Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 36

THORNE SMITH :
Brækur biskupsins
Thorne Smith er afar vinsæll skemmtisagnahöfundur. Nýlega
hefur komiS á íslenzku eftir hann sagan Topper. Ein bóka hans
heitir „The Bishops Jaegers“ -— „Brækur biskupsins“. Helztu sex
persóríur sögunnar eru í formála kynntar lesendum á dálítið sér-
kennilegan hátt. Þessar sex persónur lenda síðar í sögunni í mjög
skrýtnum œfintýrum saman.
Bók þessi er í þýðingu og mun koma út á næsta ári á forlagi
Draupnisútgáfunnar. — Hér birtist upphaf sögu þessarar, fyrri
hluti formálans, kynning jjögurra af aðalpersónunum.
AÖur en biskupinn dró buxurnar upp yfir sínar traust-
legu, geistlegu býfur, virti hann þær fyrir sér meö
ánægju, sem ekkert átti skylt við neinar trúarskoðanir.
Ekki svo að skilja að biskupinn væri á þennan hátt að
gæla við nærbuxurnar sínar. Fjarri því. Venjulega gaf
hann nærbuxum alls engan gaum, hvorki sínum eigin
né sóknarbarna sinna. Hann taldi aðeins víst að þau
væru í þeim.
Á sínum langa og starfsama góðverkaferli hafði bisk-
upinn orðið þess valdandi að fjöldi Suðurhafseyja-höfð-
ingja hafði stórspillt útliti neðri hluta líkama sinna með
því, að nota ljómandi fallegar nærbuxur. Þó miklaðist
hann alls ekkert af þessum nærbuxnasigrum sínum.
Langt frá því.
Fyrir Walter biskupi voru nærbuxur aðeins fyrsti
leikurinn í mjög flóknu tafli við fjandann. I því tafli
voru síðar, ógeðslegar nærbuxur sterkur leikur í þá átt,
að gera þann gamla heimaskítsmát. Þær voru nauðsyn-
legt, en ekki beint unaðslegt skref á hinni þröngu leið til
drottins — afkáralegt en mikilvægt þrep í flókinni þjón-
ustugerð andlegrar íklæðningar.
Aldrei hafði neinn hinna svonefndu frelsuðu villi-
manna biskupsins vikið sér að honum og mælt í bljúgum
kvörtunarróm: „Þessi félagi þinn kom aldrei í nærbuxur
alla sína æfi. Hvers vegna skyldi ég þá gera það?“ Ef til
vill var það þess vegna, að sá góði biskup hafði látið und-
ir höfuð leggjast að leiða hugann að hinni öflugu and-
nærbuxna hreyfingu, sem enn þrífst, án þess að menn
skammist sín fyrir hana, fyrst og fremst á þessari jörð,
og sennilega líka á öðrurn jarðarhnöttum. Því að Walter
biskup var fyrst og fremst afar hrekklaus maður. Honum
gat blátt áfram ekki komið til hugar að nokkurt samfélag
gæti haft nokkurt samneyti við hann sjálfan né skapara
258
hans, nema að mikill hluti af persónu hvers einasta við-
komandi samfélagsþegns væri örugglega varinn nær-
buxurn.
Áætlun biskupsins var aftur dálítið nákvæmari, að
því er kvenfólkið snerti. Kvenfólk var töluvert sérstakt.
Það var erfitt að ákveða hvor helmingur líkama þeirra
þyrfti fyrst og fremst hulningar við. Báðir helmingarnir
voru stórhættulegir, hörmulega viðsjárverðir. Hvor
þeirra um sig hafði þau áhrif, að skapandi hugsun um
annað líf var ógerningur. Hann hafði þrásinnis orðið
þess var, að í návist hinna óhuldu Suðurhafseyjakvenna
urðu karlmennirnir óðfúsir að hætta hinni þokukenndu
dýrð lífsins hinum megin fyrir hina handvissu, er nær lá.
Það var því óhagganleg sannfæring biskupsins, að rétt
væri að allar konur væru ætíð alhuldar. Það var öruggara
— langsamlega hyggilegra. Karlmennirnir komust nægi-
lega snemma á snoðir um slíka hluti, þó að þeim væri
ekki beinlínis veifað framan í þá. Af þeirri ástæðu byrj-
uðu trúarbrögð karlmanna á nærbuxum og kvenna á
skyrtu og nærbuxum — og ekki spillti að þar næst kæmi
vænt og viðamikið millipils.
Þennan morgun var sérstök ástæða til þess, að biskup-
inn veitti nærbuxum sínum svo nána athygli. Þær voru
nýjar, vandlega valdar, síðar. Og þó að þær gætu ekki
talist nein fegurðaropinberun, þessar ágætu síðbrækur
biskupsins, þá var ekki vafi á að þær báru framleiðanda
sínum fullkomið vitni sem vandvirkum kunnáttumanni.
Hreinni og beinni né hrekklausari nærbuxur gat enginn
karlmaður valið sér til að halda vörð um hreinleik sinn.
Þegar einu sinni var í þær komið, fann forvitið auga
engan snöggan blett á þeim.
Walter biskup hélt brókunum sínum fyrir framan sig
og virti þær fyrir sér eins og saklaust barn. Hann var
svo glaður og ánægður, að hann gleymdi alveg þá stund-
ina að sjálfur var hann í fremur óálitlegu ástandi án
þeirra. Þetta voru einmitt nærbuxur handa biskupi. Við
þaér var ekkert tvírætt. Þær voru ekki að látast vera neitt
annað en þær voru — hreinlega og blátt áfram nærbux-
ur — síðar. Væri maður einu sinni kominn í öruggt skjól
á bak við eða innan í óbreyttum faðmlögum þeirra voru
litlar líkur til að nokkur kvenmaður, hversu bjartsýn
sem væri, myndu eggja mann á að leita aftur úr því
VINNAN
1