Hinsegin dagar í Reykjavík - aug 2015, Qupperneq 23

Einar glaðbeittur á svip með séra Hirti Magna Jóhannssyni og Margréti Pálma á
minningarstund í Fríkirkjunni 31. maí sl.
Flókið að vera kynvera með HIV
Ég hef líka heyrt hommana í félaginu
okkar tala um að það séu duldir fordómar
gagnvart HIV-jákvæðum í hinsegin
samfélaginu. Við ættum að geta gert þá
kröfu til hinsegin fólks að það sé víðsýnna
en aðrir en svo heyrir maður marga segja að
það sé ekki þannig. Alls konar leiðindamál
hafa komið upp, bæði hér heima og
erlendis.
Varðandi til dæmis skemmtanalíf og
ástalíf ná vandamálin allt frá því að fólk
er HIV-jákvætt á fullu í kynlífi, án þess
að nota smokk (sem er í sjálfu sér ekkert
stórmál nú til dags þar sem lyfjameðferðir
koma í veg fyrir smit), og segir engum frá
því yfir í það að menn eru svo stressaðir
að vera með sjúkdóminn að þeir geta ekki
myndað nein tengsl og geta jafnvel ekki
lifað kynlífi því þeim stendur ekki út af
álaginu. Þegar strákarnir koma saman hér
á Hverfisgötu heyrir maður allt mögulegt
og það er ljóst að þetta er mikið vandamál.
Það er flókið að vera kynvera með HIV.
Því fylgir oft ótti við að aðrir haldi að þú
smitir þá, hræðsla við höfnun, að finnast þú
sjálfur ekki eiga neitt gott skilið og jafnvel
að lifa kynlífi með sjúkdóminn og þora ekki að
segja frá því. Þið getið ímyndað ykkur álagið.

Hommasjúkdómur?
Er HIV hommasjúkdómur?
Nei, HIV er ekki hommasjúkdómur og
hefur aldrei verið það. Staðreyndin var sú
að á fyrstu árum sjúkdómsins herjaði hann
á homma og ég held að það hafi verið
ákveðin tilviljun sem tengdist kynhegðun
og frelsi í ástalífi hjá hinsegin fólki. Þessi
skrýtni sjúkdómur á sér ótrúlega sögu,
HIV-ferðalagið eins og ég kalla það. Á
9. áratugnum fór allt í einu að greinast
dularfullur sjúkdómur á ákveðnum svæðum
í Afríku og á sama tíma meðal homma í San
Fransiskó og Los Angeles. Enginn vissi í
raun hvað var að gerast.
Það hefur verið talað mikið um að
áhættuhóparnir hvað varðar HIV séu
hommar, fólk frá Afríku og fólk sem notar
óhreinar sprautunálar en staðreyndin er
sú að stærsti hópurinn sem er að smitast
af HIV í dag er gagnkynhneigt fólk sem
smitast í gegnum kynlíf, konur og karlar.
Mér finnst miður að tala um áhættuhópa og
ég held að við ættum ekki að gera það. Við
ættum að fara varlega í flokkanir á fólki því
þær geta leitt til misskilnings.

HIV og hinsegin samfélagið
Má samt ekki segja að HIV sé mikilvægt
umfjöllunarefni í hinsegin samfélaginu?
Mjög svo, jú. Það geta allir orðið fyrir því
að smitast af þessum sjúkdómi en þetta er
mikilvægt málefni fyrir hinsegin samfélagið
og ég hef furðað mig á því að umræðan sé
ekki meiri og fræðslan reglulegri. Mér skilst
á yngra fólkinu að það sé mjög lítið talað
um HIV og hommar séu mjög misjafnlega
meðvitaðir um það. Hommar þurfa að
kunna þetta mjög vel, þótt við viljum ekki
tala um þá sem áhættuhóp, því tölfræðilega
séð stafar hommum meiri hætta af HIV en
mörgum öðrum hópum. Það er staðreynd.
Og það að smitast af HIV er ekkert grín,
það er stórmál.
Hommar þurftu svo sannarlega að læra
allt um HIV og alnæmi „the hard way“ á 9.
og 10. áratugnum. Sú kynslóð þurfti að líða
mikið fyrir þennan sjúkdóm, allir þekktu
einhvern sem smitaðist eða smituðust sjálfir
og fylgdust með fordæmdum félögum á
besta aldri heyja dauðastríðið. Það getur vel
verið að yngri kynslóðin þekki þetta meira
af afspurn og vilji ekki horfast í augu við
raunveruleikann. Það virðist ríkja ákveðin
þöggun um HIV. En því miður smitast
einhver ungur hommi á Íslandi á hverju ári
og það er ekki gott.
Bútasaumsverk sem aðstandendur hafa unnið til minningar um einstaklinga
sem hafa látist úr alnæmi hér á landi.
Það hefur verið talað mikið
um að áhættuhóparnir hvað
varðar HIV séu hommar,
fólk frá Afríku og fólk sem
notar óhreinar sprautunálar
en staðreyndin er sú að
stærsti hópurinn sem er
að smitast af HIV í dag er
gagnkynhneigt fólk sem
smitast í gegnum kynlíf,
konur og karlar.
„
“
23