Morgunblaðið - 12.08.2021, Qupperneq 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 2021
✝
Gíslína Jónína
Jóhannesdóttir
fæddist 26. júlí
1939 í Ísafjarð-
arsýslu. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi í
Hafnarfirði 31. júlí
2021.
Foreldrar Gísl-
ínu voru Jóhannes
Jón Ívar Guð-
mundsson, bifreið-
arstjóri á Flateyri, f. 6. apríl
1908, d. 27. mars 1978, og Sig-
ríður Magnúsdóttir húsmóðir, f.
19. júlí 1911, d. 20. maí 1995.
Gíslína var næstyngst fimm
systkina, þau eru: Bjarney
Steinunn, f. 1932, d. 2013, Guð-
finna, f. 1933, d. 2009, Kári Æv-
ar, f. 1937, og Kristján Jón, f.
1951, d. 2006.
Gíslína giftist 2. október 1959
Guðfinni Guðjóni Sigurvinssyni,
f. 6. júlí 1936, d. 16. nóvember
2016, frá Keflavík. Þau eign-
uðust fimm börn: 1) Sigurvin
Breiðfjörð, f. 1958, kvæntur
Dagfríði Guðrúnu Arnardóttur.
móður sinni af Akureyrarveik-
inni svonefndu og lágu þær
mæðgur fyrir í heilan vetur. Á
unglingsárum flyst Gíslína suð-
ur til Keflavíkur til að vera
Bjarneyju systur sinni innan
handar við heimilisreksturinn.
Það er á dansleik í Krossinum
þar í bæ sem hún kynnist eig-
inmanni sínum Guðfinni Sig-
urvinssyni en þau gengu í
hjónaband 1959. Þau bjuggu sér
heimili á Hátúni 37 og síðar
byggðu þau sér hús á Háaleiti
13 þar sem börnin þeirra ólust
upp. Guðfinnur var um tíma
verslunarmaður og umsvifamik-
ill fasteignasali í Keflavík. Hann
sat í bæjarstjórn Keflavíkur í
tvo áratugi og var bæjarstjóri
frá 1988-1990. Gíslína var
heimavinnandi meðan börn
þeirra hjóna uxu úr grasi en
starfaði síðar um skeið m.a. við
skrifstofustörf í Tollvöru-
geymslunni og í Efnalaug Suð-
urnesja. Þau hjónin fluttu á efri
árum til Hafnarfjarðar þar sem
þau bjuggu í Miðholti 5, eða allt
þar til Guðfinnur lést 2016 og
Gíslína fluttist á hjúkr-
unarheimilið Sólvang. Þar and-
aðist hún aðfaranótt 31. júlí síð-
astliðins.
Útför Gíslínu fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 12. ágúst
2021, klukkan 13.
Þau eiga tvo syni:
Guðfinn Guðjón og
Rúnar Má. 2) Gísli
Rafn, f. 1959. Hann
var kvæntur Guð-
nýju Dóru Sigurð-
ardóttur og eiga
þau þrjú börn: Pét-
ur Orra, Dóru
Hrund og Sigrúnu
Perlu. 3) Edda Guð-
rún Sigríður, f.
1964. Hún var gift
Sigurði Rúnari Gunnarssyni og
eiga þau tvö börn: Anton Inga
og Línu Birgittu. 4) Magnús Ív-
ar, f. 1968, kvæntur Guðrúnu
Soffíu Björnsdóttur. Þau eiga
þrjú börn: Björn Breka, Eyþór
Erni og Höllu Ólöfu. 5) Birgir, f.
1972, kvæntur Guðlaugu Karls-
dóttur. Þau eiga tvö börn: Karl
Ísak og Sigrúnu Maríu.
Barnabarnabörnin eru fimm:
Dagfríður Ásta, Vigdís Halla,
Guðný Lilja, Yrsa og Gríma.
Gíslína ólst upp á Flateyri við
Önundarfjörð þar sem hún sleit
barnsskónum. Þegar hún var á
barnsaldri veiktist hún ásamt
Síðustu sumarnæturnar í lífi
ömmu Línu voru þær fegurstu
sem ég man eftir. Glóandi lita-
dýrð á himni kvöld eftir kvöld og
himnesk kyrrð yfir öllu. Það var
einmitt á þannig kvöldi sem við
áttum okkar kveðjustund. Ég fór
til hennar á hjúkrunarheimilið og
sat með henni þegar sólin settist.
