Strandapósturinn - 01.06.1998, Side 46

fylgjast með þessu og eitt sinn tók hún á móti mér þegar ég er
að koma inn um gluggann og ég fékk viðeigandi yfirhalningu.
Nú þurfti að upphugsa ný ráð. Systir mín átti forláta hárkollu og
ég fékk hana að láni, og þegar mamrna var að líta inn í herberg-
ið á kvöldin og athuga hvort sveinninn ungi væri ekki á sínum
stað, þá bar ekki á öðru en hann svæfi svefni hinna réttlátu. Hins
vegar var það hárkollan en ekki drengurinn sem lá á koddanum
og fatnaður eða eitthvert dót undir sænginni, þannig að allt væri
sem eðlilegast. En þetta komst líka upp.
Mér virðist að nú séu gleymdir margir af þeim leikjum sem
við stunduðum á sumrin þegar ég var að alast upp, þó að mér
finnist reyndar bara örfá ár síðan. Þetta voru leikir eins og hó,
fallin spýtan, strikapíla, slábolti, yfir og hjólakóngur, svo nokkrir
af þessum leikjum séu nefndir. Það voru óskráð lög, að það
mátti aldrei svindla í strikapílu. Maður varð að fela sig á þeim
stað þar sem leiðarmerkin sögðu til um og það klikkaði aldrei
hjá okkur. Við Kristján og Magnús fórum oft niður í fjárhúsin
hjá Jóa díla og við sögðum ekki frá því fýrr en mörgum árum
seinna hvar við földum okkur. Krökkunum datt aldrei í hug að
leita í skítaþrónni undir grindunum.
Sláboltinn var yfirleitt alltaf haldinn á plássinu. Plássið var stór
og mikill leikvöllur á milli frystihússins og Riis. Þarna voru mjög
oft rígfullorðnir menn í slábolta með okkur krökkunum, kallar
eins og Kalli Lofts, pabbi, Bjarni Hall, Jonni Ragga, Pétur heit-
ínn Magnússon, Maggi Jó og náttúrlega Jonni í Strympunni son-
ur hans.
Einu sinni sem oftar strukum við Ki istján og Magnús að heim-
an og fórum upp í Dal, það er Þiðriksvalladal. Við fengum tjald
hjá Soffíu og Jóa og bjuggum þar um skeið. Prímusar voru mun-
aðarvara þannig að við bjuggum okkur til hlóðir og brenndum
þar sprekum og drasli. Við vorum að vinna í frystihúsinu á þess-
um tíma og hjóluðum alltaf til vinnu og vorum alltaf mættir í
flökunina á tilsettum tíma, og vorum reyndar hörkuduglegir,
eins og títt var um krakkana á Hólmavík. En við þurftum náttúr-
lega að hafa eitthvað að éta. Þó að saxbauti í dós hafi verið góð-
ur, þá gáturn við ekki lifað eilíflega á honum. Og við fengum
lánað silunganet hjá Guðmundi heitnum Trausta. Hann vissi
44