Vinnan - 01.12.1945, Qupperneq 18

Dolores (við Harold): Hve gott og fagurt. (Hún
grætur).
Olivia (blíðlega við konuna): Veslings, vina mín!
Þér vitið, að þetta er hégóminn einber.
Konan: Já, þetta getið þér sagt, sem hafiö alltaf feng-
ið allt það, sem þér þurftuð hendinni til að rétta. Ég
svo sem veit, hvers konar lífi þér hafið lifaÖ. Það þolir
engan samanburð við ævikjör mín. Ég hef aldrei fengið
það, sem stúlkur þarfnast. Ég hef aldrei verið svo falleg,
að piltarnir hafi elt mig á röndum. En nú þoli ég þetta
ekki lengur. Ég vil fara strax, áður en ég er orðin göm-
ul. Og koma aldrei aftur.
Harold: Ágætt! Við hittumst við Gullna hliðið.
Mortimer lœknir: Hugsið ekki um aðra en sjálfan
yður. Okkur.ungfrú Fothergill er farið að langa í árbít.
Ungfrú Parsley: Kertaljós, blóm, hljóðfærasláttur,
reykelsi, söngur og veggtjöld — ég er hrædd um, að
það verði nokkuð dýrt.
Konan: Ég hef neitað mér um allt, til þess að geta
borgað þetta.
Biskupinn: Aumkvunarvert! Aumkvunarvert!
Konan: 0, eruð þér hér biskup minn? Einu sinni
vandi ég komur mínar í kirkjuna, til þess að hlýða á
prédikanir yðar. Og það var ekki að fara í geitahús að
leita sér ullar, eða hitt þó heldur. Og nú eruð þér kom-
inn hingað. Það kemur mér ekki á óvart. Hræsnislíf
er versta' líf, sem til er.
Bates: Heyr! Heyr!
Biskupinn: Þar vaðið þér í villu og svima. Ég kom
ekki hingað í þeim tilgangi, sem þér virðist álíta. Ein-
mitt hið gagnstæða. Ég er að reyna að bjarga villuráf-
andi sálum á síðustu stundu — leyfið mér því að sár-
bæna yður......
Ungfrú Parsley: Þér eruð óbetranlegur, herra biskup.
Leyfið mér nú að halda áfram starfi mínu. Hér eru
fjögur mál, sem ég þarf að afgreiöa, og ég þarf að ljúka
þeim af, áður en fleiri koma. (Við Dolores og Harold).
Jæja, þið viljiÖ aðeins venjulegan einleik á fiðlu.
(Þrýstir tvisvar á hnapp á skrifborðinu). (Við Allar-
dyce). Þér viljið enga viðhöfn. (Þrýstir einu sinni á
hnappinn. Við konuna). Þér óskið eftir kórsöng með
öllu tilheyrandi. (Þrýstir oft á hnappinn). Ágætt. (Við
konuna). Geriö svo vel að skrifa undir og borga, áður
en við gerum alvöru úr gamni.
(Konan skrifar undir og borgar).
Olivia (ótta slegin — við Allardyce). Allardyce!
Hvað hugsarðu maður? Sérðu ekki, hvað þetta er við-
bjóöslegt?
Allardyce: Viltu gera svo vel og taka á stillingunni,
Olivia. Enginn bað þig að koma hingað. Og ef þú held-
ur svona áfram, neyðist ég til að segja það, sem ég vildi
helzt þegja yfir.
Olivia: Og hvað er nú það?
Ungfrú Parsley (hefur lokið við að afgreiða kon-
una): Kærar þakkir. (Stendur á fætur og ávarpar við-
stadda, án nokkurrar prestlegrar væmni). Það hefur
verið mér óblandin ánægja að fá að kynnast yður og
geta orðið yður að liði. Enga óþarfa viökvæmni. Allt
er tilbúið.
[Þrýstir á annan hnapp. Dyrnar á miðju baksviði
opnast hægt. Fyrir innan þær eru grá tjöld. Dolores og
Harold reka upp óp og hlaupa fram sviðið vinstra meg-
in. Olivia hörfar lítiö eitt undan. Biskupinn sömuleiðis.
Pettigrew gamli staulast á fætur með aöstoö Bates.
Allardyce og konan standa tvö ein á miðju sviði og
horfa á dyrnar. Biskupinn fórnar höndum. Ungfrú
Parsley púðrar á sér nefbroddinn].
Konan (í hálfum hljóðum): Hvað eigum við að
gera?
Ungfrú Parsley: Það er ofureinfalt. Innan við þessar
dyr liggur gangur til hinna ýmsu dánarklefa. AðstoÖar-
maður mun vísa ykkur veginn. Jæja, gerið nú svo vel
að taka ákvörðun. Nýir viðskiptavinir geta komið á
hverri stundu.
Pettigrew (skellihlæjandi): Taka ákvörðun! Lítið á
fólkið! Það var nógu hugaö, áður en dyrnar voru opn-
aðar, viðhafði hreystiyrði og þóttist ekki láta sér allt
fyrir brjósti brenna. En nú er eins og málinu víki öðru-
vísi við. Allir hafa gaman af að tala um hið óumflýjan-
lega, en þegar til stykkisins kemur, eru allir viti sínu
fjær af skelfingu. 0, þú mannlega eymd! Það er óttinn,
sem stjórnar mannkyninu til síöustu stundar.
Bates: Jæja, gangið þér á undan með góðu eftirdæmi.
Enginn sér eftir yður.
Biskupinn: Þetta stafar ekki af hugleysi. Guð hefur
blásið mönnum í brjóst að hika við að fremja dauöa-
synd. (Hann krýpur á kné). Á hnjánum sárbæni ég
ykkur, vinir mínir, að hika við og hugsa málið. (Ung-
frú Parsley bandar við honum). Nei, kæra ungfrú
Parsley. Mér er sama, þó að mér verði fleygt út. Mig
skiptir engu, hvað fyrir mig kann að koma, aðeins ef
ég get bjargaö þó ekki væri nema einni af þessum villu-
ráfandi sálum. Hvað, sem fyrir kann að koma, er lífið
skemmtilegt ævintýri. Hvað, sem manninum kann að
bera að höndum, er lífiÖ dásamlegt. Ef til vill fegurra
í harmi en gleði. Hvað, sem fyrir kann að koma, er
rangt, glæpsamlegt og fyrirlitlegt að fara, áður en kall-
ið kemur.
Bates: Ef einhver vildi hlusta á ráð mín, mundu allir
halda áfram að vera manneskjur.
Biskupinn (stendur á fætur í flýti): Hvað ráðleggið
þér þá, vinur minn.
Bates: Heit saltvatnsböð á hverjum morgni.
Ungfrú Parsley (hneyksluð): Hvað látiö þér yður
um munn fara, herra Bates?
242
VINNAN