Kvöldsólin kyssti vanga hennar
með gylltum kossi og frá útvarpi
frammi í setustofu rauf hljóm-
þýður söngur Ellyjar Vilhjálms
þögnina. Heyr mína bæn, mild-
asti blær. Saknaðarljóð konunn-
ar sem þráir endurfundi við ást-
ina í lífi sínu. Sólin settist og
herbergið hennar ömmu fylltist
rósrauðum bjarma sem lýstist og
varð fölbleikur. Það fannst mér
falleg sjón enda var það einkenn-
islitur ömmu. Þá bárust inn til
okkar tónar, ættaðir úr gamla
heimabænum okkar, sem vöktu
með angurværð ljúfar minning-
ar. Bláu augun þín blika djúp og
skær, lýsa leiðina mína líkt og
stjörnur tvær sungu Hljómar frá
Keflavík. Að lokum færðist
rökkrið yfir og þögnin. Ég stóð
upp og kyssti ömmu á ennið.
Þannig lauk okkar samfylgd í
þessu lífi og stundin geislaði af
fegurð, kærleika og hlýju.
Amma Lína var litríkur per-
sónuleiki. Hún klæddist fötum í
sterkum litum og setti upp hatt
við betri tilefni. Hárið greitt í
vængi og með bleikan varalit.
Svo auðþekkjanleg var hún að ég
minnist þess að hafa verið með
æskuvini mínum á Hafnargöt-
unni í Keflavík og við sjóndeild-
arhringinn glitti í skærbleikan
punkt. Vinurinn leit á mig og
spurði: „Guffi, er þetta ekki
amma þín?“ Sveitastelpan frá
Flateyri hefði hæglega getað
sómt sér í stórborgarlífi Amer-
íku. Amma horfði enda af inn-
lifun á ævintýralega lélegar am-
erískar B-myndir og þekkti alla
leikarana. „Er maðurinn orðinn
eitthvað bilaður … djísess
kræst?! Ég á bara ekki til orð,“
sagði hún kannski og sló sér á
lær. Mér fannst skemmtilegra að
fylgjast með henni en að horfa á
myndina. Amma var nefnilega
mjög kómísk og mest þegar hún
var ekkert að reyna að vera
fyndin.
Ég verð ævinlega þakklátur
fyrir að við Rúnar bróðir vorum í
næturgistingu hjá henni þegar
amma okkar Ásta dó langt fyrir
aldur fram sumarið 1993. Amma
Lína vakti með okkur, huggaði
með hlýju faðmlagi og svaraði
spurningum okkar um lífið og
dauðann. Þegar við Símon gift-
um okkur grét hún af gleði við
fallegu lögin sem sungin voru við
athöfnina. Ég fann alltaf að hún
elskaði okkur fjölskylduna, jafn-
vel í veikindum hennar skein það
í gegn.
Aðfaranótt laugardagsins 31.
júlí hringdi síminn laust fyrir
klukkan fimm. Það var mamma
að segja mér að nú væri þrauta-
göngu ömmu lokið. Ég fór fram
úr rúminu, leit út um stofuglugg-
ann og sá sólina gægjast yfir
Esjuna. Sólarupprásin var svo
friðsæl og falleg. Nú höfðu fugl-
arnir borið kveðju ömmu til afa,
hann vakið hana með kossi og
leitt heim í ljóssins lendur.
Draumheimi í, dveljum við þá,
daga langa, saman tvö ein. Heyr
mínar bænir og þrár. Amma er
aftur orðin hún sjálf í faðmi afa.
Sú tilhugsun sefar sorgina.
Guð geymi þig, amma mín.
Hafðu hjartans þökk fyrir góðu
stundirnar og minningarnar. Ég
man eftir þér í bænunum mínum.
Guðfinnur Sigurvinsson.
