Morgunblaðið - 12.08.2021, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 2021
✝
Gísli Alfreðs-
son (leikari og
fyrrv. þjóðleik-
hússtjóri og skóla-
stjóri Leiklist-
arskóla Íslands)
fæddist í Reykjavík
24. janúar 1933 en
ólst upp í Keflavík.
Hann lést 28. júlí
2021.
Foreldrar Gísla:
Alfreð Gíslason, f.
7.7. 1905, d. 30.5. 1976, bæjarfó-
geti og sýslumaður í Keflavík,
og kona hans, Vigdís Jakobs-
dóttir, f. 14.12. 1906, d. 2001, pí-
anókennari. Gísli lék í fjölda út-
varpsleikrita á bernsku- og
unglingsárunum, stundaði nám í
Leiklistarskóla Ævars Kvaran
jafnframt menntaskólanámi,
lauk stúdentsprófi frá MR og
stundaði nám í rafmagnsverk-
fræði í tvö ár við Technische
Hochschule í München. Þá
stundaði hann leiklistarnám við
Leiklistarskóla Kammerspiele-
leikhússins í München.
Að námi loknu starfaði Gísli
við Residenz-Theater í München
í eitt ár auk þess sem hann var
aðstoðarleikstjóri við þáttagerð
í sjónvarpi. Hann var ráðinn
leikari við Þjóðleikhúsið 1962
og hefur verið þar leikari og
Evu Gunnarsdóttur eru Perla
Líf, Lilja Ýr og Gísli Gunnar og
stjúpdóttir Alfreðs er Alex-
andra Sif, sonur hennar er Birg-
ir.
Dóttir Gísla frá því áður er
Elfa Gísladóttir, f. 24.4. 1955,
leikkona, búsett í Seattle, gift
Thomas J Richardson, var gift
Kristjáni Víkingssyni lækni sem
er látinn og er sonur þeirra Karl
Axel, hann á synina Kristján Al-
exander og Elvar með Irina
Timchenko sambýliskonu sinni.
Stjúpbörn Gísla eru Helga El-
ísabet Þórðardóttir, f. 30.10.
1956, gift Páli Kr. Pálssyni for-
stjóra, en synir þeirra eru Þórð-
ur Páll og Einar Sveinn; Úlfar
Ingi Þórðarson, f. 6.11. 1959,
veitingamaður í Reykjavík, börn
hans eru Sara Elisabeth, Þórður
Björn og Mariane Sól; Einar
Sveinn Þórðarson, f. 5.11. 1961,
fyrrv. ballettdansari og mark-
aðsstjóri, kvæntur Ragnhildi
Fjeldsted, blómahönnuði og
flugfreyju, synir þeirra eru
Þórður Sveinn og Óskar Sveinn;
Þórður Jón Þórðarson, f. 25.7.
1963, flugvirki, kvæntur Sawai
Wongphoothorn, matráði, sonur
þeirra er Úlfar Páll Monsi.
Systir Gísla er Anna Jóhanna
Alfreðsdóttir, f. 15.6. 1948, gift
Finni Björgvinssyni arkitekt og
eiga þau þrjú börn.
Gísli verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í dag, 12. ágúst
2021, klukkan 15.
leikstjóri í þrjátíu
ár. Þá hefur hann
leikstýrt fjölda
leikrita í útvarpi og
sjónvarpi.
Gísli var ritari
Félags íslenskra
leikara 1967-75,
formaður félagsins
1975-83, þjóðleik-
hússtjóri 1983-91
og er skólastjóri
Leiklistarskóla Ís-
lands frá 1992.
Gísli hefur þýtt á annan tug
leikrita fyrir leiksvið og útvarp.
Hann er heiðurfélagi Félags ís-
lenskra leikara frá 1992.
Gísli kvæntist 16.4. 1967 Guð-
nýju Árdal, f. 18.3. 1939, ritara.
Hún er dóttir Inga Árdal, kaup-
manns í Reykjavík og Helgu
Björnsdóttur tannsmiðs frá
Karlsskála, sem bæði eru látin.
Guðný var áður gift Þórði Úlf-
arssyni flugmanni sem lést
1963. Gísli var áður kvæntur
Juliane Michael leikkonu en þau
skildu.
Börn Gísla og Guðnýjar eru
Anna Vigdís Gísladóttir, f. 22.8.
