Syrpa - 01.02.1947, Blaðsíða 42

í nóvembermánuði var skemmtilegur viðburður.
Það er ævintýri líkast að sjá önnur eins ógrynni
bóka frá einu útgáfufélagi af mörgum, í þjóðfélagi,
sem að mannfjölda til er á við miðlungsþorp í
löndum stærri þjóða.
Þegar þess er minnst, að ekki eru nema hundrað
ár síðan Fjölnismenn urðu að gefast upp við það
ofurefli, að koma út sex arka riti einu sinni á ári,
þá er ekki að undra þó mörgum Islendingi hafi
hitnað um hjartaræturnar þarna inni þessa daga.
Koman þangað varð eins og einskonar jólahátíð í
því myrkri, sem grúft hefir yfir þessu ssögulega
hausti. Hún minnir á það, að þrátt fyrir illar ófar-
ir, þá á litla þjóðin sér þó lífsakkeri, sem erfitt
verður að slíta hana frá.
Hvað gat þarna merkilegast að líta? Fornritin
í sínum virðulega búningi, myndirnar hans Gunn-
laugs Scheving, gróskuna í nútímabókmenntun-
um? Hvert einstakt þessara atriða hefði verið full-
gilt efni í sjálfsstæða sýningu.
Ekki höfðu þó áhorfendur minnst gaman af
samanburðartöfluu.xi, sem tók þar yfir stóran vegg.
Flún var svona:
Bókaútgáfa, miðuð við hundrað þúsund manns,
er:
á íslandi 312
í Danmörku 100
í Noregi 67
í Svíþjóð 50
í Englandi 12,5
í Bandaríkiunum 8,3
„Við hefðum átt að senda hann Ragnar með
þessa sýningu til Washington“, sagði einhver við-
staddur. Og hann hitti naglann á höfuðið. Bóka-
sýningar í erlendum háskólaborgum væru áreiðan-
lega viturlegasta landkynningin, sem við Islend-
ingar eigum kost á. Væri sú hugmynd ekki at-
hugandi?
Mannfiöldi: Á móti hverjum Islendingi eru 31 Dani, 24
Norðmenn, 52 Svíar, 332 Englendingar, 1085 Bandaríkja-
menn.
32
S Y R P A