Amma, á mánudaginn var átt-
irðu afmæli. Það var rigning í
fyrsta skipti í 82 ár. Sólin skín
alltaf á afmælinu ykkar pabba, á
deginum sem þið völduð að deila.
Mér var sagt að pabbi hefði
fæðst gullinbrúnn því þú borð-
aðir appelsínurnar með berkin-
um, baðaðir þig svo í sólinni og
safnaðir þannig sem bestri
brúnku.
Á mánudaginn var, var rign-
ing. Við skildum ekki hvaðan á
okkur stóð veðrið. Við vorum í
veiði en fórum ekki út því það
rigndi svo mikið. Borðuðum köku
og fögnuðum afmælunum ykkar.
Um kvöldið varstu komin í
líknandi meðferð.
Við vöknuðum snemma til að
koma til þín. Það var heiður, blár
himinn og sólin skær. Þú varst
þreytt og ringluð, en líka þú
sjálf. Þú baðst um sígó og söngst
lag eftir lag. Við könnuðumst
ekkert við lögin, ég held þú hafir
spunnið þau á staðnum. Þú hélst
í stuðið og ég sá prakkarasvipinn
í gegnum glær augun. Neglurnar
lakkaðar glitrandi bleikar.
Þú endurtókst hvað pabbi
væri myndarlegur og við syst-
urnar sætar. Ég svaraði að ég
væri bara alveg eins og þú. Mér
finnst það ekki leiðum að líkjast.
Hjá þér var alltaf stutt í gleði og
glens, fyllt hlýju og kærleik. Þú
tókst hverjum manni opnum
örmum og hvattir okkur áfram í
að vera við sjálf. Fyrir það og svo
ótal margt er ég þakklát. Á leið-
inni heim sá ég lítinn, hvítan eng-
il úr skýjum á himninum.
Í gær keyrði ég á Flateyri
undir bleikum himni. Sólin hékk
glóandi rauð á milli skýja og
sjósins áður en hún hóf að
sökkva sér ofan í sjóndeildar-
hringinn. Við vorum öll í bílnum
sammála um að fegurra sólarlag
hefðum við ekki séð og mér varð
hugsað til þín. Firðirnir voru
spegilsléttir, selir sóluðu sig í
flæðarmálinu og álftirnar í Álfta-
firði tvöfölduðust. Á leiðinni inn í
bæinn keyrðum við á fugl. Það
kom dynkur en við fundum litla,
hvíta fuglinn hvergi.
Þegar ég kom út af Vagninum
var furðulegur ljósblettur hátt á
himninum. Hann var fallegur,
ljóstýra, merki á himnum.
Kannski var það tunglið en það
var samt hvergi sjáanlegt.
Klukkutíma síðar sofnaðir þú.
Á fallegri, bleikri sumarnóttu.
Það var spáð sól í dag sem
kom aldrei. Það var skýjað og
rigndi af og til. Blankalogn og al-
veg stillt. Ég heimsótti húsið þitt
og spókaði mig í lillabláu bux-
unum þínum. Ég skil núna hvers
vegna rigndi á mánudaginn.
Þetta gerðist allt og ég tók eft-
ir því öllu, rétt eins og ég mun
finna fyrir þér í öllu allt um kring
núna.
Ég mun hugsa til þín í hvert
sinn sem sólin skín. Ég mun
hugsa til þín þegar rignir. Ég
hugsa til þín þegar ég sé ljós og
ég hugsa til þín þegar ég sé ský-
in. Ég hugsa til þín þegar vatnið
er slétt og þegar fuglar fljúga
hjá. Ég hugsa til þín í hvert sinn
sem ég sé bleikan. Í hvert sinn
sem ég borða súkkulaði. Ég
hugsa til þín þegar sólin sest,
hugsa til þín þegar ég vakna.
Hlýjan og gleðin í brjóstinu.
Þú ert komin yfir skýin og þá
skín sólin alltaf. Horfðu niður og
vertu stolt af öllu því sem þú
skapaðir. Þú ert sólin og ég vona
þú gefir okkur áfram geisla.
Knúsaðu afa og njótið þess að
sóla ykkur saman um ókomna
tíð.
Skrifað á Flateyri, laugardag-
inn 30. júlí 2021.
