Morgunblaðið - 16.09.2021, Side 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2021
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
✝
Sigríður Krist-
jánsdóttir
fæddist 22. ágúst
1922 í Haukadal,
Biskupstungum í
Árnessýslu. Hún
lést á Hrafnistu
Laugarási 5. sept-
ember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján Loftsson,
fæddur 1887, dáinn
1983, frá Kollabæ í Fljótshlíð og
Guðbjörg Greipsdóttir frá
Haukadal, fædd 1893, dáin
1973.
Þau Kristján og Guðbjörg
eignuðust 13 börn, fimm syni og
átta dætur, náðu tíu þeirra full-
orðinsaldri en þrjú dóu í æsku.
Systkini Sigríðar voru Greipur
Kjartan, Magnús, Sigurgeir, El-
ín, Jóhanna, Loftur, Ketill,
Soffía, Þóra Soffía, Auður,
Katrín og Áslaug sem lifir systk-
ini sín.
Sigríður, sem alltaf var köll-
uð Silla, ólst upp í Haukadal
fyrstu æviárin, en þegar hún
var sex ára tóku foreldrar henn-
ar sig upp með fjölskylduna og
fluttust að Felli í Biskups-
tungum.
Hermann Flóventsson frá Ár-
bakka, Húsavíkursókn og Jó-
hanna Kristín Jóhannesdóttir,
frá Kvíanesi, Súgandafirði.
Börn Sigríðar og Guðmundar
eru: 1) Katrín, f. 1949 gift Gunn-
ari Anker Baarregaard, börn
þeirra eru Kristín Sigríður, Al-
freð, Birna María og Guð-
mundur Kristján. 2) Jóhanna
Kristín, fædd 1950, gift Guð-
mundi Hallgrímssyni, börn
þeirra voru Hallgrímur Páll sem
lést af slysförum 2006 og Elísa
Björk. 3) Soffía, fædd 1951, látin
2016, var gift Sverri Bergmanni
Vilhjálmssyni, dætur þeirra eru
Berglind og Hanna Soffía. 4)
Fjóla Björk, fædd 1953, gift Jó-
hannesi Þorsteinssyni, dætur
þeirra eru Jóhanna Kristín og
Louísa Sif. 5) Guðbjörg Sigríð-
ur, fædd 1955, gift Jóhanni Dav-
íðssyni, dóttir þeirra er Ingi-
björg Ýr. 6) Steinþóra
Guðmundsdóttir, fædd 1957,
gift Arngrími Sverrissyni, dæt-
ur þeirra eru Sigríður, Soffía og
Herdís. 7) Rúnar Guðmundsson,
fæddur 1961, kvæntur Ingi-
björgu Gylfadóttur, synir þeirra
eru Gylfi Þór og Guðmundur
Flóvent.
Silla og Guðmundur bjuggu á
Suðureyri þar til í september
1973 en fluttu þá um haustið til
Þorlákshafnar og fluttu þaðan
til Reykjavíkur árið 1978.
Útförin fór fram 14. sept-
ember 2021 í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Silla gekk hina
hefðbundnu skóla-
göngu eins og tíðk-
aðist á þeim tíma.
Byrjaði ung að
vinna hjá Sigurði
Greipssyni móður-
bróður sínum á
Hótel Geysi á sumr-
in við hin ýmsu
störf. Einnig fór
hún í Húsmæðra-
skólann á Löngu-
mýri í Skagafirði og lauk þar
námi með hæstu einkunn.
Silla var mikil félagsvera, var
í kórum, lék í áhugamannaleik-
húsum á sínum yngri árum, var í
kvenfélaginu Ársól og vann við
hin ýmsu störf meðfram stóru
heimili. Hún vann m.a. við fisk-
vinnslu, í sláturhúsi, var verk-
stjóri á fjölmennri prjónastofu
og sá um mötuneyti í Garðyrkju-
stöð Reykjavíkurborgar í mörg
ár þar til hún komst á eftir-
launaaldur en þar hætti Silla
rúmlega sjötug að vinna.
Silla og Guðmundur Kristján
Hermannsson kynntust í
Reykjavík, gengu í hjónaband
árið 1949 og fluttu vestur til
Suðureyrar við Súgandafjörð.
Foreldrar Guðmundar voru
Móðir mín Sigríður Kristjáns-
dóttir lést á Hrafnistu 5. septem-
ber 99 ára gömul. Silla mamma
var fyrir margar sakir mjög
merkileg kona. Hún var glæsileg
húsmóðir, höfðingi heim að sækja
og hélt vel utan um sitt fólk. Ég
átti margar skemmtilegar stundir
með henni. Fyrstu sterku minn-
ingar mínar með henni voru þegar
ég var barn og hún fór með mig til
Reykjavíkur frá Súgandafirði til
læknis, ásamt því að heilsa upp á
sína nánustu og kíkja í búðir. Við
mæðgur klæddum okkur vel upp,
ég með hatt og í grænni fallegri
kápu og var mamma í sínu fínasta
pússi og á háhæluðum svörtum og
hvítum skóm, sem mér þóttu ansi
flottir. Eftir heimsókn til læknis
var gengið upp og niður Lauga-
veginn. Skoðað í Peysufatabúðina
ásamt öðrum búðum. Um kaffi-
leytið var farið á Hressó, þar sem
frænka hennar var við afgreiðslu í
svörtum kjól með hvíta svuntu,
þar fengum við vöfflu með rjóma
og súkkulaði.
