Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2019, Blaðsíða 7

7
„VIÐ
ÆTLUÐ
UM
EKKI A
Ð
VÍKJA“

„Okkur leið öllum eins; við vorum búin að
fá nóg af þessu kjaftæði. Það var ekkert
sérstakt sem einhver sagði við einhvern
annan, það var frekar eins og allt sem
gerst hafði árin á undan hefði leitt til
þess að það dró til tíðinda þetta ákveðna
kvöld á þessum ákveðna stað og þetta
voru ekki skipulögð mótmæli.

Allir voru samstíga í að snúa aldrei
aftur til fyrri tíma. Þetta var kornið sem
fyllti mælinn. Það var kominn tími til
að endurheimta það sem alltaf hafði
verið tekið frá okkur. Þarna var alls
konar fólk og af alls konar ástæðum,
þarna var botnlaus heift, reiði, sorg,
allt í einni blöndu og allt fann þetta sér
farveg. Lögreglan bar mesta ábyrgð á
eyðileggingunni. Við vorum satt best að
segja bara að reyna að komast aftur inn
og verða frjáls. Og okkur leið eins og við
værum loksins frjáls, eða að minnsta kosti
hefðum frelsi til að sýna að við krefðumst
frelsis. Við ætluðum ekki að ganga bljúg
Stonewall-barinn við Christopher-stræti í
júní 1969, á tíma óeirðanna. Í glugganum
má sjá hvatningu frá Mattachine Society
í New York um að hómósexúal fólk haldi
ró sinni á götum Greenwich Village. Hin
hófsama nálgun Mattachine Society hafði
hins vegar engan hljómgrunn þegar
þarna var komið sögu.
um í nóttinni og láta þá ýta okkur fram
og til baka – í fyrsta skipti ákváðum við
að nóg væri komið og við ákváðum það
af öllu afli og þess vegna varð lögreglan
svona undrandi. Það lá eitthvað í loftinu,
frelsi sem var svo löngu tímabært og
við ætluðum okkur að berjast fyrir því.
Sú barátta tók á sig ólíkar myndir en
niðurstaðan var sú sama hjá öllum: Við
ætluðum ekki að víkja og við gerðum
það ekki.“

Skáldið og homminn Allen Ginsberg fór á
Stonewall-barinn kvöldið eftir uppþotið.
Hann var uppnuminn yfir frelsisandanum:
„Gay power! Er það ekki stórkostlegt! Það
var kominn tími til að við stæðum með
sjálfum okkur!“ Þegar hann gekk heim
af barnum um kvöldið sagði hann við
kunningja sinn: „Veistu, strákarnir þarna
voru allir svo fallegir. Þeir eru ekki lengur
með þennan særða svip, sem einkenndi
alla hommana fyrir 10 árum.“

Ragnhildur Sverrisdóttir skrifar