Heilsuvernd - 01.06.1956, Síða 20

48
HEILSUVERND
þér,“ sagði Coué, „og hugsaðu þér að þú myndir vilja losa
þær, en þér sé það ekki unnt. Reyndu svo að toga þær í
sundur. Togaðu fast. Þú kemst að raun um, að því fastar
sem þú togar, því fastar læsast þær saman.“ — Það fór
sem hann sagði, að hendur hennar virtust vera iæstar
saman af afli, sem hún réði ekki við. — „Hugsaðu nú,“
sagði Coué, „ég get losað þær.“ Og jafnskjótt losnaði hægt
á takinu.
Coué lét nokkra aðra sjúklinga gera þessa tilraun með
misjöfnum árangri. Járnsmiður, sem ekki hafði getað lyft
handleggnum lengra en í axlarhæð í tíu ár, opnaði hend-
urnar auðveldlega. „Sjáðu til,“ sagði Coué brosandi, „það
fer ekki eftir því 'hvað ég segi, heldur hvað þú hugsar.
Hvað varstu að hugsa?“ — Hann hikaði. „Mér datt i hug,
að sjálfsagt myndi ég nú geta opnað þær.“ — „Einmitt.
Og þess vegna gaztu það. Reyndu nú aftur.“ — Coué sagði
honum nú að endurtaka orðin: „Ég get ekki ... get ekki
...“ — Við það herti á takinu og hann gat ekki losað
hendurnar í sundur, hvernig sem hann reyndi. „Jæja,“
sagði Coué. „Sjáðu nú til. Þú hefur ímyndað þér það í tíu
ár að þú gætir ekki lyft handleggnum lengra en í axlar-
hæð, og auðvitað hefurðu ekki getað það, þvi að manni
verður að hugsun sinni. Hugsaðu nú hins vegar: ég get
lyft honum.“ — Sjúklingurinn leit efablandinn á hann.
„Fljótt,“ sagði Coué ákveðið. Hugsaðu: ég get, ég get!“
— „Ég get,“ sagði maðurinn. Hann gerði hálfshugar til-
raun og kvartaði um sársauka í öxlinni. — „Gott,“ sagði
Coué. „Láttu handlegginn ekki síga. Lokaðu augunum og
hafðu upp eftir mér eins hratt og þú getur: Það fer, það
fer.“ — Þeir endurtóku þetta báðir í hálfa mínútu svo
hratt, að það var líkast snúningshljóði í vél. Coué strauk
öxl mannsins hratt á meðan. Að þeim tíma liðnum viður-
kenndi sjúklingurinn, að hann væri laus við sársaukann.
„Hugsaðu þér nú að þú getir lyft handleggnum,“ sagði
Coué. Sjúklingnum hafði aukizt trú við það að sársaukinn
hvarf. Vantrúar- og vandræðasvipurinn á andliti hans vék