Strandapósturinn - 01.06.1991, Qupperneq 75

Brunnhúsvíkinni sem var búið að leggja til hliðar, enda var snjallt
gat á honum á síðunni. Afi var eins og þeir kölluðu það að snudda
rnikið í kringum bátinn og skoða hann. Eitthvað þótti skrítið hvað
hann skoðaði bátinn rækilega. Svo spyr hann eigandann hvort
hann megi fá lánaðan þennan bát. Hann hélt það nú, því honum
datt ekki í hug að maðurinn ætlaði sér að fara í þessu hrófi með
snjöllu gati á síðunni. Engu að síður er báturinn settur ofan og
tekinn upp í lendinguna og farið að bera á hann. Fólk skildi ekkert
í þessu að fara að bera á bátinn með snjöllu gati á síðunni. Svo sjá
menn hvar karl kemur með heljarmikla hákarlslykkju sem hafði
rnaðkað og skellir henni fyrir gatið. Svo var sett ofan og siglt af
stað. Með honum fór maður og mér barst vitneskja um að hann
hét Árni Magnússon og bjó í Sunndal. Hann var faðir Guðrúnar
Petrínu konu Halldórs í Bæ. En svo þegar þeir eru nýlagðir af stað
kemur Loftur, sem kallaður var Loftur ríki, og honum verður svo
rnikið um þegar hann fréttir hvernig allt er í pottinn búið að hann
lætur sækja hest mjög góðan sem hann átti og þeytist inn með
landi og fylgdist með þeirn alla leið þangað til þeir kornust klakk-
laust inn eftir.
Jú. jú, víst gekk ferðin ljómandi vel hjá þeim. Afi kunni alveg
lagið á þessu. Hann var alveg voðalegur maður, eins og segja
mætti á nútímamáli, hann var agalega sjókaldur. Einhvern tíma
var það að hann kom af sjó á einhverri kænu sem honum líkaði
ekki vel við. Svo þegar hann lendir kippir hann í hana en bindur
hana ekki. Svo er komið til hans og sagt að það sé að flæða undir
skektuna, hún fari bráðum frá. „Hún má fara, þetta er bölvuð
kolla.“ Hann hefur sennilega verið búinn að fá sig fullsaddan og
ekki viljað að aðrir færu á sjó á henni.
Frægt er orðið þegar afi minn fór að „vígja“ Kaldbakshornið.
Þeir voru saman nokkrir menn uppi á Kaldbakshorni og þótti
gaman að sjá fram fyrir. Hann slæst í hópinn, gerir sér svo lítið
fyrir. leysir niður um sig buxurnar og setur hælana fram af
brúninni, stendur á táberginu og sendir lögmanninn fram af.
Hann bauð hinum að gera eins en enginn vildi þiggja.
Móðir mín sagði mér að amma mín hefði verið langt á undan
samtíðinni og ekkert hlotið fyrir annað en háð. Eitt af því sem hún
73