Strandapósturinn - 01.06.1991, Qupperneq 136

annað borð þeir vildu láta ull skýla sér. Það var býsna skrítinn
heimur sem þessi litli drengur var fæddur í. Kindur höfðu um
aldir verið drepnar úr hor og börn og gamalmenni ófá höfðu farið
sömu leiðina. Til að þreyja þennan kalda vetur þurfti til að koma
matur, ket, fiskur, mjólk og hiti, sem samanstóð af ull og því sem
úr jörð er unnið, þá moldarrof hefur verið tekið ofanaf, og nefnist
mór. Hefðiþessaalls ekki notið við, hefðilíf þessa litla drengs ekki
verið mikils virði, hans saga svo stutt að ekki hefði tekið því að skrá
hana. Það stendur einhvers staðar á prenti, að enginn viti sinn
næturstað.
En lítill drengur hugsaði ekki um það, hann skynjar sínar brýn-
ustu þarfir. Þar fyrir utan kernur honum veröldin ekkert við. Litli
drengurinn sem í rúminu lá var aðeins fjögra og hálfs árs. Hann
hafði lifað stutta ævi, en viðburðaríka. An þess hann skynjaði,
missti hann föður sinn innan tveggja ára. En hann átti rnóður sem
lét sér annt um hann og var hans stoð í lífinu. Auk hennar var það
húsmóðirin á bænum sem honum þótti vænt um. Hún var honum
afar góð og hafði stundum passað hann þá móðir hans fór af bæ.
Fjögurra ára barn gerir ekki kröfur til lífsins, utan þess að fá
mjólk að drekka og mat að borða. Væri þessum þörfum fullnægt
var hann sáttur við lífið. Leikföng átti hann fá sem önnur börn.
Helst var það eitthvað úr tré telgt eða leggir og skeljar. Gaman
þótti honum að skoða bækur með myndunr, en þær voru fáar til á
þessu heimili og fæstar af þeirn fyrir börn. Það voru aðeins full-
orðinsmanns bækur myndlausar, kannski nrynd af höfundi. Ein
var sú bók sem barst inn á flest sveitaheinrili á þessum árum,
doðrantur nrikill og hét „Príslisti“ gefinn út í Kaupmannahöfn og
á dönsku nráli. Myndirnar í príslista þessunr þótti ungum sem
gönrlunr gaman að skoða. I þessari bók var boðið franr til sölu
kynstrin öll af alls konar girnilegum hlutum og verðið sett við
hvern hlut. Fullorðna fólkið pantaði eftir þessunr príslista og
þóttist vera ánægt. Fábreytni frá degi til dags var hlutskipti þessa
tínrabils, enda ekki völ á mörgu sem létti hugann eða stytti stund-
irnar. En stundum fékk hann heinrsókn að deginunr, og var það
kisa, senr kom og sóttist eftir að kúra hjá honunr ef færi gafst, kom
þá fyrir að bæði sofnuðú.
134