Strandapósturinn - 01.06.1972, Síða 58

Vornótt
„Sól fer eldi um svanatjarnir og silfurvoga,
rennir sér hak við reginhafið í rauðum loga.“ — D. St.
Það var seint í júnímánuði, en síðan eru liðin um fimmtíu ár. Eg
var þetta vor á vertíð frá Hnífsdal við Isafjarðardjúp. Vorvertíð
var þá á tímabilinu frá páskum og fram um helgina í tólftu viku
sumars. Þetta var föst venja í verstöðvum við Djúp á þeim árum.
Það var sama hvernig gekk með aflabrögð. Þá datt engum í hug að
hætta róðrum þó að illa gengi, og afli væri lítill. Kauptrygging
var engin. Hún var óþekkt fyrirbæri á þeim tíma. Aflahlutur var
það sem gilti ,hvort sem hann var stór eða smár.
Þetta vor var lítill afli, og auk þess lentum við á þeim bát, sem
ég var í vélabilun, sem stöðvaði róðra hjá okkur í hálfan mánuð.
Á þessum árum var línan svo að segja eina veiðarfærið hjá báta-
sjómönnum. Þó var á sumum árstímum veitt á handfærí, og þá
einkum ef línuafli brást. Þetta var helzt að sumrinu, svo og seinni
hluta vors. Við hættum þetta vor fvrir eða um miðjan júnímánuð
á línu. Þá var aflinn orðinn það lítill að vart hrökk fyrir beitu og
olíu. En til þess nú að ljúka vertíðinni og tilskyldum tíma, fórum
við á færi og það gerðu fleiri bátar úr verstöðinni þetta vor.
Nú vorum við búnir að fara einn túr með færín, og vorum á
leið út aftur frá því að losa. Það var komið að miðnætti, þegar
við fórum út með Grænuhlíð og Straumnesið kom fram á stjóm-
borða. Haldið var rakleitt út og norður á Straumnesröst og byrjað
að fiska. Við voram þar og í nágrenni næstu tvo sólarhringa, en
færðum okkur þó smá saman lengra norður með landinu. Reitings
afli var með köflum. Annars var strekkings norðan kaldi og því
oft erfitt um ástöðu. Farkosturinn var heldur ekki stór, eða aðeins
56