Heimilispósturinn - 15.06.1950, Síða 16

eins og fugl á brjósti Pauls, munnur
hennar var opinn og augun kringl-
ótt af undrun og ótta. „Þú slóst mig,“
kjökraði hún. Svo sveif hún í lausu
lofti og hrapaði ein í fullkominni og
friðsælli kyrrð. Andlit Pauls, amma
hennar, bíllinn, allt var horfið. Það
var eins og það hefði verið galdrað
burt; í hæð við augu hennar voru
brotnir stúfar hvítu grindanna, hrun-
in brún hengiflugsins, þar sem lítið
rykský gaus upp, hékk í loftinu eins
og blaðra og sveif hljóðlaust upp í
geyminn.
*
Einhversstaðar fyrir ofan heyrð-
ist hljóð, sem fór fram hjá og dó út
— mal í vél, langdregið hvæs hjól-
barða á möl, svo þaut vindurinn aft-
ur í trjánum og bærði laufkrónurn-
ar. Upp við einn trjábolinn lá sund-
urtætt flakið af bílnum, og Elly sat
í hrúgu af glerbrotum og starði sljó
á það. „Eitthvað kom fyrir,“ snökti
hún. „Hann sló mig. Og nú eru þau
dauð; það er ég, sem er meidd, og
enginn kemur." Hún stundi dálítið
og kjökraði. Svo lyfti hún hendinni
rugluð og forviða. Lófinn var rauð-
ur og votur. Hún kjökraði lágt og
fór að þukla lófann. „Það eru gler-
brot i honum og ég get jafnvel ekki
séð þau,“ sagði hún, snökti og starði
á lófann, en heitt blóðið lak hægt of-
an á pils hennar. Aftur þaut hljóðið
framhjá fyrir ofan, og dó út. Hún
leit upp og fylgdi þvi eftir. „Þarna
er annar,“ kjökraði hún. „Þeir stanza
jafnvel ekki til þess að aðgæta, hvort
ég sé meidd.“
14
HEIMILISPÓSTURINN
$22