Skírnir - 01.04.2009, Qupperneq 164

162 SVEINBJÖRN RAFNSSON SKÍRNIR
hvernig Finnur Magnússon þóttist geta lesið heilt kvæði um Har-
ald hilditönn, sem hann taldi ritað með rúnum, úr náttúrlegum
jökulrispum á klöppum í Blekinge í Svíþjóð. Finnur hafði lesið
Sögubrot af fornkonungum og taldi sig fá staðfestingu á frásögn-
unum þar með þessu rúnakvæði. Mikið hefur verið um þetta
skrifað9 og margir þóst þess umkomnir að gera sig fyndna út af
þessu. Það breytir því ekki að margir Islendingar og Skandínavar
samtíða Finni trúðu því að hann hefði rétt fyrir sér í þessu og að
hann hefði gert þarna mikla uppgötvun. Mjög var litið upp til
Finns af íslenskum Hafnarstúdentum á hans tíð. Finnur reyndist
líka mörgum þeirra haukur í horni. Þeir hafa leitað til hans um
margt, maðurinn var mjög fróður um íslenska sögu og bókmennt-
ir og reyndi oft að greiða götu þeirra fjárhagslega. Þá er rétt að
geta þess að Finnur var mikill áhugamaður um kveðskap og ljóða-
gerð allt frá unga aldri og var síyrkjandi tækifæriskveðskap. Var
sumt af því prentað en annað liggur óprentað í mörgum handrit-
um í Landsbókasafni. Hann orti bæði á dönsku og íslensku og
þekking hans á fornum og nýjum evrópskum kveðskap var mjög
mikil.10
Þeir Finnur Magnússon og Jónas Hallgrímsson voru vinir. Á
því leikur enginn vafi og nægir þar að benda á erindiskorn Jónasar
ort til Finns:
Gleðji þig guðsstjörnur
sem gladdi best
mig, og mörgu sinni,
vegstjarnan fagra
visku þinnar,
ástjarðar ljúfasta ljós!11
9 Ein nýjasta og ýtarlegasta framsetningin um þetta efni er Kjems 2006.
10 Ytarleg skrá um prentuð rit Finns Magnússonar er í Erslew 1847: 206-215.
Nokkur helstu handrit í Landsbókasafni með kveðskap Finns frá yngri árum
sýna þekkingu hans á útlendum kveðskap, sem vafalaust hefur aukist með
árunum. ÍB 433-5 4to (frá 1794-1803), JS 352 4to (frá 1809), Lbs. 491 4to (frá
1810) og ÍB 772 8vo (1811 og 1812). Sjá einnig Almanak 1922: 60-61 og Pétur
Sigurðsson 1956.
11 Jónas Hallgrímsson 1989a: 157.