Vinnan - 01.05.1946, Side 19

að við olíuvélina. Harðbannaði hún okkur að fara
meira út þann dag, meðan ekki stytti upp.
Eftir hádegisblundinn hófst alls konar skemmtan og
gleðskapur innanhúss, tafl, spil og hlj óðfæraleikur.
Hallgrímur og Friðrikka höfðu sinn gítarinn hvort og
spiluðu á þá listilega og sungu stundum undir. Geir og
Þorsteinn tefldu. Yið Ásta tókum tal saman um ástand
og horfur í þjóðmálum.
Seinna um daginn var skotið á fundi til þess að ræða
um yfirvofandi matarskort vegna gæftaleysis. Komu
fram raddir um að taka upp matarskömmtun, en ekki
varð þó af, að gerð væri um það samþykkt, aðallega
vegna einarðlegra mótmæla Geirs. Varð því enginn ár-
angur af fundinum.
Eftir kvöldverð hófst hin venjulega kvöldvaka með
ræðuhöldum, hreystisögum frá gömlum dögum, söng og
kveðskap og öðru slíku. Kvöldvökurnar enduðu alltaf
með lestri Islendingasagna og var oft lesið fram yfir
miðnætti.
Smátt og smátt tók að gæta töluverðra áhrifa þess
mikla lesturs fornritanna á mál manna, einkum hið
bundna. Skáldin gerðust fornyrt og torskilin. Þótti brátt
ekki boðlegur annar kveðskapur en mjög dýrt kveðinn,
helzt dróttkveðinn. Sem dæmi birti ég hér þessa tæki-
færisvísu (án leyfis höfundar), sem gerð var um morg-
uninn:
Sótti út á óttu,
örna sinna enn stinni,
vestur urn fljót í flaustri,
fjall of Hvítingshjalla.
Veik til vefjarbrókum,
vistaði þrekk í brekku,
máttkar mikinn slettust
megingjarðir til jarðar.
Morguninn eftir var komið mun betra veður, úr-
Við austurströnd vatnsins • Foxufell í baksýn
Hítarvatnsskáli
komulítið og ekki hvasst, þó enn væri loft þungbúið
og varla urn trygga veðurbreytingu að ræða. Nú fórum
við að hugsa til veiðiskapar í vatninu og útbjuggum í
snatri veiðistengur okkar og fengum okkur maðk í krús,
einnig máhnflugur og aðra gervibeitu. Við Jón og Geir
héldum síðan af stað í veiðistöðina og gáfum heima-
fólkinu það ráð, um leið og við fórum, að setja bráð-
lega upp pott með vatni, svo að sem stytztan tíma tæki
að sjóða silunginn eftir að við kæmum með hann, —
við ætluðum nefnilega að skreppa niður á vatn og veiða
í soðið.
Báturinn var á sínum stað og í sæmilegu lagi. Veðrið
var ágætt, en dálítið mýbit. Við ýttum á flot og rerum
spölkorn frá landi. Lítils háttar kvika var á vatninu. Jón
lagði fyrstur til atlögu við vatnsbúann með langri sil-
ungastöng og spriklandi, feitum maðki sem beitu. Þarna
dorgaði hann góða stund, en fékk enga bröndu. Þá þótti
okkur sýnt að ekki væri nógu langt sótt og kipptum
spottakorn. Þar fór á sömu leið fyrir Jóni. Þá tók Hall-
grímur við veiðarfærinu og tók sér stöðu í skutnum.
Sveiflaði hann stönginni af svo mikilli fimi og kunnáttu
og með svo veiðimannslegum tilburðum, að undrum
sætti. En það var eins og silungsfjandinn væri gjör-
sneyddur því að kunna að meta sanna veiðimenningu,
því hann sneyddi með öllu hjá beitunni, sem Hallgrím-
ur bauð honum af svo mikilli kurteisi og riddara-
mennsku. Þá breytti Hallgrímur um aðferð, tók beit-
una af önglinum og setti skínandi málmflugu í staðinn,
lét róa lítils háttar, svo að flugan skoppaði í vatnsborð-
inu sem lifandi væri. Og enn fleiri klækibrögð hafði
hann í frammi. En allt án árangurs. Hvernig sem við
fórum að, hvert sem við fórum og hver sem á stöng-
inni hélt, þá Iét ekki ein einasta silungsbranda til leiðast
VINNAN
83