Heilsuvernd - 01.12.1972, Blaðsíða 5

Til þess að líkaminn geti
afkastað miklu erfiði, út-
heimtist tvennt. 1 fyrsta lagi
fúllkomin næring, sem veitir
likamanum uppbót á öllum
þeim efnum, sem eyðast við
starfið. I öðru lagi verður lik-
aminn að geta losnað fljótt
og á öruggan hátt við úr-
gangsefnin. Sé vel fyrir þessu
séð, þá getur líkaminn leyst
mikil störf af hendi, án þess
að þreytan segi til sín, og
verið hraustari og æfðari á
eftir. En hvildin er ætíð nauð-
synleg. Hv'ild og starf þurfa
að haldast í eðlilegu jafnvægi.
Líkaminn er að þvi leyti svip-
aður rafhlöðu. Starfið eyðir
rafafli úr rafhlöðunni. Svefn
og hvild gefa tima og tóm til
endurnýjunar því, sem eyðzt
hefir við starfið. Sérstaklega
er svefnmn nauðsynlegur fyr-
ir taugákerfið.
Til þess að blóðið sé ötúlt
í þvi starfi sínu að flytja
frumum likamans næringu og
taka aftur til brottflutnings
óhrein efni, verður það að
vera rétt samsett, svo að engu
efni sé áfátt. Blóðið verður
að vera lútarkennt, sem kall-
að er, eða alkaliskt. Brennslu-
efnin, sem það flytur burt,
eru aftur á móti sýrugæf.
Blóðið verður að vera megn-
ugt þess að gera sýrugæfu
brennsluefnin óvirk, annars
er hætta á ferðum fyrir vel-
líðan líkamans og lifið sjálft.
Næringin þarf að innihalda
meira af lútargœfum en sýru-
gæfum efnum, og verður að
taka tillit til þess við fæðuvál.
Lútargæf fæða ver menn bet-
ur gegn þreytu en sýrugæf.
Sýrugæf matvæli eru kjöt,
fiskur, egg og flestar tegund-
ir af kornmat. Hinsvegar eru
ávextir, grænmeti og flestir
garðávextir lútargæfir. Sama
er að segja um mysuost, en
mjólkurostur er sýrugæfur.
Þau dýr, sem eru kjötœtur,
verða tiltölúlega fljótt þreytt,
en jurtaætur þola betur
áreynslu án þess að þreytast.
Þannig getur hestur með
mann á bákinu u/ppgefið Ijón
á hálfum degi. Þreytan og
óþægindin, sem henni fylgir,
er í raun og veru ofhleðsla
blóðsins af sýrugæfum efn-
um, en við því verður að
sporna. Til þess að það megi
tákast, verða hreinsunartæki
líkamans að vera vel starf-
hæf og blóðið vel lútarkennt.
(Framhald)
(GANGLERI 1938. NÝJAR
LEIÐIR, 2. rit NLFÍ 1942).
HEILSUVERND
165