Við mamma áttum margar góð-
ar stundir saman heima hjá mér á
laugardögum, þar sem hún bjó í
nágrenni við mig. Við byrjuðum
daginn á því að versla inn fyrir
helgina og fórum síðan heim þar
sem ég útbjó „smörrebrauð“ og
kaffi. Eftir að við vorum búin að
snæða fékk hún dekur hjá mér,
hárgreiðslu, naglalökkun, plokk-
un og lit í augabrúnirnar. Ekki
þurfti að hjálpa henni við að vara-
lita sig því það gat hún gert óað-
finnanlega þar til hún var orðin
mjög fullorðin án þess að hafa
spegil. Eftir þetta dekur var sest
inn í stofu og spiluð músík, sem
henni líkaði ásamt því að fá Amor-
ella með klaka, sem hún kallaði
„Ammarúllar“ , þetta voru
dásamlegar stundir. Mörg jól eft-
ir að pabbi dó borðaði mamma hjá
mér á aðfangadag. Mamma var
mjög kirkjurækin á aðfangadags-
kveldi og fór ég alltaf með henni í
kirkju. Meðan við vorum í kirkju
sá Addi um eldamennskuna á
hamborgarahryggnum. Alltaf
þegar búið var að borða spurði
Addi hvernig henni hefði þótt
hryggurinn og alltaf svaraði hún
eins, „aldrei fengið hann betri“.
Síðasta árið sem hún borðaði með
okkur á aðfangadagskvöldi,
treysti hún sér ekki í kirkju og
eldaði ég því hrygginn. Eftir að
við vorum búin að borða spurði
Addi hvernig henni hefði þótt
hryggurinn og hún svaraði, „ég
hef aldrei fengið hann betri enda
eldaði Steinþóra matinn“.
Mömmu fannst það alltaf skrítið
að karlarnir væru inni í eldhúsi að
sýsla í mat, hún bar ekki mikið
traust til þeirra hvað matreiðslu
varðaði. Ári áður en hún fór inn á
Hrafnistu bað Addi hana um að
hjálpa sér við sláturgerð, henni
fannst þetta eðlileg bón þar sem
hún vissi af óafturkræfum mistök-
um sem Addi hafði gert þegar
hann notaði sykur í staðinn fyrir
salt í sláturgerðina. Það var alveg
sama hvað var saltað í pottinn,
slátrið var alltaf sætt. Snemma á
laugardagsmorgni hringdi
mamma í mig til að láta sækja sig í
sláturgerð, tryggja að ekkert færi
úrskeiðis.
Mamma mín var af þeirri kyn-
slóð sem upplifði breytingatíma í
íslensku samfélagi frá örbirgð til
velmegunar. Hún átti sitt fyrsta
barn þegar hún var tuttugu og sjö
ára á æskuheimili sínu að Felli í
Biskupstungum og flytur þá til
Súgandafjarðar og og eignast þar
sex börn til viðbótar. Meðan hún
bjó í Súgandafirði ferðaðist hún
tvívegis um Evrópu með vinum
sínu frá Súgandafirði. Hún talaði
alltaf um tímann sem hún bjó í
Súgandafirði, þar sem hún eign-
aðist alla sína bestu vini, með
miklum hlýhug.
Elsku mamma og amma
barnanna minna. Silla, Soffía og
Herdís dætur mínar þakka þér
góðar samverustundir og allar
pönnukökurnar sem þær fengu
hjá þér. Við Arngrímur þökkum
þér einnig fyrir dýrmætar stund-
ir.
Elsku mamma skál í Amorello
og góða ferð til fólksins þíns í
draumalandið fagra, ég veit þér
verður fagnað með ljúfum söng.
Minningin um þig lifir hjá okkur.
Þín dóttir
Steinþóra.
Lítill dalur langt frá sjó var
sviðið sem Silla steig inn á í lok
ágúst 1922. Haukadalur í Bisk-
upstungum, dýrðarljómi, hetju-
sögur og átök í sögunni en nú var
komið fram á millistríðsárin.
Foreldrarnir voru síðustu ábú-
endurnir, volgra við bæinn, bæj-
arlækur, moldargólf, myrkur alls
staðar, kuldi, saggi og reykur.
Lífsbaráttan snerist um að hafa í
sig og á. Þetta var líf forfeðra okk-
ar og hægt að hafa mörg orð um
það en lærdómur okkar á að vera
að kvarta ekki né hafa áhyggjur af
smámunum.
Silla var sjöunda barnið í 13
barna hópi en þrjú dóu í bernsku.
1929 fluttist fjölskyldan að Felli í
Biskupstungum sem hjónin höfðu
fest kaup á. Sé fyrir mér fjöl-
skylduna á hestum eða í hesta-
kerrum ásamt búslóð á leið sinni.
