Heilsuvernd - 01.11.1958, Blaðsíða 27

HEILSUVERND
89
að öðru leyti. Bólgurnar hjöðnuðu við hvíldina og salt-
leysið, og um leið léttist hún um 5 kg, en að öðru leyti
var ekki um neinn bata að ræða.
Þegar Mona hafði legið þarna í tvær vikur, varð lækn-
inum að orði dag einn á stofugangi: „Eitthvað verður að
reyna“, og bætti svo við: „Viljið þér reyna Waerlands-
fæði?“. Mona svaraði því játandi, og vissi þó ógjörla, hvað
um var að ræða. Og nú varð gjörbreyting á viðurværi
Monu. I morgunverð og hádegisverð fékk hún hrátt græn-
meti og aldin, en krúsku og mjólk í kvöldverð. Henni bragð-
aðist maturinn furðu vel, en hún saknaði þess að fá ekki
kaffi. Á þriðja degi var þvagið orðið laust við eggjahvítu,
og sykur í blóði og þvagi hafði minnkað. Að hálfum mán-
uöi liðnum var állur sykur horfinn úr þvagi og blóðsykur
eðlilegur, í fyrsta skipti í 17 ár, enda þótt insúlíngjöf hefði
minnkað úr 20 strikum niður í 7 strik á dag. — Er heim
kom, hélt hún áfram sama mataræði. Hún gat þó ekki
stillt sig um að fá sér egg eða kaffi við og við, en komst
að raun um, að það var henni fyrir beztu að láta það
ógert. — Heiisa Monu hefir stórbatnað. Sjónin er orðin
eðlileg, hárið tekið að vaxa og hefir fengið á sig frísklegan
blæ, gröftur í munni horfinn, og þrátt fyrir færri hitaein-
ingar í fæðinu hefir hún þyngzt. — Læknir hennar sýndi
hana starfsbróður sínum einum, sem látið hafði í ljósi van-
trú á slikan bata. En hann varð að viðurkenna, er hann
hafði séð Monu, að bati hennar væri hreinasta furða.
(Þýtt).