Elska þig,
Perla.
Í dag kveð ég Línu mágkonu.
Ég man svo vel þegar Guffi bróð-
ir kom með Línu á Faxabraut 14
og kynnti hana fyrir okkur fjöl-
skyldunni. Ég man hvað mér
þótti hún stórglæsileg kona, ég
var ekki nema nýfermd, og Lína
var reyndar ekki nema 17 ára.
Okkur Línu kom strax vel sam-
an. Þegar Guffi og Lína fóru að
búa saman í kjallaranum á Fax-
abraut 12 fór ég oft yfir til Línu.
Við Lína spjölluðum um heima
og geima og hún sagði mér frá
ferðalaginu frá Flateyri til
Reykjavíkur. Hvernig hún fór
með trillu út á sjó frá höfninni og
svo yfir í sjóflugvél sem lenti svo
á Reykjavíkurflugvelli. Þetta
þótti mér aldeilis spennandi enda
hafði ég aldrei farið í flugvél eða
annað eins ferðalag. Lína fékk
leikhæfileika í vöggugjöf, mér
hefur alltaf fundist að Lína hefði
getað orðið leikkona. Hún var
svo fyndin og skemmtileg og
hvernig hún átti mismunandi
svipbrigði. Fyndnast þótti mér ef
ég var að segja henni eitthvað
sem hún yrði hissa á, hvernig
augun stækkuðu um helming og
svipurinn sem fylgdi fékk mig til
að springa úr hlátri.
Mér er einnig minnisstætt
sumarið 1987 þegar fyrir algjöra
tilviljun við hjónin höfðum pant-
að ferð til Benidorm og Lína og
Guffi höfðu gert það sama á
sama tíma. Við eyddum miklum
tíma saman þar, Siggi og Guffi
spiluðu golf og við Lína spjöll-
uðum. Tíminn leið svo hratt og á
kvöldin var klukkan alltaf orðin
of margt, við hlógum af því að
það borgaði sig ekkert að vera að
líta á klukkuna, hún var alltaf
orðin of margt.
Ég votta Kára bróður hennar,
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra samúð mína.
Blessuð sé minning Línu.
Bergljót Hulda
Sigurvinsdóttir.
Gíslína Jónína
Jóhannesdóttir
✝
Anna Þóra
Ólafsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 24. maí 1933.
Hún lést 29. júlí
2021 á Hrafnistu í
Reykjavík. For-
eldrar hennar
voru Halldóra
María Guðbjarts-
dóttir matráðs-
kona, f. í Hvammi
Sandas., Dýraf. 17.
sept. 1906, d. 3. okt. 1964, og
Ólafur Benediktsson, verk-
stjóri í Hákoti, Akranesi, f. 24.
nóv. 1899, d. 8. mars 1945.
Systkini Önnu Þóru eru
Guðbjartur, f. 22. júní 1935, d.
4 maí 1992; Jón Björgvin, f. 9.
des. 1926, d. 18. okt. 1993, og
Aðalheiður, f. 15. okt. 1931, d.
16. mars 2015.
Anna Þóra giftist Ingileifi
Steinari Þórhallssyni skip-
stjóra frá Akranesi, f. 21. nóv.
1936, d. 19. feb. 1989. Börn
þeirra eru Halldóra María
Steinarsdóttir, f. 18. nóv. 1957,
Þórhallur Steinar Steinarsson,
var alltaf auðvelt, sem einstæð
móðir með börn á framfæri og
langan vinnudag.
Anna Þóra vann fyrstu árin
eftir skilnaðinn hjá ýmsum
fyrirtækjum og stofnunum í
Reykjavík; Grund, Lögregl-
unni, Sjálfsbjörg, ásamt því að
mennta sig í danskri smur-
brauðsgerð og þá vinna við þá
iðju á Hótel Sögu og veitinga-
og kaffihúsinu Ingólfsbrunni.