1967, framleiðandi, hún á tvær
dætur Guðnýju Ósk og Guðrúnu
Helgu; Alfreð Gíslason, f. 16.10.
1975, búfræðingur sem starfar í
kvikmyndagerð, börn hans og
Gísli stjúpi okkar er látinn og
kaflaskipti verða í lífinu.
Gísli kom inn í líf okkar systk-
inanna á erfiðum tíma eftir föð-
urmissi okkar og var örugglega
ekki auðvelt að takast á við það
mikla verkefni, fjögur ung börn á
misviðkvæmum aldri.
Það var mikið í gangi á heim-
ilinu og svo eignuðumst við systk-
inin Önnu Vigdísi og Alfreð Björn,
og vorum því sex systkinin auk
hundsins Káts, sem var okkur öll-
um afar kær.
Þetta var stór hópur og margt í
gangi og hlátur og grátur eins og
við er að búast.
Það var oft erfitt og oft gaman.
Gísli opnaði ævintýraheim fyrir
okkur sem leikhúsið var. Vorum
við bræðurnir með í sýningum og
var mjög spennandi að kynnast
töfrum leikhússins.
Hestamennskan var íþrótt
Gísla og var mjög gaman að taka
þátt í því og ekki spillti að vinir
Gísla, eins og Flosi Ólafsson og
Bessi Bjarnason, voru með honum
í þessu og var oft gaman að vera
með uppi í hesthúsi eða í styttri
ferðum á sumrin. Þá voru hestarn-
ir nálægt sumarbústað mömmu og
Gísla við Þingvallavatn og gaman
að fara á bak þar. Áttum við
skemmtilega tíma í sumarbú-
staðnum.
Gísli undi sér best í sumarbú-
staðnum að sýsla og var mjög lag-
hentur, en hann virtist kunna á
alls kyns tækni við smíðar og ann-
að. Hann var mjög fjölhæfur, ekki
síst með rafmagn.
Okkur fannst alltaf merkilegt
að hann gerði við þvottavélina, og
önnur raftæki og svo smíðaði hann
tölvu. Tæknilegur leikari! Svo var
hann mjög góður skákmaður.
Seinna áttu barnabörnin mjög
skemmtilegar stundir í sumó með
ömmu Guðnýju og afa Gísla, og
minnast þess oft og sakna.
Gísli hafði mjög gaman af þess-
um barnaskara, sem barnabörnin
eru.
Það var magnað hvað hann var
ern, þrátt fyrir ýmsa kvilla og
veikindi, og ekkert okkar bjóst við
að hann kæmi ekki aftur heim af
spítalanum, núna síðast. Hann var
svo lífseigur. En hann var líkleg-
ast búinn að fá nóg.
Nú kveðjum við og þökkum.
Helga Lísa, Úlfar Ingi,
Einar Sveinn og Þórður Jón.
Nú þegar minn kæri bróðir hef-
ur kvatt okkur rifjast upp ótal ljúf-
ar minningar. Ég er innilega
þakklát fyrir að hafa átt hann sem
bróður og mig langar til að minn-
ast hans með nokkrum orðum.
Gísli bróðir minn var 15 ára
gamall þegar foreldar okkar ætt-
leiddu mig frá Noregi, tveggja
mánaða gamla. Ég man að
mamma sagði mér að hann hefði
verið stoltur af mér og hrifist af
mér sem ungabarni, hann tók mér
sannarlega með opnum örmum.
Það er minnistætt hversu
skemmtilegt það var að fá hann í
heimsókn, en hann flutti snemma
að heiman til náms og vinnu.
Snemma byrjuðum við að hlusta á
tónlist saman. Ég man t.d. eftir
hvað mér fannst gaman að hlusta
á „Ameríkumaður í París“ eftir
Gershwin, þá lék hann með tón-
listinni fyrir mig. Hann vildi alltaf
gera eitthvað skemmtilegt fyrir
mig. Eins og þegar hann smíðaði
dúkkuhús úti garði í Keflavík.
Ekki nóg með það heldur tengdi
hann dyrabjöllu í húsinu, eins og
honum einum var lagið.
Það er mér og okkur fjölskyld-
unni minnisstætt að Gísli hjálpaði
okkur með að fá lóð undir sum-
arbústað við Þingvallavatn. Sú
hjálp var ómetanleg og stundirnar
sem við höfum átt þar saman
systkinin með fjölskyldur okkar
ógleymanlegar.
