Duld - 01.12.1954, Blaðsíða 41

ÖRLAGAVALDURINN
39
blíndi stöðugt framan í umga
manninn með dulúðgu augnaráði.
Hann talaði hæglátlega.
„Það er engin ástæða til úlfúð-
ar. Monsieur de Guémenée er að
gera sig að málpípu illkvittinna
manna, sem njóta þess, að bera iit
óhróður um menn. Menn hæðast
jafnan að því, sem þeir skilja ekki.
Og þess vegna sitja þeir fastir í
sora sinnar eigin heimsku. Mann-
úðin segir mér, að reyna að bjarga
þessu skyldmenni yðar hágöfgi úr
þessari þoku fáfræði, sem umlyk-
ur hann og kann að valda honum
tjóni. Ef yðar hágöfgi vill leyfa
mér að vera einn með honum
stutta stund, þá vænti ég að mér
takist að bjarga honum“.
Rohan brosti. „Það mun verða
nýtt kraftaverk“. Hann stóð á fæt-
ur. „tJr því að þér eruð svona
veglyndur, þá reynið fyrir alla
muni, að upplýsa þennan klaufska
ungling. Ég verð við hendina í
einkaherbergi mínu“.
Hann gekk, hár og tignarlegirr,
að lágum dyrum, sem lágu að
litlu herbergi við hliðina, þar sem
hann sat oft og las. Monsieur de
Guémenée reis snöggt upp úr sæti
sínu, í fyrstu af virðingu fyrir
frænda sinum. En þegar litla
hurðin féll að stöfum, gat hann
ekki leynt meginástæðunni fyrir
því, að hann reis svona snöggt á
fætur.
„Monsieur Cagliostro, ég hef
ekkert við yður að tala, og ég ætla
mér ekki að vera hér og hlusta á
svívirðingar af yðar hálfu“.
Greifinn, sem staðið hafði lotn-
ingarfullur andspænis dyrunum,
sem hans hágöfgi fór út um, snéri
sér hæglátlega að unga mannin-
um.
„Eruð þér smeykur, Monsieur
de Guémenée?“
„Smeikur?"
„Við það, að láta sanrifærast,
þrátt fjnir hleypidóma yðar, og
sjá þá tætta í sundur. Horfið á
mig. Horfið á andlit mitt, í augu
mín, Monsieur“.
Prinsinn leit framan í Cagli-
ostro og mætti nístandi augna-
ráði, svo að hann varð að líta und-
an. „Hví ætti ég að gera það?“
spurði hann, fyrirlitlega.
„Til þess að gera það, sem þér
eigið erfitt með að gera“.
„Erfitt með? Yður langar til að
hlægja“. Hann horfði þrjóskulega
í augu Cagliostros, eins og til að
sanna, að honum stæði ekki ógn
af augnaráði hans.
Setjist niður, Monsieur de Gué-
menée“, skipaði greifinn, og Mon-
sieur de Guémenée slengdist aftur
niður i rauða stólinn.