Árið 1977 og 10 ár þar á
eftir vann hún á sjónum á
ýmsum millilandaskipum hjá
Eimskip og Samskipum. Árið
1992 gerði hún tveggja ára
hlé á sjómennskunni og vann
við rekstur skólamötuneyt-
isins í Reykjanesskóla við Ísa-
fjarðardjúp ásamt því að reka
sumarhótel og veitingarekstur
þar. Eftir skipatímabilið í lífi
Önnu Þóru tók við eigin rekst-
ur þar sem hún rak hótel,
veitinga- og menningar-
miðstöðina Dalabúð í Búð-
ardal og þar á eftir eigin veit-
inga- og kaffihús í Selmúla í
Reykjavík.
Afkomendur Önnu Þóru eru
við þessi tímamót komnir yfir
46.
Jarðarför Önnu Þóru fór
fram í kyrrþey 6. ágúst 2021
ásamt nánustu ættingjum og
vinum.
f. 23. des. 1958,
Þröstur Sævar
Steinarsson, f. 20.
des. 1960, Ólöf
Ingibjörg Stein-
arsdóttir, f. 15.
júlí 1962, og Jök-
ull Már Stein-
arsson, f. 18. jan.
1968. Fyrir átti
Anna Þóra börnin
Ólaf Magnús
Hauksson, f. 24.
okt. 1952, Björn Björnsson, f.
6. feb. 1955, og Áslaugu Gísla-
dóttur, f. 10. jan. 1956.
Anna Þóra bjó fyrstu ár ævi
sinnar á Túngötu 43 í Reykja-
vík með foreldrum sínum
ásamt Guðbjarti afa og Hall-
dóru Salóme ömmu sinni. Hún
byrjaði snemma að vinna og
þá í verslun í Reykjavík og
varð starfsferill hennar lang-
ur og fjölbreyttur eftir að
leiðir hennar og eiginmanns
hennar skildi árið 1973. Engu
að síður má segja að mat-
argerð hafi verið rauði þráð-
urinn í hennar lífi sem ekki
Ástkær móðir okkar og amma
er fallin frá eftir að hafa verið
heilsuhrum um nokkurt skeið.
Við minnumst hennar með
hlýjum hug og hve sjálfstæð og
kraftmikil hún var alla tíð.
Líf hennar var ekki alltaf auð-
velt sem einstæð móðir, sem hún
var stærstan hluta ævi minnar,
þar sem ég var yngstur okkar
systkina sem ólust upp hjá
mömmu, en hún gerði sitt besta
til þess að veita okkur fallegt og
traust heimili.
Ég á margar góðar minningar
um hana og minnist einna helst
ferðalaga okkar saman, í skólafrí-
um fór ég marga skipstúra með
henni þegar hún vann á milli-
landaskipum auk Mallorcaferða
okkar, ásamt viðveru á hinum
ýmsu vinnustöðum hennar eftir
skóla.
Síðastliðin 19 ár höfum við um-
gengist mömmu í fríum þar sem
við fjölskyldan komum oft tvisvar
á ári í heimsókn til Íslands, ásamt
því að hún kom í heimsókn á
heimili okkar til Gautaborgar.
Við héldum ávallt tengslum með
vikulegum samtölum í síma eða í
tölvu, alltaf var eitthvað að tala
um, fréttir af systkinum og
barnabörnum hennar og ég gat
leyft henni að vera með í því sem
var að gerast í mínu lífi og
barnanna minna. Ég veit að henni
þótti líka mjög vænt um okkar
samtöl, þar sem hún lét mig ávallt
vita ef of langur tími leið á milli
þeirra, þá var það látið flakka að
ég hringdi aldrei til hennar. En
svona var hún; lét okkur heyra
það ef henni mislíkaði eitthvað
hjá okkur í hennar garð.
Það er hægt að rifja upp marg-
ar stundir sem við áttum saman
og munum við varðveita þær alla
tíð. Við heimsóttum hana á
Hrafnistu í síðustu viku, sáum
hana þar sem hún sat í setustof-
unni hálfsofandi og þegar við
nálguðumst vaknaði hún. Þar
sem við vorum með andlitsgrímu
vegna Covid spurði hún hvort
þetta væri ekki ég sem væri kom-
inn í heimsókn og ég sá að augu
hennar ljómuðu og hún brosti.