Ég er þakklát fyrir það hvað við
vorum alltaf góð systkin og hlý
vinátta okkar á milli. Mamma
lagði mikla áherslu á það í uppeld-
inu sem við nutum góðs af. Þegar
Gísli veiktist á fullorðinsárum, var
ég svo lánsöm að geta heimsótt
hann næstum daglega. Þá var
hann með tölvu uppi á spítala og
fann hin ýmsu tónlistarverk, sem
að við hlustuðum á og nutum sam-
verunnar. Ég heimsótti hann
einnig oft heim til hans og við
héldum áfram þessum sið að
hlusta saman á tónlist. Hann fann
sinfóníur á netinu og uppáhaldið
okkar; píanókonserta. Síðan
drukkum við kaffi með Guðnýju
og þetta voru notalegar stundir,
enda á ég í henni dýrmæta vin-
konu. Jafnvel eftir honum var far-
ið að förlast sjón, var hann ótrú-
lega duglegur að finna hin ýmsu
verk og setja á lista hjá sér.
Fyrir nokkrum dögum komu
Gísli og Guðný í heimsókn í sum-
arbústaðinn. Við höfðum stefnt að
því að finna helgi til að hittast og
það gekk upp. Í fínu veðri nutum
við þess að vera saman, sátum
langt fram eftir kvöldi, horfðum út
á vatnið og spjölluðum saman. Ég
er svo þakklátt fyrir þessa helgi,
þetta var okkur falleg kveðju-
stund. Hvíl í friði, elsku bróðir,
hafðu þökk fyrir allt og allt, þín
systir
Anna.
Kveðja frá Þjóðleikhúsinu
Gísli J. Alfreðsson var leikhús-
maður af lífi og sál. Hann helgaði
Þjóðleikhúsinu krafta sína þorra
starfsævinnar þar til hann tók við
sem skólastjóri Leiklistarskóla Ís-
lands árið 1992.
Gísli J. Alfreðsson nam leiklist
hjá Ævari Kvaran og síðar við
Otto Falckenberg Schule við
Kammerspiele-leikhúsið í Munc-
hen. Eftir útskrift í Þýskalandi lék
hann nokkur hlutverk á sviði þar í
landi og einnig síðar í þýskum
kvikmyndum. Gísli þótti bera með
sér fersk áhrif úr þýsku leikhúsi
þegar hann sneri heim til Íslands
og var fljótlega fastráðinn við
Þjóðleikhúsið þar sem hann lék yf-
ir 90 hlutverk. Meðal eftirminni-
legra verka sem Gísli lék í voru Ís-
landsklukkan, Náttbólið, Lér
konungur, Týnda teskeiðin, Meist-
arinn, Skugga-Sveinn og Herbergi
213. Gísli leikstýrði nokkrum verk-
um samhliða starfi leikarans en
þeirra á meðal voru Túskildingsó-
peran, Sporvagninn Girnd, Á sama
tíma að ári, Í deiglunni, Indíánar
og Loftsteinninn. Þá leikstýrði
hann fjölda leikrita í útvarpi og
sjónvarpi. Þá þýddi Gísli á annan
tug leikrita fyrir leiksvið og út-
varp, og var formaður Félags ís-
lenskra leikara árin 1975-1983.
Það var svo árið 1983 sem Gísli
J. Alfreðsson var ráðinn þriðji
þjóðleikhússtjóri leikhússins og
gegndi hann því starfi til ársins
1991 þegar hann tók við starfi
skólastjóra Leiklistarskóla Ís-
lands. Þannig á hann sinn mikil-
væga sess í sögu Þjóðleikhússins.
Íslenskt leikhúsfólk minnist
Gísla með miklum hlýhug. Hann
var vandaður, nákvæmur en fyrst
og fremst einstaklega hlýr maður.
Mín fyrsta minning um Gísla er frá
því ég lék í Þjóðleikhúsinu níu ára
gamall og leikhússtjórinn kom
reglulega og sýndi okkur börnun-
um í sýningunni áhuga, hrósaði
okkur og hvatti. Sömu hlýju fann
ég þegar hann heilsaði upp á mig í
leikhúsinu fljótlega eftir að ég
hafði tekið við starfi þjóðleikhús-
stjóra fjórum áratugum eftir að
hann var í sömu sporum. Gísli
hafði áhuga á fólki, hvatti það
áfram og lagði sig fram um að
skapa góðan anda í leikhúsinu sem
hann leiddi. Margt leikhúsfólk
minnist þess að Gísli var alltaf
fyrstur til að fagna afmælisdögum
samstarfsmanna og nemenda en
hann hélt skipulega skrá yfir þá af-
mælisdaga í tölvunni sinni, löngu
fyrir þá tíma þar sem samfélags-
miðlar minna okkur á slík tímamót
samferðafólks.
