Knattspyrnufélagið Þróttur 70 ára : 1949-2019 - 15.09.2019, Blaðsíða 42

Hver röndóttur!
Ekki hafa blakarar alltaf fundið keppnistreyjur sem hafa
fylgt röndóttu fyrirmyndinni. Hér sjást tveir frægir kappar,
Leifur Harðarson og Jón Árnason, fagna sigri í bikarkep-
pninni í hvítum treyjum með rauðum innskotum.
4. flokkur Þróttar, sem vann fyrsta mótasigur félagsins
árið 1951 þegar þeir urðu Haustmeistarar. Þeir klæðast
hér fyrsta eiginlega keppnisbúningi félagsins.
Leifur Harðarson hampar Ljómabikarnum, og ekki spillir
fyrir að treyjan og stuttbuxurnar eru báðar röndóttar.
Páll Einarsson í leik gegn Val árið 1998. í eitt af
síðustu skiptum sem Þróttur lék í hinum „hefðbundnu"
varabúningum.
Keppnisbúningur meistaraflokks kvenna, sem varð
Islandsmeistari árið 1957. Árið 2009 avar félaginu
gefinn til varðveislu slíkur keppnisbúningur. Búningur var
hannaðurog saumaðaraf stelpunum sjálfum, og meira
að segja stafir félagsins voru hand ísaumaðir í treyjuna
af stelpunum.
Fyrstu keppnistreyju Þróttar voru Ijósbláar skyrtur, sumar
með máluðu merki í barminum.
Sennilega óvenjulegasti „búningur" Þróttar. í vináttu leik
við vígslu malarvallarins í Sæviðarsundi 1969 mættust
leikmenn úr fyrsta meistaraflokki Þróttar þáverandi meis-
taraflokki. Til að jafna leikanna var ákveðið að þáverandi
meistaraflokkur léki í sjóstökkum. í miðjunni er dómari
leiksins, Grétar Norðfjörð, með heldur áberandi hárkollu.
Það þótti umdeilt þegar meistaraflokkur í knattspyrnu tók
upp ská-röndótta búninginn 1984. Hérfagna strákarnir
sigri í innanhúsmótinu, en féllu úr efstu deild um haustið
1985. Vildu sumir kenna búningunum um þær ófarir.
Á sjötta áratugnum léku Þróttarar oft i gulu og svörtum
treyjum. Merki félagsins var einnig í þeim litum; en hinn
hefðbundni hvíti og rauði búningur hafði þó betur að
lokum; en sá svart gul röndótti lifði áfram sem varabún-
ingur félagsins.
Á öðrum fundi stjórnar Þróttar árið 1949 var
ákveðið að tefla fram liði á íslandsmótinu sumarið
eftir. Á næsta fundi stjórnar, í febrúar 1950, bar
umræðuna um keppnistreyjur félagsins hæst.
Halldór formaður hafði formlega óskað um gjald-
eyris- og innflutningsleyfi til kaupa á treyjum, en
fengið synjun. Á þessum árum fengust nefnilega
ekki keppnistreyjur keyptar í búðum á íslandi.
Fyrst um sinn þurftu keppendur félagsins að láta
sér nægja Ijósbláar skyrtur fyrir keppnistreyjur. Á
hverri treyju var handmálað merki félagsins sem
Þórarinn Oskarsson, tengdasonur Dóra fisksala,
málaði. En Þróttarar dóu þó ekki ráðalausir með
að útvega sér treyjur og með hjálp brytans á Gull-
fossi var keppnistreyjum smyglað frá Kaupmanna-
höfn til íslands. Ýmis önnur mál þurfti jafnframt að
leysa eins og kemur fram í fundargerð stjórnar í
apríi 1950, en þá var ráðin þvottakona sem tók að
sér að þvo hverja treyju fyrir 1,50 kr.
Sú ákvörðun hafði verið tekin snemma að bún-
ingur Þróttar skyldi vera röndóttur með hvítum og
rauðum röndum. Þannig var vissulega fyrsti eigin-
legi keppnisbúningur félagsins, en fyrstu árin fóru
flokkarnir þó oft sínar eigin leiðir í vali á búningum.
Þannig lék meistaraflokkur i knattspyrnu lengi í
búningi með gulum og svörtum röndum. Sá bún-
ingur lifði lengí sem varabúningur félagsins, og eftir
að staða frelsingja var tekin upp í blaki mátti oft sjá
hann klæðast slikum búningi.
42
Á 6. áratugnum lék 2. flokkur í knattspyrnu til
að mynda í mosagrænum treyjum um tíma og I
handboltanum fóru Þróttarstúlkur sínar eigin leiðir
og handsaumuðu sína búninga, sem samanstóð
af hvítri treyju og grænum buxum. Slíkur búningur
hefur varðveist og er til sýnis í félagsheimilinu.
En með tíð og tíma vann hinn hefðbundni búningur
á og hefur verið einkennisbúningur félagsins hin
síðari ár, þó blakarar í Þrótti hafi stundum neyðst til
að taka upp aðra búninga þar sem ekki fást alltaf
keppnistreyjur í blaki með hinar hefðbundnu hvitu
og rauðu renndur.