Strandapósturinn - 01.06.1991, Qupperneq 113

bæta við vélina eða hægja á henni, því að mikil keyrsla undan
krappri báru getur valdið of mikilli ferð og þar með hættu á að
keyra sig niður eins og grunur er á, að komið hafi fyrir suma báta á
undanhaldi. Á þessari heljarsiglingu munaði oft litlu að illa færi,
það er mér óhætt að segja. Sérstaklega var útlitið ískyggilegt,
þegar ein báran var nærri búin að draga okkur uppi og kaffæra
okkur.
Ég sá hvar þessi holskefla hóf sig upp stutt á eftir okkur og
nálgaðist bátinn óðfluga eins og hún ætti við hann sérstakt erindi,
og eftir hæð hennar að dæma var hún líkleg til þess að afgreiða
það í fyrstu atrennu. Engin leið var að sleppa út fyrir hana á
stjórnborða vegna þess hve löng hún var. Eina ráðið var því að
sveigja á bakborða. Það hafði horft á Smáhamra, en nú tók ég
stefnu á Ennishöfða og keyrði vélina eins og hún hafði kraft til.
Þessi viðleitni til að sigla sniðhallt fyrir endann á holskeflunni var í
raun og veru keppni upp á líf og dauða. Litli báturinn flaug
áfram, en aldan var á hælum okkar og gnæfði yfir okkur eins og
veggur. Ég sat á þóftu aftan við vélarhúsið og studdi vinstri
olnboganum ofan á lokið, sem var yfir húsinu, svo að það lyftist
ekki þegar sjórinn kæmi yfir það, því að bensínvélar eru fljótar að
stoppa við ágjöf. Rétt um það bil, sem við erurn að sleppa fyrir
endann á bárunni, hefur hún sig upp og skellur yfir skutinn og
nokkuð af henni fór frarn fyrir fremstu þóftu, en lítið þó. Ég kalla
til Rúna að pumpa. Honum varð að orði um leið og hann byrjaði
að dæla sjónum útbyrðis: Ég er alveg hissa að þetta skuli ekki vera
meira, jafn illa og áhorfðist fyrir okkur. — Sjórinn, sem byltist yfir
skutinn, rann strax fram eftir bátnum þannig að skuturinn lyftist
von bráðar og vélin stöðvaðist ekki. Það var fyrir ganghraðann á
bátnum, að kraftmesti brotsjórinn náði ekki til okkar og því vor-
urn við ennþá ofansjávar, en þarna munaði áreiðanlega ekki nema
broti úr mínútu að slys yrði.
Ég snéri nú bátnum aftur og hélt áleiðis að Smáhömrum og nú
var gott að fara þar sem báran var nýbrotin enda notaði ég það og
fór í kjölfar hennar. Stuttu síðar fór sjólag batnandi, enda vorurn
við þá komnir inn á Hnúfur, sem er fiskimið í mynni Steingríms-
fjarðar. Þegar við lentum á Smáhömrum voru allir bátarnir
111