Við í Þjóðleikhúsinu sendum
fjölskyldu Gísla innilegar samúð-
arkveðjur um leið og við erum full
þakklætis fyrir ómetanlegt starf
Gísla í þágu íslenskrar leiklistar.
Blessuð sé minning Gísla Alfreðs-
sonar.
Magnús Geir Þórðarson
þjóðleikhússtjóri.
Ég „kynntist“ Gísla löngu áður
en hann kynntist mér. Sem krakki
sá ég hann m.a. í gervi bakara-
drengsins í Dýrunum í Hálsa-
skógi, sem einn af ræningjunum í
Kardemommubænum, í áramóta-
skaupum og bíómyndum. Mér
fannst hann alltaf góður og
skemmtilegur leikari.
Við kynntumst svo persónulega
eftir að við Helga Lísa komum
heim frá námi í Berlín sumarið
1980. Fyrstu árin voru þetta hefð-
bundin fjölskyldukynni, en árið
1984 urðu kynnin mun meiri. Gísli
var þá þjóðleikhússtjóri og kom að
máli við mig um tölvumál leik-
hússins sem hann hafði mikinn
áhuga á að færa til nútímans. Ég
og samstarfsmaður minn hittum
Gísla nokkrum sinnum vegna
þessara áforma hans. Til að byrja
með var Gísli afar hógvær og
sagðist ekkert kunna á tölvur, en
að hann vissi að það mætti nota
alls kyns hugbúnað mun betur og
meira en þá var gert hjá Þjóðleik-
húsinu. Hann hafði líka mikinn
áhuga á að setja upp „state of the
art“-miðasölukerfi. Við höfðum
ekki mikla þekkingu á miðasölu-
kerfum en þá sagði Gísli okkur að
hafa engar áhyggjur af því, nóg
væri að við hjálpuðum honum við
þarfagreininguna og kerfislýs-
inguna, hann skyldi svo sjá um
restina og það gerði hann með
„bravör“.
Gísli var nefnilega frábært efni
í hugbúnaðarverkfræðing, enda
fór hann upphaflega til München
til að læra verkfræði, en skipti um
nám fljótlega og fór í leiklist, enda
tölvur þá vart til.
Upp úr aldamótum var ég að
fást við ráðgjöf í iðnfyrirtækjum
og datt í hug að spyrja Gísla, sem
þá var kominn á kaf í forritun,
hvort hann hefði áhuga á að að-
stoða mig í nokkrum verkefnum.
Hann var til í það og ekki leið á
löngu þar til hann var kominn á
bólakaf í að setja upp alls kyns Ex-
cel-líkön varðandi innkaup,
birgðastýringu og framlegðarút-
reikninga. Hann var eldklár í
þessu öllu, kominn yfir sjötugt og
geri aðrir betur.
Einna minnisstæðast er mér
verkefni sem við unnum fyrir
Vilko. Þar naut Gísli sín sérlega
vel í alls kyns Excel-líkönum. Þar
hitti sjálfur leikarinn verkfræð-
inginn sjálfan sig og þótt ekki væri
verið að baka piparkökur, heldur
fást við alls kyns þurrdeigsupp-
skriftir, fann ég að bakaradreng-
urinn var mættur til leiks, fullur
áhuga og metnaðar að leysa flókin
verkefni.
Ég votta elsku Guðnýju tengda-
móður minni, börnunum og afkom-
endum þeirra, öðrum ættingjum
og vinum mína dýpstu samúð.
Páll Kr. Pálsson.
Einn af framámönnum ís-
lenskrar leiklistar um sína daga,
Gísli Alfreðsson, er látinn, sam-
starfsmaður og vinur til áratuga.
