Strandapósturinn


Strandapósturinn - 01.06.1967, Side 38

Strandapósturinn - 01.06.1967, Side 38
fleytt sér og sínum af sjávargagni einu, áður en þorp með fastri byggð tóku að myndast, en algengt var það ekki. Aður en búnaðarhættir tóku að breytast, sem ekki var að marki fyrr en á 2. og jafnvel 3. tug þessarar aldar, var búskapurinn rekinn með líku sniði og verið hafði um hundruð ára. Fráfærur voru almennar og sauðaeign nokkur, þar sem beitarsælt var á vetrum. Tún voru yfirleitt htil og illa ræktuð, en engjahey- skapur sóttur af kappi, oft langt til fjalls. Engjafólkið lá við í tjöldum, en heyið var reitt heim jafnóðum sem votaband. Maturinn var yfirleitt sendur tilbúinn að lieiman, nema kaffi, það var lagað á engjunum. Lengi var hitað úti á hlóðum, og þótti ekki gott verk í votviðrum. Þá er eldavélar gerðust almennar, um og eftir aldamótin, fóru einnig að flytjast í verzlanir olíuvélar þær, sem nefndar voru „kogarar“, og leið þá eigi á löngu, að þær komu í engjatjöldin. Alllöngu síðar komu svo „prímusarnir“ til sögunnar, er engjastúlkunum þótti hinn mesti fengur að, vegna þess, hve fljótir þeir voru að hita. Margt var erfitt við engjaheyskapinn, bæði fyrir menn og skepnur. Votabandið var oft þungt og klárarnir vildu meiðast undan reiðingunum, sem voru misjafnlega vandaðir að gerð, eJt hestarnir sveittir undir þeim dag eftir dag. Hlífðarföt fólks voiu slæm og þoldu ekki mikla úrkomu, en venjulega var unnið hverju sem viðraði, ef ekki voru aftök. Vinnutími var frá kl.7 að morgni til kl. 9 að kvöldi, þar sem tveir tímar gengu frá í matar- og kaffihlé. Oft var heyjað í blautum brokflóum og mýrasundum inn til dala og heiða, og varð fólk þá að „vaða í sjálfu sér“ og standa í bleytunni allan daginn frá morgni til kvölds. Næsta morgun varð svo að fara í allt hálfblautt, en ávalt var sofið í þurrum sokkum og fötum. Það voru því mikil viðbrigði og góð, þegar gúmmístígvél tóku að flytjast í verzlanir, um 1920. Auðvitað voru skinnsokkar al- þekktir og almennt notaðir haust og vor, áður en gúmmístígvél komu til, en það þótti óþarfa kveifarskapur af ungu fólki að ganga í skinnsokkum hásumarið, og var yfirleitt alls ekki gert. Skinn- sokkamir þurftu líka þrif og hirðusemi, ef þeir áttu ekki að fúna og verða ónýtir fyrir aldur fram í sumarhitum. 36
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Strandapósturinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Strandapósturinn
https://timarit.is/publication/1641

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.