Duld - 01.12.1954, Blaðsíða 6

4
DULD
Felix Peretti að nafni. Er Nostra-
damus lítur framan í manninn,
krýpur hann á kné fyrir honum,
öllum viðstöddum til stórundrun-
ar. Þegar Nostradamus var spurð-
ur að því, hvers vegna hann hafi
sýnt hinum unga munki slíka
lotningu, svaraði hann því til, að
hann kæmist ekki hjá því að sýna
Hans Heilagleika lotningu.. Allir
tóku þetta sem fásinnu. Fra Felice
var ekki á neinn hátt frábrugðinn
reglubræðrum sínum. En það kom
á daginn, að bróðir Peretti átti
eftir að verða kardínáli, og var
hann settur í embættið 1570.
Fimmtán árum síðar var hann
kjörinn páfi (i 585), og gekk hann
undir nafninu Sixtus páfi Y.
Hann reyndist ötull og framsýnn
í embætti sínu, eins og sagan
greinir-
3. Skygnigáfa hans
brást ekki.
Nostradamus undi sér hvergi
til lengdar. Hann var einmana og
lífsleiður. Hann lagði leið sina til
Luxemborgar og gekk þar í Beni-
diktsmunka klaustur (Orval Abb-
ey). Hann hlýddi klausturreglun-
um í einu og öllu, og reis jafnvel
upp kl. 2 eftir miðnætti til bæna-
söngs. Margt bendir til þess, að
snemma hafi borið á sterkri triiar-
kennd í eðli Nostradamusar. Svo
er sagt, að á meðan Nostradamus
dvaldist í Orval Abbey, hafi hann
fengið beiðni um að koma í kast-
ala, er var þar í nágrenninu, og
líta þar á móður kastalaeigandans,
Florenvill lávarðar, en hún þjáð-
ist af einhverjum krankleika. Lá-
varðurinn og Nostradamus urðu
góðir kunningjar, og eitt sinn er
þeir voru á göngu í kastalagarðin-
um, rákust þeir á tvo grísi, sem
voru að róta þar upp moldinni;
annar þeirra var hvítur, hinn
svartur. Lávarðurinn, sem var
gamansamur og hafði heyrt ávæn-
ing af skyggnigáfu eða spádóms-
gáfu Nostradamusar, datt í hug
að spyrja hann, hver mundu verða
örlög grísanna. Nostradamus svar-
aði strax: „Við munum éta þann
svarta, en hinn hvíti verður úlfi
að bráð“. Lávarðinum hugkvæmd-
ist að leika lítið eitt á Nostradam-
us. Hann gaf því matreiðslumanni
sínum skipun um, svo að lítið bar
á, að slátra hvíta grísinum og
steikja hann til kvöldverðar.
Hvíta grísinum var því slátrað og
skrokkurinn undirbúinn til steik-
ingar. En nú har svo við, að mat-
reiðslumaðurinn þurfti að skreppa
frá og skildi hann því skrokkinn
eftir í eldhúsinu. Þá bar þar að