Við áttum samræður um stund og
mér fannst hún vera við betri
heilsu en ég hafði gert mér í hug-
arlund, vel vakandi og tók þátt í
samræðunum af heilum hug,
þrátt fyrir að vera augljóslega
mjög hrum og veik. Eftir stutta
stund bauð ég henni brjóstsykur
og smá sérrí sem ég hafði tekið
með mér til hennar, og hún jánk-
aði og brosti, en brosið varði þó
ekki lengi þar sem við sáum að ég
hafði óvart keypt púrtvín fyrir þá
gömlu! Eins og hennar var von og
vísa lét hún strax óánægju sína í
ljós og sendi mig rakleiðis í vín-
búðina til þess að skipta flöskunni
svo hún gæti nú fengið það sem
hana langaði í, „púrtvín er ekki
gott“ sagði hún á meðan hún
drakk tvö staup af sérríi. Strax
um kvöldið sofnaði mamma djúp-
um svefni, en ég náði að heim-
sækja hana og klappa henni áður
en hjartað sló sitt síðasta slag að-
faranótt fimmtudagsins 29. júlí.
Á þessari stundu vil ég þakka
öllu hinu góða starfsfólki á Hrafn-
istu þá umönnun sem þau veittu
henni síðustu árin, en það sem
stendur upp úr er þakklæti og
kærleikur til systra minna sem
gáfu mömmu mikið af sínum tíma
og ást alla tíð fram á síðasta dag,
þið vitið að ég veit hversu mikið
þið lögðuð á ykkur og að ég elska
ykkur.
Í minningu móður okkar og
ömmu, Önnu Þóru Ólafsdóttur.
Jökull Már, Anna Maria
og Jakob Þór.
Elsku mamma, ég trúi ekki
enn að þú sért farin. Það streyma
fram minningar bæði úr æsku og
fram á þennan dag. Hún mamma
var mikil ævintýrakona, vildi
mikið ferðast. Við fórum saman
til Spánar þegar ég var yngri.
Mamma kom oft í sumarbústað-
inn með okkur á Þingvöllum og
áttum við þar góða daga. þar var
mikið spilað og prjónað, þetta
voru dásamlegar stundir. Hún
hafði gaman af að kaupa sér fal-
leg föt eins og allir vissu, hún var
alltaf glæsileg hún mamma.
Mamma bjó við heilsubrest
síðustu árin og því kom andlát
hennar ekki á óvart en söknuður-
inn er mjög erfiður. Það verður
skrítið að fara ekki til hennar og
fá okkur kaffi saman og spjalla,
gera hana fína eins og hún vildi
alltaf vera. Hún var alltaf glöð að
sjá mig þegar ég kom til hennar á
Hrafnistu í Reykjavík. Við
mamma fórum oft á kaffihúsið
þar. Þá vildi hún vildi alltaf fá sér
rjómapönnuköku og kaffi og svo
sérrí á eftir. Þetta voru gæða-
stundir sem við mæðgur áttum
saman. Mamma var einstaklega
lagin í höndum, hún málaði á
postulín, málaði fallegar myndir
og prjónaði á barnabörnin sín
þegar hún gat. Mamma vildi allt-
af fylgjast með hvað ég var að
gera í höndum enda hafði ég gam-
an af að sýna henni mitt hand-
verk.
Þú ert gull og gersemi, góða besta
mamma mín.
Dyggðir þínar dásami, eilíflega dóttir
þín.
Vandvirkni og vinnusemi, væntumþykja
úr augum skín.
Hugrekki og hugulsemi, huggun þegar
hún er brýn.
Takk fyrir að eiga mig, elsku
mamma.
Ólöf Ingibjörg
Steinarsdóttir.
Við kveðjum þig með söknuði
og ég vil þakka fyrir allt. Amma
var alltaf svo fín og flott og elsk-
aði bleikt. Amma var yndisleg
kona og við erum glaðar að hún
gat kynnst börnunum okkar.
Okkur þykir sárt að þurfa að
kveðja þig, en það huggar okkur
þó að vita að þér líður betur núna.
Við biðjum guð að geyma þig,
sofðu rótt fallega amma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Anný Rut og Rakel Sif.
Anna Þóra
Ólafsdóttir