Vinnan - 01.12.1945, Qupperneq 17

uð svona ákveðinn og óþreyjufull. (Lítur á úriS sitt).
Reyndar er klukkan ekki nema ellefu enn þá.
Allardyce: En þarf ég aS bíSa?
Ungfrú Parsley: Nei, því fer fjarri. SkrifiS nafniS
ySar hérna og borgiS gjaldiS. (Allardyce skrifar nafniS
sitt og borgar. Dolores kemur inn. ÞaS er mikill hjóna-
svipur meS henni og Harold).
Dolores (staSnæmist í dyrunum og segir döprunar-
rómi): Harold! Ég hef staSiS viS heitiS!
Harold (hleypur til hennar): Dolores! Eg efaSist
aldrei um tryggS þína! (Þau faSmast lengi og innilega).
Dolores: Hér, á þröskuldi dauSans, öSlast ást okkar
eilíft gildi!
Harold: YiS munum hljóta laun dyggSarinnar og
tryggSarinnar, þegar viS komum aS Gullna hliSinu.
(Þau faSmast á ný). Ég finn, aS ég er strax farinn aS
lyftast frá jörSinni.
Utigfrú Parsley: ÞiS ættuS aS flýta ykkur aS borga
gjaldiS, áSur en þiS svífiS lengra upp í himinblámann.
(Harold sleppir Dolares og gengur aS skrifborSinu).
Pettigrew: Ja, þvílíkur kvenmaSur. ÞaS vildi ég, aS
ég væri yngri!
Ungfrú Parsley (ógnar honum meS fingrunum):
ReyniS nú aS sitja á strák ySar, herra Pettigrew (Yin-
gjarnlega viS Harold). Kannski ég ætti aS taka þaS
fram, aS engum er endurgreitt. ÞaS er ekki nema sann-
gjarnt. . . . GeriS svo vel aS skrifa nafn ySar hérna. . . .
FeliS líknarstofnuninni „Hægt andlát h.f.“ öll vanda-
mál ySar, og viS sjáum urn hitt. (Tekur viS peningun-
um). Kærar þakkir.
Harold (snýr sér aS Dolores): Þetta verSur mjög
viShafnarlítiS, ástin mín. ASeins einleikur á fiSlu.
Dolores (ofurlítiS önug): Ég hefSi nú óskaS eftir
ofurlitlum sálmasöng.
Ungfrú Parsley: ÞaS verSur aukakostnaSur.
Pettigrew: Já, hjá því getur ekki fariS.
Harold (óþreyjufullur): Astin mín! Ég er viss um,
aS kostnaSurinn er þegar orSinn nægilegur. Þetta var
alls ekki sérlega ódýrt. Elskum viS ekki hvort annaS
nægilega?
Dolores (lætur undan síga): Ást okkar getur ekki
heitari veriS, Harold, það er heitasta ást í heimi!
Pettigrew: Ég hef veitt því eftirtekt, aS viS hvern koss
færiS þiS ykkur fjær dyrunum aS dánarklefanum.
Bœði: Dóni!
Biskupinn: Megi þau forSast þær dyr sem lengst.
Bœði: Hræsnari.
Mortimer lœknir (kemur inn ásamt Oliviu): Og hann
fór burtu vegna þess arna (kemur auga á viSstadda).
Hæ, góðan dag!
Olivia: Allardyce! (Allardyce snýr sér snarlega aS
henni).
Allardyce (eftir stundarþögn): AuSvitaS gaztu ekki
látiS hjá líða aS koma.
Olivia: Ég gat ekki annaS gert, eftir þaS, sem þú
sagSir í gærkveldi.
Allardyce (beisklega): Nei, þú getur ekki einu sinni
lofaS mér aS deyja í friSi.
Olivia (hrekkur viS): 0, er nú nokkur nauSsyn á
slíku?
Mortimer lœknir (djarflega): Jæja, ungfrú Fother-
gill, ég er kominn hingaS til aS sækja ySur.
Dolores: Sækja mig! Ég held þaS verSi ekki af því.
Eg er ekkert barn lengur.
Pettigrew: Satt var orSiS.
Dolores (horfir á hann meS viðbjóSi): Andstyggileg
skepna!
Harold: Ég skal vernda þig, ástin mín, meSan nokkur
blóSdropi rennur í æSum mínum.
Mortimer lœknir: Ég er sannfærSur um, aS ySur er
ekkert umfram um aS losna viS þetta jarSlíf, gamli
maSur.
Olivia (lágt viS Allardyce): Komdu snöggvast meS
mér afsíSis, Allardyce. Ég vil engan barnaskap af þess-
ari tegund eftirleiSis.
Allardyce (bælir niSur ofsann): Hvers vegna kall-
arSu þetta barnaskap. Er ég vanur a’S láta mér allt fyrir
brjósti brenna?
Olivia: Nei, og þaS er ein'mitt þetta, sem veldur allri
misklíSinni. Æ, viS skulum ekki eySa meiri tíma í þetta.
Þú mátt aldrei láta hvarfla aS þér aS varpa lífi þínu á
glæ á þennan hátt.
Allardyce (snýr sér aS henni): Og hví ekki?
Olivia (ofur blátt áfram): Þú veizt, hversu mikiS þú
hefur aS lifa fyrir.
[Ung kona kemur inn. Hún er mjög þreytuleg og
afar dauf í dálkinn].
Ungfrú Parsley: GeriS svo vel.
Konan (gengur aS skrifborSinuI: Get ég — get ég
— (Allardyce horfir fast á hana).
Ungfrú Parsley: FengiS fljóta afgreiSslu. AuSvitaS.
Nokkur sérstök viShöfn?
Konan: Ég vil, aS viShöfnin sé svo skemmtileg, sem
völ er á. Kertaljós, blóm, reykelsi, hljóSfæraleikur,
falleg veggtjöld, allt, sem hægt er aS veita mér.
Pettigreiv: Hvers vegna í dauSanum viljiS þér þess
háttar glingur?
Konan (höst í máli): Af því aS ég hef aldrei átt neitt
fallegt um ævina! Ég hef orSiS aS þræla baki brotnu.
Mér hefur veriS synjaS um allt. Og allt umhverfis mig
var andstyggilegt. En nú líSur aS lokadeginum mikla,
og þá vil ég öSlast allt, sem ég hef fariS á mis viS í
lífinu. Ég vil deyja eins og ég hefSi átt aS lifa — í
auSi og allsnægtum.
VIN N A N
241