Heilsuvernd - 01.05.1960, Blaðsíða 21

HEILSUVERND
19
IV.
Næturþeyr og heiðmyrkur, áliðið haust,
hvíld í blikuða lyngi, sævarniður,
bólstraður himinn og hrannaður norðurljósum,
höfg og annarleg þreytan, ei svefn, ei vaka,
aðeins óljós tilfinning þess að hvíla hér
og hlusta á brimniðinn; það er sem djúpið viti
leyndan hug manns og hvísli langt úr fjarska
hálfkveðnum orðum drauma, sem aldrei lágu
á tungu dagsins, tæpi á leyndum rökum
tilveru þinnar, spyrji þig, kvöldsins gest,
hver þú sért, og svari og spyrji þig aftur:
Sjá, ég er er Ij.ós minnar vitundar, það sem skynjar
lyngið og heiðmyrkrið, himininn yfir mér,
hjarta míns slög og fjarlægan sævarniðinn,
ást mína’ og söknuð, allt sem ég man og þrái,
hvað annað? Og þegar það slokknar á brunnu skari
líkama míns, þá er ég ekki framar — -—
En ertu þá til á næturnar meðan þú sefur?
Og er það vekjaraklukkan, sem kveikir Ijósið
sem þú kallar þig sjálfan, á morgnana þegar þú vaknar?
Og einn daginn kviknar það ekki, allt og sumt,
á útbrunnu skari sínu! Látum svo vera.
En er Ijós ekki Ijós, þó það logi á ýmsum kveikjum?
Og Ijós þinnar vitundar. það sem þú kallar þig sjálfan,
hyggðu að því, er það ekki sama Ijósið,
sem þúsundir systkyna þinna kalla sig sjálf,
mannleg vitund, hinn eini og ótalfaldi
og eilífi Maður, í gær og í dag hinn sami,
í milljónum líkama, ótali einstaklinga,
sem óborðnir, fæddir og dauðir og bornir að nýju
tendra í veröld hverfleikans hver sinn loga
æ hærri þekkingar, fegurðar, máttar og valds,
gæzku og tignar, alls þess, sem er og varir
og eyðing og dauði fá ekki hönd á lagt?
Hvað annað? Ó, gleymnu augu, er á bernskunnar morgni