Vinnan - 01.12.1947, Side 17

Gamall sveitabœr: Akrar á Mýrum
Fyrst fann Österlund til vonbrigða. Hann hafði ætlað
sér að fá sel. En á meðan hann sat þarna á ísnum fann
hann út, að nærri 200 kíló af vaxi væri miklu meira
virði en selur, og þessi útreikningur hans var ekki svo
fjarri lagi. Jafnframt reiknaði hann út að fylgzt mundi
hafa verið með veiðiför hans frá vitanum. Þar var
ungur vitavarðarglópur, sem hafði horn í síðu hans.
Hann varð því að tilkynna fundinn og láta bjóða hann
upp. Ekki var nú líklegt að margir færu að bjóða á móti
honum á þessu eyðilega vitaskeri langt frá öllurn lögum
og rétti, ef hann vildi sjálfur eignast það, sem hann
þannig hafði fundið. Hér var því möguleiki fyrir gróða.
Hann fór að höggva ísinn í kringum tunnuna ög losa
hana. Með því að nota skriðborðið og skutullínuna
náði hann henni loks með miklum erfiðismunum upp á
ísinn. En erfitt var að velta henni í land og það var
farið að rökkva þegar hann var loks búinn að koma
henni fyrir uppi í sjóbúðinni. Mamma gamla skamm-
aðist og hitaði kaffi, en hann var niðursokkinn í áætl-
anir og útreikninga. Honum fannst hyggilegast að fara
til Stokkhólms með vaxið og selja það þar sjálfur. Or-
lofið fengi hanrí í júní. Hann hafði ekki komið til Stokk-
hólms síðan hann var fimmtán ára skipsstrákur á Eld-
ingunni. Hann var þá nokkrum sinnum sendur í land
til að kaupa mat, á meðan þetta ágæta skip lá í höfn
höfuðstaðarins. Og hann kom matarlaus aftur. Og hann
var barinn af matsveini, stýrimanni og skipstjóra. Minn-
ingar hans frá þessari borg voru því ekkert sérstaklega
hugðnæmar. En nú var hann í þjónustu ríkisins og haf ði
fjórtán daga orlof með fullum launum. Þess vegna
skyldi hann nú ferðast þangað í verzlunarerindum og
nota um leið tækifærið til að skemmta sér einu sinni á
ævinni.
*
Vaxið hans var fínt. Hann varð að kaupa það dýru
verði á Uppboðinu. Vaxið var rússneskt — einn toll-
þjónninn þekkti stafina á fatinu. Rússar framleiða mik-
ið af vaxi og búa til úr því kerti í kirkjurnar. Toll-
þjónninn bölvaði sér upp á að þetta væri kirkjuvax.
Tunnan var stórmikils virði og Österlund hefði fengið
hana allt of ódýrt. En nú skyldi hann ekki gera neina
glópsku, þegar hann kæmi til borgarinnar. Hann skyldi
halda sem lengst í vaxið og ekki láta leika á sig. Því að
í Stokkhólmi úir og grúir af bófum og glæpamönnum,
sem nota sér fáfræði manns, sem eiginlega hefur aldrei
séð annað en Snoppuskerið, þó að hann sé kominn af
sokkabandsárunurn.
Erfiðast varð Ósterlund að skiljast við mömmu sína.
En hann lét hina starfsmennina lofa sér því að líta til
hennar á hverjum degi — koma í kaffi á hverjum degi
VINNAN
239