Knattspyrnufélagið Þróttur 70 ára : 1949-2019 - 15.09.2019, Síða 34

mótunum. Þú veist þegar maður vaknar klukkan hálf sjö á sunnudegi
og keyrir til Keflavíkur af því að fyrsti leikur er klukkan átta. En svo
er það gaman þegar maður er kominn á staðinn og hittir hina krakk-
ana og foreldrana. Og svo fer maður að taka að sér að vera liðsstjóri
og það er enn skemmtilegra. Þá er maður enn meira með börnunum
sínum og ég upplifi þetta sem frábæra fjölskyldustund. Maður sér
krakkana takast á við töp og sigra og það er grjóthörð lexía. Þegar þau
tapa og fara að gráta og þau verða bara að halda áfram. Og þau eru
með vinum sínum að upplifa þessa hluti, þau eru að ganga í gegnum
þetta saman. Samkenndin þú veist. Þetta upplifa þau ekki á samfélags-
miðlum eða í tölvunni.”
Þessu er ég svo sannarlega sammála. En mig langar að vita
hvernig hliðarlínuforeldri Jóhannes Haukur er.
„Það eina sem ég reyni að gera er að hvetja liðið áfram, kalla engin
nöfn, kalla bara til liðsins. Rósa mín dettur stundum í það að fara
að leiðbeina krökkunum (enn hlær Jóhannes) en þá klappa ég henni
varlega á bakið og reyni að hvísla að henni að það sé nú þjálfari á
hinni hliðarlínunni sem er að reyna að segja krökkunum til.”
Jói er hið fullkomna hliðarlínuforeldri, það er bara þannig.
Hann hlýtur að hafa lesið sér til um þetta. En að lokum, hvað
getum við í Þrótti gert betur þegar kemur að krökkunum
okkar?
„Yfirbyggður gervigrasvöllur er það sem öskrar á mann. Af hverju geta
allir verið með yfirbyggðan völl nema hjarta íþróttastarfs Islands?”
Bæng! Fullkomin lokaorð.
Þetta hlýtur að vera í ferli.
Jóhannes Haukur
Ég rétt næ í skottið á Jóhannesi Hauki á milli Hollywood mynda og
þess sem hann endurbyggir hús í Þróttarhverfinu. Ég hendi á hann
fyrstu spurningunni.
Hvernig dregst þú í það að verða fótboltaforeldri?
„Ég hef heyrt um foreldra sem skutla börnunum sínum í önnur
bæjarfélög til að láta þau æfa með uppeldisfélaginu sínu. Ég hef engar
svoleiðis tengingar, á engar rætur í öðrum félögum, og þegar við
hjónin flytjum í hverfið með tvö lítil börn - þau eru orðin þrjú núna
-lá beinast við að þau færu að æfa með Þrótti þegar þau voru komin
á aldur. Maður vill auðvitað halda krökkunum í einhverju jákvæðu
félagsstarfi sem heldur þeim frá dópinu!”
Jóhannes skellir uppúr og það geri ég líka.
„Það er langtímamarkmiðið. Ég æfði engar íþróttir og hafði enda-
lausan tíma þó að ég hafi ekki farið í dópið. Maður hafði rosalega
mikinn frítíma sem fór bara í eitthvað kjaftæði. Og jújú, krakkar
þurfa auðvitað frelsi en það er rosalega gott að halda þeim í einhverju
uppbyggilegu og jákvæðu og þá held ég að fótboltastarf og þá sérstak-
lega starfið hjá Þrótti sé fullkomið. Þarna eru félagarnir, hreyfing og
útivera. Dóttir mín er mikill innipúki og þá er gott að hún þurfi að
fara út á æfingar og í leiki.”
En nú takið þið Rósa, konan þín virkan þátt í foreldrastarfinu.
Af hver ju gerið þið það?
„Það kemur seinna og það er bara svo skemmtilegt. Allt í kringum
þetta er svo gaman. Maður hittir foreldra vina barnanna sinna á
34