Heimilispósturinn - 15.06.1950, Qupperneq 15

gekk þreytulega að hananum og lok-
aði fyrir hann.
En það var eins og seytlið hætti
ekki fyrir það. Það var sem vatnið
seytlaði áfram í þögninni. Þegar hún
lá á bakinu í rúminu, án þess að sofa,
jafnvel án þess að hugsa. Það seytl-
aði áfram bak við stirðnað og kval-
ið andlit hennar meðan hún lauk hin-
um óhjákvæmilegu skyldustörfum að
borða morgunverðinn og kveðja.
Amman sat milli þeirra Pauls í eina
sætinu, sem i bílnum var. Jafnvel
vélarhljóðið í bílnum gat ekki kæft
það, þar til henni varð allt í einu
ljóst, hvað það var. „Það eru veg-
skiltin“, sagði hún við sjálfa sig, um
leið og hún horfði á þau hverfa í
fjarska. „Ég man jafnvel eftir þessu;
nú eru það aðeins tvær mílur. Ég
ætlá að bíða eftir því næsta; þá skal
ég . . .“ ,,Paul,“ sagði hún. Hann
leit ekki á hana. Viltu giftast mér?“
,,Nei.“ Hún leit ekki heldur á hann.
Hún horfði á hendur hans hreifa
stýrishjólið örlítið til og frá. Milli
þeirra sat amman, keik, með svart-
an, gamaldags hatt á höfðinu, og
starði beint fram undan sér, eins og
vangamynd klippt úr pergamenti.
,,Ég ætla að spyrja þig einu sinni
enn. Svo verður það of seint. Ég segi
þér, svo verður það of seint. Paul . . .
Paul?“ „Nei. Þú elskar mig ekki. Ég
elska þig ekki. Við höfum aldrei sagt,
að við gerðum það.“
„Allt í lagi. Við skulum sleppa ást-
inni: Viltu giftast mér án hennar?
Mundu, það verður of seint.“
„Nei. Ég vil það ekki.“
„En hversvegna ekki. Hversvegna
ekki, Paul?“ Hann svaraði ekki. Bíll-
inn þaut áfram. Nú var það fyrsta
skiltið, sem hún hafði tekið eftir; hún
hugsaði með sér: „Við hljótum að
vera rétt komin. Það er næsta beygj-
an.“ Hún sagði upphátt, og talaði yf-
ir gömlu, heyrnarlausu konuna, sem
var á milli þeirra: „Hversvegna ekki,
Paul? Ef það er þetta með negra-
blóðið, þá trúi ég því ekki. Mér er
sama.“ „Já,“ sagði hún við sjálfa sig,
„þetta er beygjan." Vegurinn tók
sveig og varð brattari. Hún hallaði
sér aftur á bak og þá tók hún eftir
því, að amma hennar starði á hana.
En nú reyndi hún ekki að hylja and-
lit sitt, augu sín, fremur en hún hefði
reynt að dylja rödd sina: „En ef ég
eignast barn?“ „Segjum að þú gerir
það. Ég get ekki bjargað því héðan
af. Þú hefðir átt að hugsa út í það.
Mundu, að þú sóttir mig. Ég bað
ekki um að koma aftur.“
„Nei. Þú baðst ekki um það. Ég
sótti þig. Ég náði í þig. Og þetta er
í síðasta sinn. Viltu það? Fljótur!“
„Nei.“
„Allt í lagi,“ sagði hún. Hún hall-
aði sér aftur á bak í sætinu; á þessu
augnabliki var sem vegurinn dokaði
við áður en hann steyptist niður
brattann á brún hengiflugsins; hvítu
grindurnar fóru að þjóta framhjá.
Um leið og Elly svifti ábreiðunni til
hliðar, sá hún að amma hennar horfði
enn á hana; í sömu andrá og hún
kastaði sér yfir hné gömlu konunn-
ar, einblíndu þær hvor á aðra — föl
örvita stúlkan og gamla konan, sem
fyrir löngu var hætt að heyra neitt
en sá allt — í óralangt augnablik
örvæntingarfullra úrslitakosta og
ósveigjanlegrar synjunar. „Deyðu
þá!“ æpti hún framan í gömlu kon-
una; deyðu,“ og þreif um stýris-
hjólið um leið og Paul reyndi að
hrinda henni til baka. En henni tókst
að koma olnboganum milli hjólspæl-
ana, með því að leggjast yfir ömmu
sína, og gat snúið þvi snöggt til hlið-
ar, um leið og Paul sló hana á munn-
inn með hnefanum. „Ó, hrópaði hún,
,,þú slóst mig. þú slóst mig!“ Þegar
bíllinn rakst á grindurnar, losnaði
hún, svo að hún hvíldi andartak létt
13
$ 2 ?
HEIMILISPÓSTURINN