Lát hans kom engum að óvörum
sem til þekktu, hitt undruðust
menn: seigluna og lífsviljann í
langri baráttu við erfiða sjúk-
dóma. Og þá ekki síður alúð konu
hans, Guðnýjar Árdal, á þeim
hörðu dögum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman á
Herranótt Menntaskólans í
Reykjavík. Reyndar stefndi hugur
hans fyrst til Þýskalands og verk-
fræði en brátt fréttist að hann
hefði söðlað um og Thalia tekið við
taumunum. List sína nam hann í
virtum skóla og lék í þýsku leik-
húsi um skeið, en heimkominn
réðst hann nokkuð fljótt til Þjóð-
leikhússins og helgaði því góða
húsi mest af sínum starfskröftum.
Við vorum í hópi mjög sterks hóps
ungra leikstjóra sem kom fram
upp úr miðjum sjöunda áratugn-
um; þar voru Bríet Héðinsdóttir,
Brynja Benediktsdóttir og Ey-
vindur Erlendsson auk okkar
Gísla. Fyrir voru listamenn sem
þá þegar voru komnir til þroska,
Gísli Halldórsson, Jón Sigur-
björnsson, Helgi Skúlason, Bald-
vin Halldórsson og Benedikt
Árnason, en skömmu síðar bætt-
ust í þennan hóp Stefán Baldurs-
son, María Kristjánsdóttir og
fleiri. Er mér til efs að annað eins
mannval hafi staðið samtímis að
leikstjórn á Íslandi.
Þetta voru líka sokkabandsár
Sjónvarps og einnig þar fengum
við Gísli að spreyta okkur. En
þegar ég kom í Þjóðleikhúsið 1972
urðum við eiginlegir vopnabræð-
ur. Ég leyfi mér að orða þetta
þannig sakir þess, að atvik höfðu
hagað því þannig að um það leyti
varð Gísli formaður Félags ís-
lenskra leikara og við sátum þann-
ig séð hvor sínum megin við borð-
ið. Ekki kom það að sök, því að
Gísli var drengur góður.
Þegar ég lét af störfum þjóð-
leikhússtjóra voru örlögin enn að
leik og nú var það Gísli sem tók við
stjórnartaumum hússins af mér.
Allur var sá viðskilnaður hlýr og
með sóma og réð Gísli mig þegar
til nokkurra verkefna. Eitt þeirra
varð honum sérlega kært, Grímu-
dansleikurinn, þegar Kristján Jó-
hannsson kom fyrst heim sem
heimssöngvari. Kjarni þess hóps
hefur á seinni árum hist reglulega
og er í mun að ég flytji hér sakn-
aðarkveðjur hinna, enda var Gísli
þar hrókur alls fagnaðar fram á
síðasta dag.
Gísli var mikill vinur vina sinna,
Bessa, Gunnars, Flosa og allra
hinna, og á seinni árum var
skemmtilegt sálufélag með okkur
og Benedikt Árnasyni og konum
okkar. Er ekki alltaf gefið að slíkt
bróðerni sé meðal fólks sem þó
vinnur áratugum saman á sama
vinnustað að sömu hugsjónaverk-
um.
En árin urðu mörg. Hlutverkin
urðu mörg. Leikstjórnarverkefnin
mörg. Ég vel að nefna aðeins tvö
verkefni leikstjórans, annað því að
það er fáum kunnugt; hitt því að
þar var um að ræða eina vinsæl-
ustu sýningu Þjóðleikhússins fyrr
og síðar. Hið fyrra var Kabarett,
ein best heppnaða söngleikjasýn-
ing hússins; fáum mun kunnugt
um að hinn erlendi leikstjóri sem
fyrir henni var skrifaður kom ekki
til landsins fyrr en nokkrum dög-
um fyrir frumsýningu; vinnan var
öll á herðum Gísla. Hin sýningin
var gamanleikurinn Á sama tíma
að ári sem við frumsýndum á
Húsavík af því að við vildum að
Þjóðleikhúsið væri leikhús allra
landsmanna; sýningafjöldi 140,
tala áhorfenda yfir 41.000.
Ef þylja ætti upp hlutverkin
vandast enn málið. Ég kýs því að
nefna bara bakarastrákinn sem er
að baka pönnukökur handa Dýr-
unum í Hálsaskógi hjá Egner og
öllum krökkum á Íslandi.
Þessum minningabrotum
fylgja hlýjar samúðarkveðjur til
Guðnýjar og allrar fjölskyldunnar.
Sveinn Einarsson.
