Strandapósturinn - 01.06.1972, Qupperneq 55

borið grjót á sigið, þar sem það hvíldi á veggsetanum og myndaði
það mikinn þunga, sem bæði flýtti fyrir að heyið sigi og þéttist
og eins að varna foki. Það var mjög mikilsvert atriði, að heyið sigi
sem bezt, því ef gert var upp fyrir hey sem var illa sigið, þá mátti
búast við að torfið búlkaði og snjór kæmist á milli heys og torfs
þegar heyið hélt áfram að lækka, en torfuendamir tóku til jarðar.
Þegar hey var tyrft, var það gert þannig, að byrjað var á lægri
enda heysins og torfið lagt á báðar hliðar þess, hver torfa var snið-
skorin á röndunum þannig að á annari rönd hennar var sniðið
að ofan, en á hinni að neðan, fyrsta torfan var kölluð endatorfa
og var lögð þannig, að röndin, sem sniðið vísaði upp, sneri frá
enda heysins, næsta torfa var lögð þannig, að sniðið að neðan
lagðist á snið hinnar að ofan. Þetta var kallað að láta torfið
skarast. Þegar búið var að leggja endatorfumar og næstu torfur
fyrir ofan, var miðtorfan sett á endann, náði hún yfir hrygginn
á heyinu, niður á endann á báðum hliðartorfunum og tengdi þær
saman. Þessi torfa var kölluð „miðmætingur“. Þegar svo þar
næstu hliðartorfur vom komnar á heyið, var næsti miðmætingur
settur á og þannig var haldið áfram þar til komið var upp á
koll á heyinu. Þá var byrjað að tyrfa frá hærri enda heysins og
tyrft á sama hátt, þar til komið var upp á koll heysins frá þeim
enda, þá var samskeytunum lokað með torfu, sem var breiðari en
hinar og með sniði að neðan á báðum hliðum, og var hún kölluð
kolltorfa eða lokunartorfa. Þessi torfa var oft fyrsta torfa, sem
rist var úr flagi, og var þá kölluð „flagbelgur“.
Á haustin var gert upp með heyjum, eða gert upp fyrir heyin,
eftir því sem kallað var. Það var þannig unnið, að torfa var tekin
upp á enda og endanum stungið undir þaktorfuna, sem náði vel
út fyrir veggsetann og var henni fest með því að stinga þar til
gerðum tréhælum í gegn um báða torfuendana og niður í vegg-
setann. Hékk þá hliðartorfan föst á tréhælunum, sem voru venju-
lega tveir í hverri torfu. Byrjað var við lægri enda heysins og
skaraðist þá torfið á sama hátt og þaktorfið. Þegar heyið hækk-
aði, náði ein torfa ekki til jarðar og var þá bætt neðan við eftir
þörfum og torfið látið ná út á ytri brún á heygarðsveggnum til ör-
yggis, svo ekki færi vatn eða snjór á milli heys og veggjar í hey-
53