðs blaðs yðar leyfir.
Virðingarfyllst
miðstjórn Alþýðusambands Islands
Hermann Guðmundsson
Stefán Ogmundsson Björn Bjarnason
Jón Rajnsson Jón Guðlaugsson
Guðbrandur Guðjónsson Sigurður Guðnason
Bjarni Erlendsson Kristján Eyfjörð
Smásaga ejtir HARRY J. WILLIAMS
— Jæja, segðu mér þá að minnsta kosti, hvað um er
að vera.
— 0, drottinn minn! Það er alveg hræðilegt. Jenný
þurrkaði svitann af enninu með svuntuhorninu sínu. —
María og Bob eru farin sína leið!
— Áttu við að. . . . ?
— Já, strokin. Hugsa sér! Dóttir okkar, hún María
litla, hefur strokið með vinnupiltinum. Nú, nú, stattu
ekki þarna eins og illa gerður hlutur. Reyndu að hafast
eitthvað að, mannskræfa!
— Jamm, akkúrat. Hvað viltu, að ég geri?
-— Búðu þig út til að fara með lögreglustjóranum,
þegar hann kemur. Ég er búin að hringja til hans og
á von á honum á hverri stundu. Frú Helena hringdi
til mín og sagðist hafa séð Maríu og Bob fara þar hjá
fyrir um klukkutíma síðan. Þú verður að elta þau uppi
og binda skjótan endi á þetta ævintýri. Víst er Bob
myndarstrákur, en við getum ekki látið hana Maríu
okkar giftast vinnumanni.
— Oekkí, sagði Set. — Þú hefur lög að mæla, kona.
Nú var drepið á dyr, og þegar þær voru opnaðar,
stóð sjálfur lögreglustjórinn fyrir dyrum úti, luralegur
og ókræsilegur útlits.
— Ég ók út af veginum og hafnaði í vegarskurðin-
urn hérna fyrir neðan, sagði hann. — Vegarómyndin
flóir í aur og leðju eins og fyrri daginn. Leystu hestana
frá vagninum, og svo skulum við reyna að ná bílnum
upp úr skurðinum.
Set leysti hestana frá vagninum, og þeir lögðu af stað,
þangað sem bíllinn sat fastur, vopnaður rekurn, reipum
og staurum. Lögreglustjórinn settist við stýrið í bílnum
og beið eftir því, að Set beitti hestunum fyrir.
— Svona, reyndu nú að láta hendur standa fram úr
ermum, sagði lögreglustjórinn. — Ef við eigum að
handsama skötuhjúin, verðum við að hafa fyrra fallið á.
— Nú er ég búinn, svaraði Set og leit grandgæfilega
yfir handaverk sín. — Það er mesta puð að fást við
þetta, af því að bíllj ósin eru svo ári dauf, einkum aftur-
Ijósið. Samt sem áður gróf ég ofurlítið kringum aftur-
hjólin, svo að okkur gengi greiðlegar.
Lögreglustj órinn setti vélina í gang, Set hvatti hest-
ana, og þeir strituðu og streittust við langa hríð. Vélin
252
VINNAN