Syrpa - 01.02.1947, Side 41

„jæja?“ sagði hún. „Sagðirðu það ekki? Mér skildist það
nú samt. En ég er sjálfsagt bara svona heimsk".
„Ætli það sé ekki bezt ég fari?“ sagði hann. „Ég get
hvort sem er ekkert gert. Það er eins og allt, sem ég segi,
verði hara til að gera þig leiðari og leiðari. Viltu heldur að
ég fari?“
„Blessaður, hafðu það alveg eins og þér sýnist“, sagði hún.
„Sizt af öllu vil ég halda þér hér, ef þig langar meira til
að vera annars staðar. Hversvegna ferðu ekki heldur eitthvað
út að skemmta þér? Þú ættir að fara til hennar Stellu. Ég
er viss um að hún yrði fegin að sjá þig“.
„Ég vil ekki sjá að fara til Stellu“, sagði hann. „Hvern
þremilinn ætti ég að gera til hennar? Hún fer í taugarnar
á mér“.
„Jæja, einmitt það?“ sagði hún. „Mér sýndist hún ekki
fara neitt sérstaklega í taugarnar á þér í gærkvöldi í boðinu
hjá henni Siggu. Mér sýndist þú helst ekki kæra þig um
að tala við aðra en hana, svona fór hún voðalega í taug-
arnar á þér“.
„Og vissirðu af hverju ég var að tala við hana?“ sagði
hann.
„Ætli þér þyki hún ekki skemmtileg", sagði hún. „Það er
sjálfsagt til fólk, sem þykir hún skemmtileg. Það er svo
sem ekkert undarlegt. Sumum þykir hiin meira að segja
lagleg".
„Ég hef ekki hugmynd um, hvort hún er lagleg eða ólag-
leg“, sagði hann. „Ég mundi ekki þekkja hana, þó ég sæi
hana aftur. Ég var bara að tala við hana af því að þú vildir
ekki líta við mér í gærkvöldi. Þegar ég kom og ætlaði að
fara að tala við þig, þá sagðirðu: „Sæll“, hara svona: sæll!
og svo snerirðu þér frá mér og lézt eins og þú sæir mig
ekki“.
„Lét ég eins og ég sæi þig ekki!“ sagði hún. „Nei, alltaf
batnar það! Þarna komstu með það! Fyrirgefðu þó ég hlæi“.
„Hlæðu hara!“ sagði hann. „En þú vildir nú samt ekki
líta við mér“.
„Jæja, svo ég vildi það ekki?“ sagði hún. „Þú varst ekki
fyrr kominn inn úr dyrunum, en þú fórst að snúast kring-
um Stellu, alveg eins og annað fólk væri ekki til. Og ég
sá ekki betur en að þið skemmtuð ykkur prýðilega. Ég
hefði ekki getað fengið af mér að ónáða ykkur“.
„Ja, hamingjan góða!“ sagði hann. „Þessi manneskja kom
og greip mig glóðvolgan áður en ég var búinn að átta mig.
Hvað gat ég gert? Átti ég kannske að gefa henni utan-
undir?“
„Það bar ekki á því að þú reyndir það“, sagði hún.
„Ég reyndi að tala við þig“, sagði hann. „Og hvað sagð-
ir þú? „Sæll!“ Og þá kom þessi kvennsa aftur og ég sat
fastur og gat ekki losnað. Stella! Mér finnst hún hræði-
leg! Veiztu hvað ég held? Ég held hún sé bölvað fífl! Það
er nú það álit, sem ég hef á henni“.
„Ja, satt að segja", sagði hún, „þá hefir mér nú alltaf
fundizt það. En það er alveg sama. Ég hef heyrt fólk segja
að hún sé lagleg. Ég hef heyrt það, svei mér þá“.
„Nei, hættu nú“, sagði hann. „Hverjum heldurðu að detti
í hug að hún sé lagleg, ef þú ert í sama herbergi?"
„Hún hefir voða skritið nef“, sagði hún. „Ég get ekki
annað en vorkennt stelpu með svona nef“.
„Hún hefir hræðilegt nef“, sagði hann. „En þú hefir
fallegt nef. Þú hefir alveg dásamlegt nef!“
„En sú vitleysa", sagði hún. „Þú ert ekki með réttu ráði“.
„Og falleg augu“, sagði hann. „Og fallegan munn og
fallegar hendur. Komdu með aðra litlu höndina. 0, að sjá
þessa litlu hönd! Hver hefir fallegustu hendurnar í heim-
inum? Hver er yndislegasta stúlkan í heiminum?"
„Það veit ég ekki“, sagði hún. „Hver er það?“
„Þú veizt það ekki!“ sagði hann. „Ó, víst veiztu það!“
„Nei, það hef ég enga hugmynd um“, sagði hún. „Hver
er það? Stella?“
„Nei, nú gengur alveg fram af mér! S t e 11 a! Þú ert að
hafa áhyggjur út af Stellu! Og ég sem blundaði ekki í alla
nótt, og gat ekkert hugsað um vinnuna í dag, bara af því að
þú vildir ekki tala við mig! Að stúlka eins og þú skuli geta
verið að ergja sig yfir stelpu eins og þessari Stellu!“
„Ertu genginn af vitinu?" sagði hún. „Ég að ergja mig!
Hvernig dettur þér svona vitleysa í hug? Þú ert ekki með
öllum mjalla! Ö, almáttugur! Nýja perlufestin mín! Bíddu,
rétt á meðan ég tek hana af mér! Jæja! S v o n a!“
ÞORBJÖRG ÁRNADÓTTIR þýddi.
□ 1
5 Y R P A