Gísli Alfreðsson
✝
Signý Her-
mannsdóttir
fæddist 1. apríl
1927, dóttir hjón-
anna Hermanns
Björnssonar og
Unu Jónsdóttur.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 22. júlí
2021. Hún var elst
fjögurra systra en
þær yngri voru
Sigfríður Jóna, Soffía Kolbrún
og Auður Hrefna, sem allar eru
látnar.
Signý ólst upp á Grímsstaða-
holtinu í Vesturbænum, gekk í
barnaskóla í Skerjafirði og
stundaði síðan nám við Kvenna-
Brynjar Smára og Gunnar Snæ.
Næst barna Signýjar og Gunn-
ars er Una Björg, fædd 1956.
Dóttir hennar er Íris Snorra-
dóttir. Yngst systkinanna er
Sigrún, fædd 1957. Börn hennar
eru Óðinn Gunnar MacFarlane
og Edda Mac. Langömmubörn
Signýjar eru þrjú talsins.
Signý starfaði lengstan hluta
ævi sinnar sem saumakona á
heimili sínu. Hún kunni vel til
verka og var sérlega hæf hand-
verkskona og hannaði og saum-
aði fyrir viðskiptavini sína.
Signý var heilsuhraust fram
yfir áttrætt, þegar bera fór á
alzheimer. Síðustu árin bjó hún
á hjúkrunarheimilum.
Útförin fór fram í kyrrþey.
skólann í Reykjavík,
frá 1942-1946.
Á afmælisdegi
sínum árið 1949 gift-
ist Signý Gunnari
Tómasi Jónssyni.
Þau bjuggu fyrst í
húsi við Nesveg en
fluttu snemma á 6.
áratugnum í nýja
Signýjarstaði á
Hjarðarhaga 33 sem
þeir Gunnar og Her-
mann tengdafaðir hans byggðu
saman. Þar bjuggu þau í 50 ár.
Signý og Gunnar eignuðust
þrjú börn. Elstur er Hermann,
fæddur 1951. Eiginkona hans er
Kristín Sverrisdóttir og eiga þau
fjögur börn: Signýju, Sverri,
Elsku amma. Við kveðjum þig
nú með söknuði. Loksins fékkstu
friðinn en við minnumst þín með
hlýjum hug. Ótalmargar góðar
minningar sitja eftir.
Sumarbústaðaferðirnar í
Ömmukot i Grímsnesinu, þar
sem var þröngt þegar allir komu
saman en alltaf ljúft. Þið afi vild-
uð hafa bústaðinn án rafmagns
og rennandi vatns og það gerði
tímann mun eftirminnilegri, sitj-
andi og lesandi, spilandi á spil –
eða liggjandi uppi á svefnlofti
með lyktina af olíuhitaranum og
kaffinu að bruggast.
Hvernig þú tókst á móti okkur
á hverjum degi í Hólmgarðinum
eftir skóla, tilbúin með mat. Það
þurfti ekki mörg orð en alltaf
vissi maður að þú værir til staðar
og tilbúin að gera allt fyrir okkur
krakkana. Hvort sem maður
mætti með vini, ákvað að kenna
sjálfum sér á píanóið með tilheyr-
andi glamri eða hvað sem okkur
guttunum datt í hug að taka okk-
ur fyrir hendur.
Mest standa þó upp úr gaml-
árskvöldin á Garðsendanum, þar
sem alltaf var mikið sungið og
hlegið. Og hvernig söngurinn og
gleðin hvarf aldrei, jafnvel fram á
seinustu veislurnar sem þú varst
með okkur.
Við eigum ótal minningar af
ömmu sem gat verið mikill kar-
akter. Þegar fjölskyldan keypti
jeppa og pabba datt í hug að fara
með þig línuveginn suður af
Langjökli að sjá útsýnið úr
Grímsnesi sem þú bentir okkur
alltaf á. Jarlhetturnar og Lang-
jökulinn og fjöllin í fjarska. En
vegurinn var svo slæmur að þú
labbaðir leiðina meðan við keyrð-
um á hægagangi fram hjá stein-
um og holum. Þá hlóstu mikið að
þessari vitleysu og þvælingi. Þér
nægði að sjá útsýnið úr fjarska.
Við geymum fánann úr Ömmu-
koti og munum flagga honum í
okkar nýja koti þegar fánastöng-
in er komin upp.
Brynjar Smári,
Gunnar Snær, Signý og
Sverrir Hermannsbörn.
Signý Hermannsdóttir