Vinnan - 01.12.1945, Side 14

Biskupinn: Nóg um það! En hvernig getið þér talað
svona kæruleysislega um þetta, virðulega ungfrú?
Ungfrú Parsley: Hví ekki það? Þið, , trúhneigðu
mennirnir, gerið svo mikið veður út af dauðanum. En
allir, sem starfa við þessa umfangsmiklu stofnun, eru
rólegir, því að við vinnum mannúðarstarf.
Biskupinn: Er þetta stórt fyrirtæki?
Ungfrú Parsley: Ekki ber því að neita. Fyrir utan
framkvæmdastjórana, sem hafa sig lítt í frammi, ef svo
mætti segja, höfum við í þjónustu okkar prédikara og
söngkóra.
Biskupinn: Prédikara og söngkóra?
Ungfrú Parsley: Svo er nefnilega mál með vexti, að
allmargt fólk óskar eftir dálítilli helgiathöfn, áður en
það skilur við þetta líf. Það getur fengið hvers konar
helgiathöfn, sem því þóknast. Sumir vilja aðeins sálma-
korn eða lofsöng. Hér er söngflokkur, sem getur sungið
á hvaða tungumáli sem er. Sumir vilja einsöng eða
hljóðfæraleik. Við höfum fræga listamenn á öllum svið-
um, jafnvel ofurlítinn dansflokk. Menn geta hvatt þenn-
an heim á hvern þann hátt, sem þeir óska sér, sam-
kvæmt ákveðnum taxta. Og þessir listamenn verða að
vera tilbúnir á hvaða stundu, sem er.
Biskupinn: Mega ættingjar vera viðstaddir?
Ungfrú Parsley: Ef þess er óskað. En við hvetjum
þá ekki til þess.
Biskupinn: Hvers vegna?
Ungfrú Parsley: Það er ekki útilokað, að ættingjarnir
geti orðið fyrir áhrifum tríólínsins. Og auk þess er
hætta á öfgafullum harmi eða gleði við brottför ást-
vinarins.
Biskupinn: Gleði?
Ungfrú Parsley: Auðvitað, herra minn. Við erum öll
mannlegar verur. Hvenær ætla hinir kæru og skemmti-
legu kirkjuhöfðingjar að viðurkenna þessa staðreynd?
(Harold stingur höfðinu inn um dyragættina).
Harold: Ég fæ engan botn í sjöundu greinipni.
Ungfrú Parsley: Hún er nú aðallega ætluð Grikkjum
og Armeníumönnum. En nú er ég að koma. Afsakið
andartak, herra biskup. Það er svo gaman að tala við
yður. (Smeygir sér inn í herbergið til hægri).
Biskupinn (einn): Ó, drottinn minn! Á ég að vera
eða fara?
(Herra Pettigrew kemur inn með hægð. Hann styður
sig við handlegg Bates, þjóns síns. Pettigrew er fjör-
gamall maður og ellihrumur. Hann getur aðeins hökt
áfram, en er fjörlegur á svipinn. Bates er rumur stór
og eftir því feitur).
Biskupinn (hleypur til dyranna): 0, leyfið mér að
hjálpa yður, kæri herra.
Pettigreiv (bandar honum frá sér): Gerið yður ekk-
ert ónæði mín vegna. Við Bates erum vanir að klöngr-
ast áfram. (Hann staulast inn í salinn). Hér var öðru
vísi umhorfs á mánudaginn var.
Biskupinn (áhyggjufullur á svip): Þér lítið mjög
veiklulega út.
Pettigrew: Satt var orðið. Það er ekki ofsögum af því
sagt. Þér trúið því kannski ekki, en svona hef ég verið
í tuttugu ár. I tuttugu ár! Hvernig mundi yður geðjast
að því, ýstrubelgur? (Iitur upp). Ó, afsakið. Ég vissi
ekki, að þér væruð kennimaður.
Bates: Laglega að orði komizt. Þar slóguð þér drott-
ins smurða út af laginu.
Biskupinn: Fjarri því. Ég kippi mér ekki upp við
lítilræði. En mér þykir ákaflega mikið fyrir því að sjá
yður svona á yður kominn. Við eigum að líkna öllum,
sem þjást. Og allt, sem ég get fyrir yður gert, er vel-
komið.. . .
Pettigrew: Fallega mælt. En mér getur enginn hjálp-
að. Öll von er úti.
Biskupinn: Segið ekki þetta. Aldrei er öll von úti,
hvorki fyrir sálina né líkamann. Það mun vera örvænt-
ingin, sem hefur knúið yður til þessa hræðilega staðar.
Pettigrew: Finnst yður þetta hræðilegur staður?
(Hláturinn sýður í honum). Leyfið mér að trúa yður
fyrir því, bróðir í Kristi, að ég er ekki hræddur við
þennan stað.
Biskupinn: Segið ekki þetta. Hugsið yður um, áður
en þér stigið fljótfærnisskref. Læknavísindin geta enn
þá....
Pettigrew: Fjandinn hafi öll læknavísindi! Þau eru
jafnvel enn þá fánýtari en kennisetningar yðar. Ég hef
reynt allar hugsanlegar læknisaðgerðir síðastliðin tutt-
ugu ár, og alltaf er dauðinn á hælunum á mér. Og eng-
inn læknir hefur getað fundið, hvað að mér gengur. Því
fleiri lækna,sem ég leita, því meiri óvissa er um sjúk-
dóminn. Ég á ofurlitla bók, þar sem ég hef skráð álit
allra sérfræðinganna. Það er skemmtileg bók, eða hvað
finnst yður, Bates?
Bates: Ef þér vilduð þiggja mín ráð, þyrftuð þér
enga slíka bók. Komið, herra minn! (Hann hjálpar
Pettigrew á fætur).
Biskupinn (ótta sleginn): Nei, nei, hreyfið yður ekki.
(Kallar). Ungfrú — ungfrú — æ, nú man ég ekki, hvað
hún heitir.
Pettigrew (höktir að dyrunum fyrir miðju): Hún
heitir Parsley, maður minn, Parsley.
Biskupinn: Parsley, rétt er nú það. En farið ekki
lengra. Ég get ekki til þess hugsað, að þér farið þarna
inn — (Bates gengur í veg fyrir hann og ýtir honum
úr vegi). 0, hvílík ósvífni! (Við Pettigrew): Kæri
herra! Er yður ljóst, að þessar dyr liggj a að hinum
hræðilegu dánarklefum?
Bates: Hann veit, hvert hann er að fara.
238
VINNAN