Heilsuvernd - 01.12.1972, Blaðsíða 14

átt sök á liðagigt. Einar Dahli hafði frá barnsaldri notað mjög
mikið salt í mat og ákvað nú að hætta því og gera róttækar breyt-
ingar á mataræði sínu í samræmi við ráðleggingar Waerlands.
Hann byrjaði með því að fasta í nokkra daga, nærðist síðan á
grænmeti án salts um skeið, fastaði aftur í 10 daga, og þannig
koll af kolli. Lengst fastaði hann í einu í 20 daga. Meðan á föst-
unum stóð, drakk hann jurtaseyði og grænmetisdrykki og hreinsaði
sig út með stólpípum. Hann sleppti öllum lyfjum, en samt sem
áður var hann orðinn verkjalaus eftir nokkurn tíma. Hann lagði
að sjálfsögðu mikið af, enda ekki vanþörf á því, þar sem hann
var of feitur. Hann léttist á nokkrum mánuðum úr 90 niður í
75 kg, en komst síðar upp í 82 kg, sem er hans eðlilega þyngd.
Jafnframt þessu varð sú breyting á, að hann hefir síðan þurft
miklu minni svefn en áður.
Einar Dahli hefir nú náð fullri heilsu og vinnuþreki. Hann
stundar mikla útivist, m.a. við garðrækt, og ræktar grænmeti
til heimilisþarfa.
(Or Tidskrift för Hálsa)
Um ffingupbólgu eður fingurmein
Þegar bólgan, verkurinn og sóttin eru mjög megn, er einsætt
að taka blóð, jafnvel optar enn einusinni, setja hinum sjúka
stólpípu og láta hann drecka mikið af mysu. Og þá er samt
hið besta meðal, að halda fíngrinum niðrí volgu vatni mikinn
part dags. Það frelsar hann opt frá fíngurmeini, strax, sem verk-
urinn byrjar, að reka fíngurinn ofaní sjóðheita mjólk eða vatn,
og halda svo lengi niðrí, sem þolir, allt að því að upphlaupi
smáblöðrur á fíngrinum, og vefja svo um rjóma-votri ríu. Það
hefir margan öldungis frelsað. En því er verr, að almenningur
forsómar þessi saklausu meðöl, og aktar ecki um litla tilfinningu
fyrst í stað, en gætir ecki þess, að hún kunni að aukast og leiða
mikið íllt eptir sig.
(Jón Pétursson: I.ækninxa-Bók fyrir almúgra, 1834.)
174
HEILSUVERND