Strandapósturinn - 01.06.1991, Qupperneq 122

frusu í stakk utan um okkur. Þegar fór að birta af degi sáum við
ekkert frá okkur. Kom okkur saman um að vindur myndi verða
norðan. Ekki sýndist okkur ráðlegt að hreyfa okkur til að halda
áfram, meðan við sæjum ekkert í kringum okkur eða til lofts.
Enda illa til göngu búnir, freðnir að utan eins og eintrjáningar.
Þegar langt var liðið á morguninn reyndum við að fá okkur bita af
nesti okkar, en þegar til átti að taka var það svo gaddað að við
höfðum þess engin not. Meðan við vorum að fást við þetta sáum
við allt í einu til lofts, en ekki var það nema örstutta stund.
Við fórum nú að hugsa til ferðar, töldum við rétt að halda
undan veðrinu. En strax og við fórum af stað kvaðst Andrés
ekkert finna til fótanna, átti hann því mjög bágt með að ganga,
urðurn við því að fara rnjög hægt. Af og til urðum við varir við að
rofaði til lofts, en ekki sást með jörðinni nema hvít iða, en eftir æði
langan txma birti til í kringum okkur. Sýndist mér þá rofa fyrir
dökkva í einum stað, steini eða vörðu sem óðara hvarf. Þá aftur
spurði ég Andrés sem var örfáum födmum á eftir mér hvoi't hann
hefði nokkuð séð, en hann kvað nei við því. Héldum við nú áfram,
ófærð var mikil og miðaði okkur því seint áfram, enda illa upp-
lagðir til gangs eins og áður var sagt. Eftir stundarkorn rofaði
hríðinni til aftur og sáurn við nú talsvert í kringum okkur, við
sáurn nú 3 vörður í nokkurri fjaidægð beint frarn undan. Nú fór
hríðina að birta svo að við misstum ekki sjónar á þessum vegvísum
og eftir nokkra stund vorum við kornnir að vörðunum. Þetta var
heiðarvegurinn en þá var eftir að ákveða hvar við værum staddir
og hvort styttra væii vestur eða norður af.
Andrés átti mjög erfitt með gang, því fæturnir voru staurdofn-
ir. Við tókum nú ákvörðun um að ganga heldur í vindinn, því við
héldum að við værum heldur norðanvert við miðja heiðina,
reyndist það líka rétt. Eftir klukkutíma göngu þekktum við okkur
á hæðunum vestanvert við árnar. Héldum við nú áfram niður á
Flókatungurnar, allt niður á brún og svo heim að Kleppustöðum.
Er við komum þangað var klukkan rúmlega sjö um kvöldið. Voru
þá liðnar 36 klukkustundir síðan við fórum frá Hólum.
A Kleppustöðum bjuggu þá hjónin Brynjólfur Benjamínsson
og kona hans Margrét Magðalena. Attu þau 5 börn sem voru þá að
120