Heilsuvernd - 01.11.1958, Blaðsíða 7

HEILSUVERND
69
manneldismálin. Hann notaði hvert tækifæri sem gafst
til þess að vekja menn af seinlætissvefninum tii sóknar
fram til betra lífs. Um svipað leyti stofnaði hann náttúru-
lækningafélagið, sem hefur starfað óslitið síðan.
Sigurjón fór með Árna út til Vesturheims, þá ekki tví-
tugur að aldri, og þar var hann nokkur ár, áður en hann
sneri heim aftur, og kom víða við. Eitt sinn ók hann vöru-
bíl. Kom þá fyrir hann atvik, sem varð honum minnis-
stætt. Hann var á ferð í bílnum og fór geyst. Vegurinn
var góður, en vitundin sljó svo sem stundum vill verða
við stýri. Hann gætti þess ekki, að skammt framundan lá
vegurinn yfir járnbrautarteina. Skyndilega sá hann hvíta
veru á miðjum vegi, stutt framundan bílnum og baðaði
hún út höndunum. Honum brá og hemlaði eins og hann
mátti mest til þess að aka ekki á veruna. En í því að hann
nam staðar, brunaði lestin framhjá örfáa faðma framan
við bílinn. Hann fór út til að skyggnast um eftir ljós-
klæddu verunni, en fann engan. Um tíma var Sigurjón á
Kyrrahafsströnd Bandaríkjanna og var þá vörður við
laxagildru. Afli var góður og mikil verðmæti í húfi. Voru
varðmennirnir vopnaðir, og höfðu fyrirskipanir um að
skjóta á hvern þann er reyndi að ræna gildrurnar. Veiði-
þjófar höfðu þann hátt, að þeir fóru með ströndum á bát-
um og voru vopnaðir. Stundum kom fyrir, að verðir fund-
ust skotnir til bana. Aldrei kom til vopnaðra átaka, sem
Sigurjón átti hlut í, en fyrir kom, að hann yrði að stökkva
ránsmönnum á flótta með Ijóskastara, því að þeir forð-
uðust birtuna. Starf þetta var mjög vel launað og efnaðist
hann vel. En ekki vildu peningarnir loða við hann, því
að á heimleið varð hann fyrir ofbeldisárás og missti al-
eiguna — en ekki kjarkinn.
Gullið var honum aldrei svo kært, að hann týndi sjálfum
sér vegna þess. Raunar fór hann eitt sinn með félaga sín-
um í gullleit. Maður nokkur hafði fundið gullmola stóran
í námunda við vinnustað þeirra félaga, en lézt svo úr
lungnabólgu án þess að geta sagt til staðarins. Marga fýsti