Vinnan - 01.12.1947, Qupperneq 37

skjóli. Útlit þeirra var svo langt frá því að hugsanlegt
væri að það vekti nokkrum léttúðartilfinningar. Þær
höfðu lamandi áhrif á sálina, þessar biskupsbuxur. Þær
risu eins og voldugur turn hreinleikans í þessum heimi
hálfhyljandi fatnaðar. Enginn myndi gæddur slíku
ímyndunarafli, að hann gæti hugsað sér mann í slíkum
buxum eiga hina minnstu tilhneigingu til eltingaleiks við
kvenfólk. Hvert einasta dýr merkurinnar hefði skjögrað
skelfingu lostið til bælis síns, hefði það séð þær.
Vitanlega þekkjum vér ekki til hlítar hugsanir bisk-
upsins, á meðan hann var að fást við að fylla þessar nær-
buxur með sj álfum sér. En óhætt mun að gera sér í hugar-
lund, að er hann stóð í hrifningu frammi fyrir speglinum
og virti þær fyrir sér af gaumgæfni, allt til hinnar síðustu
vandlega hnepptu brókartölu — en slíka athöfn mun
venjulegum leikmönnum sjaldan eða aldrei auðnast að
sjá -— þá hafi Waller biskup sagt við sjálfan sig:
„Sem biskup kann ég að hafa mína galla, en enginn
getur fundið neitt’ að brókunum mínum. Enginn einasti
biskup í öllum Bandaríkjunum getur komið með full-
komnari buxur en þessar.“
Þetta verður að nægja um biskupinn í bráðina, fyrst
hann er nú kominn klakklaust í nærbuxur sínar og hefur
girt sínar lendar — ekki fegurð, heldur hreinleika.
2
Nærbuxur Jósefínu Duval voru af allt öðru sauðahúsi.
I sannleika sagt var varla hægt að kalla þær nærbuxur.
Þær minntu öllu heldur á eldsnögga hugsun eða örstutt-
ar frímínútur. í samanburði við hinar nýju fullkomnu
brækur biskupsins — ef nokkur þorir að hætta sáluhjálp
sinni í slíkan samanburð — þá voru nærbuxur Jóu eins
og ekki neitt. Ekki einu sinni eins og selbiti í skallann.
Maður getur stundum orðið alveg grallaralaus yfir
þeim ótölulega aragrúa mismunandi útlítandi hunda, sem
maður mætir á götunni á einum degi eða einni viku. Og
ennþá meira hissa á því, að öll þessi kvikindi, svo ger-
ólík að útliti, skuli flokkast undir samheitið hundur. En
þrátt fyrir þetta leiðir maður aldrei eða sjaldan hugann
að því, hversu margar ólíkar nærbuxur séu til í veröld-
inni, ýmist til prýði eða óprýði á mannlegum líkömum.
Þetta kann að stafa af því, að tækifærin eru miklu fleiri
til að horfa á hunda heldur en nærbuxur, og er það vafa-
laust heppilegast fyrir alla hlutaðeigendur. Hvað um
það, sannleikurinn er sá, að nærbuxur geta verið svo
ótrúlega ólíkar, og þó fallið undir samheitið.
Munurinn á nærbuxum biskupsins og Jóu var svo
mikill, sem orðið getur í veröldinni — munur á tilgangi
og þrám, munur á lífsskoðun — heilt úthaf, sem aldrei
myndi verða brúað, nema undir hinum allra ótrúlegustu
kringumstæðum, sem engin ástæða er til að ræða nánar
hér. Frekari samanburður getur ekki leitt til neins góðs.
Væru nærbuxur Jóu athugaðár frá rökrænu sjónar-
miði — sem raunar var ákaflega erfitt, þegar búið var
í þeim eins og Jóa ein gat búið í þeim — þá skyldi eng-
inn geta séð, að tilvera þeirra hefði yfirleitt nokkra þýð-
ingu. Þó að sagt væri, að þær væru alger andstæða þess,
sem á miðöldunum var þekkt undir franska heitinu
ceinture de chasteté, þá mætti segja að komizt yæri ákaf-
lega gætilega að orði. Ekki svo að skilja að tilgangur-
inn með þessum stuttu hugleiðingum um hina ennþá
styttri flík Jóu sé sá að mæla með því, að lásabuxurnar
séu teknar upp á ný. Þvert á móti. I heiminum eru þegar
allt of margir lásar. Raunar hefur aldrei verið fyllilega
upplýst, hve vel lásabuxurnar hafa svarað tilgangi sín-
um. Astin hefur æfinlega átt síðasta hláturinn, en ekki
lásasmiðurinn. Ennfremur eru ýmsir ágætir fræðimenn
á þessu sviði sammála um það, að notkun lásabuxnanna
hafi verið bein orsök þess, að í einu vetfangi skapaðist
heil stétt herramanna, sem voru fjarverandi eiginmönn-
um til armæðu og skapraunar vegna óþreytandi fingra-
fimi. Er stundir liðu og þessum herrum jókst leikni, urðu
hinir heiðarlegu eiginmenn þess varir, að öryggisleysi
þetta snerti ekki aðeins konur þeirra, heldur einnig fj ár-
hirzlur þeirra og dýrgripaskrín. Þá var skörin komin
helzt til langt upp í bekkinn. Á meðan stríð og kross-
ferðir utan lands stóðu yfir, urðu þessir frægu, heima-
kæru lásabrjótar svo starfsamir, að miðalda lásasmiðir
áttu ekki öðru fremur að venjast en hæðnishlátrum.
En ef segja má, að þá hafi verið líf í tuskunum, þá má
einnig segja að nú séu állar tuskur bandóðar. Sú tíð,
þegar kvenfólk valdi sér nærklæði af skynsamlegu viti,
er löngu liðin. Nú er aðeins hugsað um að þau séu sem
allra mest freistandi. Og karlmennirnir eru nú ekki burð-
ugri en það, að þeir eru ánægðir yfir þessu og telja það
framför. Jafnvel nafnið sjálft þykir ekki lengur nógu
fínt, þykir jafnvel hlægilegt. Þó að karhnenn af hvaða
stétt sem er, baxi ennþá áfram með glöðu geði í sínurn
nærbuxum — og nefni þær blátt áfram og umbúðalaust
sínu gamla og góða nafni, nærbuxur — þá hefur kven-
fólkið algerlega yfirgefið það nafn. Næst því komast
þær með nöfnum eins og undirbuxur og kvenbuxur.
Jæja, hvað sem annars verður sagt um þetta nýtízku
snið á nærfötum, þá verður að viðurkennast að það er
snoturt.
Að minnsta kosti voru buxur Jóu það.
Þennan morgun, einmitt á sömu stundu og hinn ágæti
biskup var að velta vöngum yfir sínum jafn ágætu brók-
um, bylti Jósefína Duval ónotalega fallegum kropp fram
úr rúminu sínu. Hún átti þennan kropp sjálf og hún setti
hann niður á rúmstokkinn og svo hleypti hún nokkrum
geysilegum geispum út á milli rauðra og óstýrilátra var-
anna. Síðan teygði hún sig og þannig var hún töfrandi.
Jörðin hlýtur að hafa numið staðar í snúningi sínum
augnablik. Á meðan litlir og hreint ekki ólaglegir fætur
VINNAN
259