Strandapósturinn - 01.06.1967, Qupperneq 82

eftir að venju, en það fór á annan veg. Um nóttina gerir norðan
hríð, sem stóð í tvo sólarhringa. Þeir bræður, Bjarni og Guð-
björn, fóru heim til sín þegar búið var að leggja vaðina.
A þriðja degi búast þeir snemma af stað norður að Asparvík
og fara greitt. Þegar þeir eru komnir norður að svokölluðum
Klakk, sem er nokkuð innan við Asparvík, sjá þeir í snjónum
nýgengin spor eftir þrjú dýr, sem komið hafa norðan að og i'ggja
sporin suður og fram ísinn, eru ein mjög stór en hinar brautirnar
minni. Þeir telja nú víst að þarna hafi verið birnir á ferð og
einn þeirra mun stærstur. Þeir hraða nú ferð sinni sem mest
þeir mega heim til Asparvíkur og segja Torfa tíðindin. Telur
hann víst að þarna hafi farið hjá stór birna með tvo húna.
Torfi var mjög góð skytta og hafði skotið bæði refi og seli.
einnig oft fugl til matar. Þeir útbúa sig nú allir til að hyggja að
veiðinni, sem í vændum kynni að vera.
Þá þekktust ekki aðrar byssur en framhlaðningar, en oft gat
mistekizt skot með þeim, ef ekki brann saman, þegar hvellhettan
sprakk.
Torfi tók nú að hlaða byssu sína og vandaði til eftir því sem
föng voru á, lét hann stærstu högl í skotið um 20 að tölu.
Bjami hlóð einnig gamla byssu, sem til var á bænum, en Guð-
björn var með stóran hákarladrep eða sveðju.
Nú er haldið af stað í slóð dýranna, er lá suður frá landinu
fram á ísinn. Þeir höfðu ekki farið langt, þegar þeir sjá hvar
þau labba eftir ísbreiðunni. Þegar dýrin verða þeirra vör, taka
þau á rás á undan þeim, en þeir herða gönguna og hlaupa þar
sem slétt er. En ísinn var mjög ósléttur og borgarísjakar á víð
og dreif, háir og hrikalegir. Þeir sjá að húnarnir fara heldur að
hægja á sér, og dregur nú saman með þeim og dýmnum.
Birnan stekkur upp á háan borgarísjaka og húnarnir á eftir.
Býst hún til varnar uppi á jakanum, gólar, öskrar og urrar, en
hefur vakandi auga með húnunum. Hún réttir upp annan
framfótinn, og er öllum ljóst að sá sem yrði þar fyrir höggi
þurfti ekki um að binda eftir á. Stundum stendur hún upp á
afturfætuma og lætur mjög ófriðlega, en gætir þess að hafa
húnana ætíð fyrir aftan sig.
80