Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2019, Blaðsíða 14

14

Þennan dag í júní 1999 var ég ásamt
um fimmtán hundruð manns á
Ingólfstorgi og fylgdist með glæsilegri
hátíð með tónlistaratriðum og
ræðuhöldum. Við það að verða vitni
að þessu kviknaði á peru í kollinum
á mér. Hátíð samkynhneigðra sem
hvergi hafði verið auglýst opinberlega
dró að sér fimmtán hundruð gesti,
sem flestir voru vinir og ættingjar
homma og lesbía.
Það rann upp fyrir mér að það hefði
átt sér stað viðsnúningur meðal
þjóðarinnar. Tuttugu ára þrotlaus
barátta Samtakanna ʼ78, sem meðal
annars fengu það verkefni í vöggugjöf
að upplýsa hræddan almenning um
sannleikann um alnæmið, hafði skilað
þeim árangri að ættingjar og vinir og
stór hluti þjóðarinnar var tilbúinn til
að standa við hlið homma og lesbía.

Til að gera langa sögu stutta setti ég
mig í samband við þann fámenna
hóp sem skipulagði hátíðahöldin á
Ingólfstorgi og sagði að nú yrði að
hefjast handa við að skipuleggja enn
stærri hátíðahöld að ári með göngu
að erlendri fyrirmynd. Ekki voru
allir hrifnir af hugmyndinni og það
kostaði fyrirhöfn að fá fólk til liðs við
hana. Mest óttaðist fólk að mjög fáir
myndu mæta í slíka gleðigöngu en
raunin varð önnur. Um tólf þúsund
gestir mættu í fyrstu gönguna og
þegar ég lét af störfum fyrir Hinsegin
daga rúmlega tíu árum síðar hafði
hátíðin breyst úr eins dags hátíð í
fimm daga hátíð með um 80 þúsund
þátttakendum og gestum.