Heimilispósturinn - 15.06.1950, Síða 6

WILLIAM FAULKNER:
ELLY
TRÉGRINDURNAR á brún hengi-
flugsins minntu á barnaleikfang.
Þær lágu með fram bugðóttum veg-
inum eins og þráður og runnu saman
í móðu, þegar horft var á þær úr
bílnum. Svo rykktust þær til baka
og hurfu eins og strengdur borði,
sem klipptur er með skærum.
Svo fóru þau framhjá vegskiltum,
fyrsta skiltinu, Mills City, 6 mílur,
og Elly hugsaði undrandi með sjálfri
sér: ,,Nú erum við bráðum komin.
Það er of seint núna,“ og hún horfði
á Paul við hlið sér, á hendur hans á
stýrishjólinu, á vanga hans, þegar
hann starði á veginn, sem þaut fram-
hjá. Hún sagði: „Jæja. Hvað get ég
gert til þess að þú giftist mér,
Paul?“ og hún hugsaði um leið: „Það
var maður að plægja akurinn, hann
horfði á okkur, þegar við komum út
úr skóginum með bílaábreiðuna, sem
Poul hélt á, og fórum upp í bílinn',"
hún hugsaði þetta rólega, eins og
hana varðaði ekki beinlínis um það,
af því að það var eitthvað annað
sem skyggði á það. „Eitthvað hræði-
legt, sem ég er búin að gleyma,“
hugsaði hún með sér og horfði á skilt-
in, sem skutust framhjá og fjölgaði
og færðu Mills City nær og nær.
„Eitthvað hræðilegt, sem ég man
eftir rétt strax,“ og hún sagði um
leið upphátt, rólega: „Og nú er ekk-
ert annað sem ég get gert, er það?“
Paul leit ekki enn á hana. „Nei,“
sagði hann. „Það er ekkert annað,
sem þú getur gert.“
Þá mundi hún eftir þvi, sem hún
hafði gleymt. Hún mundi eftir ömmu
sinni og fór að hugsa í undrandi og
þögulli örvæntingu um gömlu kon-
una með slæmu heyrnina og óum-
flýjanlegu köldu augun, sem beið í
Mills City. „Hvernig gat ég gleymt
henni ? Hvernig gat ég það ? Hvernig
gat ég það?“
Hún var átján ára. Hún átti heima
í Jefferson, tvö hundruð mílur í
burtu, hjá föður sínum, móður og
ömmu, í stóru húsi. Á því var breið
verönd, hulin vafningsviði og ljós-
laus. 1 þessum skugga hvíldi hún
næstum hvert kvöld hjá einhverjum
karlmanni — fyrst ungum mönnum
og unglingum úr borginni, en seinna
með svo að segja hverjum sem var,
hverjum aðkomumanni í bænum, sem
hún hitti annaðhvort i samkvæmum
eða af hendingu, aðeins ef þeir voru
sómasamlegir í útliti. Hún fór aldrei
í bíltúra með þeim á kvöldin, og þeir
þóttust allir vita ástæðuna, enda þótt
þeir gæfu ekki alltaf upp alla von
strax — ekki fyrr en klukkan á
dómhöllinni sló ellefu. Þá hvísluðu
þau ákaft í svo sem fimm mínútur.
Þau höfðu sama og ekkert talað í
klukkustund eða lengur:
„Nú verður þú að fara.“
„Nei. Ekki strax.“
„Jú. Strax.“
, ,Hversvegna ? “
„Af því að ég er þreytt. Mig lang-
ar að fara að hátta.“
„Ég skil. Hingað og ekki lengra. Er
það svoleiðis?“
„Ef til vill.“ Nú var hún vör um
sig í skugganum, róleg, þegar flúin,
án þess að hreyfa sig, bak við ein-
hvern leyndan hlátur. Og hann hafði
sig á brott og hún fór inn í dimmt
húsið og horfði á Ijósferninginn, sem
féll á ganginn uppi, og varð þegar
4
HEIMILISPÓSTURINN
9 2 2