Syrpa - 01.02.1947, Síða 50

Litla stúlkan hjá dvergunum.
Það var einu sinni lítil stúlka. Hún var svo löt
og hugsunarlaus, að henni datt aldrei í huga að
gera nokkurt handarvik, heldur eyddi hún öllum
tímanum i að leika sér að brúðunum sínum.
Einu sinni seint um kvöld sat hún niðursokk-
in í þenna leik, og fór þá móðir hennar að sofa, en
telpan var svo óþekk að hún gegndi ekki að fara að
hátta.
Þarna sat hún nú alein frammi við dyragætt-
ina. Allt í einu heyrði hún eitthvert þrusk í göng-
unum, svo hún kipptist við og starði dauðskelkuð
fram í myrkrið. Gengur þá inn ofurlítill dvergur,
og þegar hann er kom-
inn alveg að henni, sér
hún að munnurinn
honum
hann
er
nær
a
að
að
svo stór,
alveg út
eyrum.
„Ég heiti Ikalek", sagði
hann. „Taktu brúðumar
þínar og komdu með
mér“.
„Það get ég ekki, ég
hefi ekkert á fæturna", svaraði litla stúlkan, en
hún hét Amaka.
„Þú getur farið í stígvélin hennar mömmu
þinnar“, sagði Ikalek.
Svo gengu þau út og beina leið að mykjuhaugn-
rnn. Þar stóðu þau í sömu spomm, en eftir dá-
litla stund fóru þau að síga langt, langt niður.
Þá sáu þau allt í einu hús, og á því vom bæði
dyr og gluggar.
Dvergurinn og litla stúlkan skriðu nú inn í hús-
ið, og viti menn! Það er þá fullt af litlum dverg-
snáðum, sem allir eru að leika sér að brúðum.
Þetta átti nú við Arnöku litlu. Hún tók til að
leika sér með þeim og sat við það frá morgni til
kvölds.
Næsta morgunn, þegar foreldrar litlu stúlkunn-
ar vöknuðu, sáu þau hana hvergi, og enginn hafði
séð hana; stígvélin sín fann mamma hennar ekki
heldur.
Nú var farið að leita og leita, en það bar eng-
an árangur, svo þau héldu að litla stúlkan væri
dáin og grétu bæði sárt og lengi.
Svo leið og beið og vorið kom, og þá fóm for-
eldrarnir í veiðiför. Um haustið fluttu þau aftur
heim í kofann sinn, og allan tímann var Amika
litla undir haugnum og lék sér með dvergunum
af svo miklum ákafa, að henni kom aldrei dúr á
auga. En eitt kvöldið verður hún allt í einu svo
syfjuð, að hún tekur til að geispa og geispa þang-
að til munnurinn á henni verður svo stór, að hann
nær út undir eyru. Þá loksins segist hún vilja
fara heim. Dvergamir sárbiðia hana um að vera
kyrra, en við það er ekki komandi. Hún labbar út
úr húsinu, kemst upp úr haugnum og er von
bráðar komin heim að kofa foreldra sinna. Þeg-
ar hún er komin inn í göngin, heyrir hún að
einhver segir inni:
„Hver getur það verið, sem er að ganga um
frammi?“
„Það getur enginn verið“, svaraði hitt fólkið.
En allt í einu þutu þau öll út í horn, því þeim
varð svo bilt við, þegar kallað var framan úr göng-
unum:
„Það er bara ég, það er hún Arnaka litla“.
„Nei, hvar hefirðu verið allan þenna tíma?“
hrópuðu allir einum rómi.
,Æg var undir haugnum hjá dvergunum að
leika mér að brúðum“, sagði Arnaka. „En svo ætl-
uðu þeir að láta mig sofa þar líka, og það vildi
ég ekki“.
Mamma hennar fór nú á móti henni og sagði:
„Jæja, þú ert þá komin heim, kerlingin".
Og þegar þau fóru að gefa henni nánar gætur,
sáu þau að ekki var allt með felldu, því munnur-
inn á henni náði alveg út að eyrum.
Mamma hennar bjó um hana á skákinni,
svo hún gæti sofnað. En þá hafði hún vakað
svo lengi, að hún var alveg búin að gleyma að
loka augunum, svo mamma hennar tók tvær smá-
spitur, lagði þær ofan á augnalokin á henni, og
þá sofnaði Arnaka litla. Nú svaf hún bæði vært og
lengi, og þegar hún vaknaði aftur, varð hún dug-
leg og iðin stúlka, og lét sér aldrei framar detta í
hug að snerta á brúðum.
(H. G. þýddi).
4D
B-'Y R P A