Syrpa - 01.04.1947, Blaðsíða 25

„Víst á amma aur. Gefa Nonna einn.“
Hún var farin að þreifa eftir görnlu, þvældu
leðurbuddunni sinni.
„Jæja, hvað ætlar Nonni þá að gefa ömmu í
staðinn?“
Hann hló feimnislega og hjúfraði sig upp að
lienni. Hún fann augnalokin titra við vangann á
sér.
„Nonni hefur ekkert,“ hvíslaði hann.
Gamla konan rauk upp, þreif ketilinn af gas-
vélinni og setti hann undir kranann. Það var eins
og hávaðinn í vatninu deyfði hugarkvölina. Hún
fyllti fötuna líka og uppþvottaskálina.
Það væri efni í heila bók, ef lýsa ætti útgang-
inum í eldhúsinu. Rithöfundurinn „annaðist
heimilisstörfin sjálfur“, það er að segja: Hann
fleygði annað slagið blöðum úr tepottinum í
ávaxtadós, sem ætluð var til þeirra hluta, og ef
hann varð uppiskroppa með hreina gaffla, þá
þerraði hann einn eða tvo með eldhúsþurrkunrii.
„Þessi aðferð mín er eins einföld og hugsazt
getur,“ sagði hann við kunningja sína, og hann
botnaði ekkert í því, þegar fólk var að fjargviðr-
ast yfir heimilisstörfunum. „Galdurinn er eng-
inn annar en sá að nota ílátin, á meðan þau end-
ast, og fá sér svo kerlingarhrotu einu sinni í viku
til að þvo upp — og búið heilagur."
Árangurinn af þessari vinnuaðferð minnti helzt
á sorptunnu. Það sást hvergi í gólfið fyrir papp-
írsrusli, brauðskorpum og vindlingabútum. En
Anna gamla var ekki að erfa það við hann, hún
sárvorkenndi aumingja piltinum, sem engan
liafði til að hirða um sig.
Það sá í kolgráan og dapurlegan himinninn út
um kámuga gluggaboruna, og um hann sigldu
skýjatætlur, sumar fornfálegar og gatslitnar og
* aðrar dröfnóttar eins og um þær væri stráð te-
blöðum.
Anna gamla fór að sópa gólfið, á meðan vatnið
var að hitna. „Æjá,“ hugsaði hún á meðan hún
lét sópinn ganga. „Ég held ég sé nú búin að fá
minn skerf. Ég hef ekki átt sjö dagana sæla.“
Það sögðu nágrannarnir líka. Oft og tíðum,
þegar hún rölti heim með pokann sinn, hafði hún
heyrt fólk vera að stinga saman nefjum og segja:
„Já, hún Anna gamla hefur ekki átt sjö dagana
sæla.“ Og satt var það. Það var svo augljóst, að
það flögraði ekki að henni að miklast af því. Það
var ekki fremur í frásögur færandi lieldur en
það, að hún ætti heima í kjallaraholunni í nr. 27.
Hún hafði sannarlega ekki átt sjö dagana sæla!
Sextán vetra hafði hún farið frá Stratford og
ráðið sig til eldhússtarfa í Lundúnum. Já, hún
var fædd í Stratford við Avon. Shakespeare?* Nei,
allir voru að spyrja um hann. En hún hafði aldrei
heyrt hans getið, fyrr en hún sá nafnið hans á
leikhúsunum.
Stratford var nú að rnestu liorfin úr huga
hennar. Eitthvað rámaði hana þó í, að hún hefði
skriðið upp í eldstæðið og horft á stjörnurnar
upp um reykháfinn, orf að mamma hennar átti
reykt svínslæri hangandi uppi í rjáfri. Og eitt-
livað var það — já, runni var það víst — fyrir utan
húsdyrnar, sem angaði svo yndislega. En ósköp
mundi hún óglöggt eftir þessum runna, hann
liafði aðeins komið upp í huga hennar einu sinni
eða tvisvar, á meðan hún var veik.
Fyrsta vistin hennar var hræðileg. Aldrei fékk
hún að koma út fyrir dyr, og upp úr kjallaranum
fór hún ekki nema rétt til bænagerðanna, kvölds
og morguns. Eldabuskan var me^ta hörkutól.
Hún tók bréfin hennar að heiman og fleygði
þeim í eldinn, áður en hún komst til að líta í þau
— hún sagði að þau gerðu hana svo annars hug-
ar. Og járnsmiðirnir! Trúið þið því, að hún hafði
aldrei séð járnsmið fyrr en hún kom til Lundúna?
Þegar hér var komið sögunni, gat Anna gamla
aldrei að sér gert að hlæja. Að hugsa sér annað
eins — að hafa aldrei séð járnsmið. Það var álíka
trúlegt eins og ef einliver héldi því fram, að hann
hefði aldrei séð á sér fæturna.
Næst réði hún sig í vist til læknishjóna, og þeg-
ar hún var búin að þræla þar frá morgni til kvölds
í tvö ár, þá giftist hún. Maðurinn hennar var
bakari.
„Bakari!" átti rithöfundurinn til að segja, því
að stöku sinnum gat það komið fyrir, að hann
lokaði skruddunum og virti stund og stund fyrir
^^þetta fyrirbrigði, sem við köllum mannlíf.
„Það hlýtur að vera gott að eiga bakara."
Anna gamla var dálítið efablandin á svipinn.
„Þetta er svo hreinleg vinna,“ sagði rithöf-
undurinn.
Anna gamla virtist ekki alveg sannfærð um það.
„Og var ekki gaman að rétta glæný brauðin
yfir búðarborðið?“
„Ja, ég var nú svo lítið uppi í búðinni. Börnin
* Fæðingarstaður Shakespeares.
S YRPA
103
L