Syrpa - 01.02.1947, Qupperneq 30

því að fæstir munu vera svo heppnir að koma að
„tómum kofunum"; miklu oftar en hitt er „kof-
inn“, húsið, horfið með öllu, brunnið eða hrun-
ið að grunni.
En auk þess fólks eru svo karlmennirnir,
sem voru í herþjónustu og nú hverfa aftur heim
úr fangabúðum frá Bandamönnum. Og loks hinn
mikli fjöldi flóttamanna að austan, aðallega af
svæði því, sem lagt hefur verið undir Pólland; frá
rússneska hernámssvæðinu og frá Tékkóslóvakíu,
Ungverjalandi, Austurríki og víðar.
Vegna þessa aðstreymis að borgunum hefir orð-
ið að setja ýmsar skorður og reglur um deilingu
þess litla nothæfa húsnæðis, sem til er. Sums stað-
ar eru þau ákvæði, að enginn má hafa meira en
6 fermetra gólfflatar, sums staðar jafnvel minna.
Hvað mundi okkur hér finnast, ef skylt væri að
um eða upp undir 20 manns byggju í hverri íbúð,
sem væri 10X10 metrar að gólffleti?
— Það var í Frankfurt, að ég gekk eitt sinn
með manninum mínum um rústirnar í gamla
borgarhlutanum. Þá sáum við allt í einu, hvar tvö
börn, drengur og telpa, skutust niður um geil í
múrsteinadyngjunni og hurfu okkur sjónum. Ég
nam staðar undrandi. Hvað var orðið af bömun-
um? Þegar við aðgættum nánar, kom í ljós, að
geilin lá niður í kjallara húss eins, sem að öðru
„. . . . Þarna niðri í fúlum, gluggalausum kjallara hrunins
húss, hafðist heil fjölskylda við“.
Til hægri: Tíu ára gamall drengur
í sjúkrahúsi flóttamanna í Göttingen.
leyti var gjörsamlega hmnið. Þarna niðri áttu
bömin heima. Þegar við athuguðum bústað þeirra
hrönglinu. Þetta var reykháfurinn frá eldstónni.
betur, sáum við rörstúf, sem stóð þarna upp úr
Þarna niðri í fúlum, gluggalausum kjallara hmn-
ins húss hafðist heil f jölskylda við. Þetta var heim-
ili hennar. Hvílíkt líf!
Víðar sá ég svona „reykháfa“ út úr kjöllurum
hruninna eða hálfhruninna húsa, og nú vissi ég
hvað þeir táknuðu.
Á einum stað sá ég hvar athafnasamur fjöl-
skyldufaðir hafði komið þaki yfir sig og sína með
því að festa bmnna rafta, —- sem hann eflaust
hefur fundið í rústunum, — yfir tóftina af her-
bergi einu í hálfhrundu húsi. Og raftana hafði
hann þakið með því, sem hendi var næst, blikk-
plötum, línóleumdúkpjötlmn o. s. frv. — Hann var
þó ekki á götunni lengur.
— 1 Göttingen komum við m. a. í sjúkrahús fyr-
ir flóttafólk. Það vom dapurlegar myndir, sem þar
blöstu við augum. Á hlaðinu fyrir framan sjúkra-
húsið mættum við hjúkrunarkonu, sem leiddi tvö
lítil börn, en 6—8 fölleit, mögur böm fygdu á
eftir. Hún var víst að fara með börnin út í garð.
„Hvað er að þessum börnum?“ spurðmn við.
20
S Y R P A