Landbúnaður fyrir vélvæð-
inguna byggðist á handaflinu og
urðu þau hjón Kristján og Guð-
björg vel sett eftir að öll börnin
voru fædd. Er á leið fóru börnin
að tínast úr hreiðrinu en komu oft
heim í sumarvinnu en svo losna
sveitaböndin, störf á mölinni tóku
við.
Silla og Guðmundur hittust í
Reykjavík, hún starfandi þar en
hann í borgarferð að vestan í hvít-
um jakkafötum með hatt og vel
snyrt yfirskegg. Úr verður lífs-
ganga þeirra, fyrsta barnið hún
Katrín mín fæddist á Felli 1949 og
síðan settust þau að á Súganda-
firði þar sem hin sex börnin fædd-
ust. Árin fyrir vestan urðu rúm-
lega 20 og voru bæði góð og erfið.
Silla eignaðist sína bestu og
tryggustu vini þarna og naut sín
vel.
Erfiðleikar bönkuðu upp á
vegna veikinda Guðmundar sem
var samkvæmt lögum fluttur í
sóttkví á Vífilsstaði vegna berkla
og síðar lungnaaðgerð. Silla naut
aðstoðar Jóhönnu tengdamóður
og elstu barnanna á meðan hún
gekk í fiskvinnslustörf á karl-
mannslaunum (vegna dugnaðar)
til að geta séð fyrir fjölskyldunni.
Guðmundur kom aftur eftir eitt
og hálft ár og þekktu sum
barnanna ekki föður sinn þá.
Dugnaður og þrjóska fleytti fjöl-
skyldunni yfir erfiðleikana og síð-
an gekk allt vel.
Fluttu suður sennilega sam-
kvæmt óskráðum samningi þeirra
um búsetu vestra og síðar syðra
þegar börnin færu að vilja fara.
Ævi Sillu er þannig kaflaskipt,
fyrsti kaflinn í víðerni sveitarinn-
ar og í borginni, miðkaflinn í
þröngum firðinum, svo lokakafl-
inn á suðvesturhorninu. Áfram
starfað og lifað í góðum samskipt-
um við fjölskyldu, ættingja og
vini.
Guðmundur dó fyrir 19 árum
og bjó Silla ein eftir það en síðustu
árin í vaxandi baráttu við elli kerl-
ingu og fékk skjól og góða hjálp
síðustu fimm ár á Mánateig,
Hrafnistu Reykjavík. Þar átti hún
gott ævikvöld við gott atlæti og
mikla umhyggju sem aðstandend-
ur þakka innilega.
Silla er farin og er ég þakklátur
fyrir góða samferð í lífinu í rúma
hálfa öld eftir að við Kata byrj-
uðum saman og aldrei bar skugga
á neitt, ást og einlægni í öllu. Góð
fyrirmynd fyrir unga fólkið í ætt-
inni og amma Silla er oft nefnd þá
góðs er getið.
Hver vegur að heiman er veg-
urinn heim. Tæplega 100 ára veg-
ferð lokið, en jarðneskar leifar
hennar verða jarðsettar í Hauka-
dal.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnar Anker.
Látin er í hárri elli elskuleg
tengdamóðir mín, Sigríður Krist-
jánsdóttir, en hún hefði orðið 100
ára á næsta ári. Ég kynntist henni
og eiginmanni hennar, Guðmundi
Hermannssyni, árið 1981, þegar
við Soffía, dóttir þeirra, byrjuðum
að draga okkur saman.
Okkar samvera og samskipti
gegnum árin voru alla tíð yndisleg
og gefandi og alltaf glatt á hjalla.
Þau hjón bjuggu á Suðureyri
við Súgandafjörð sín fyrstu hjú-
skaparár. Þar komu börnin í
heiminn eitt af öðru. Að lokum
urðu dæturnar sex og yngstur
kom svo prinsinn, hann Rúnar.
Eins og nærri má geta þurfti
dugnað og útsjónarsemi til þess
að fæða og klæða svo stóran hóp,
svo ég tali nú ekki um að byggja
nýtt hús. En þetta gerðu þau allt
saman af myndarskap sem þeim
einum var lagið.
Silla var stjórnsöm og ákveðin
en alltaf sanngjörn. Það þurfti
hún að vera, því það varð að vera
agi og regla á hlutunum til þess að
allt gengi upp.
Ég missti mína yndislegu konu
sumarið 2016. Ég veit að nú hafa
Soffía mín og foreldrar hennar
sameinast í Sumarlandinu góða.
Innilegar samúðarkveðjur til
systranna og Rúnars.
Sverrir Bergmann
Elsku amma okkar. Mikið var
heimurinn heppinn að fá að hafa
þig hér í nærri hundrað ár. Á
langri ævi upplifðir þú margt og
okkar bestu minningar um þig
eru úr stofunni þinni að hlusta á
þig segja okkur sögurnar þínar.
Hvernig þú sem ung kona slappst
lifandi út um gluggann á brenn-
andi hóteli á náttkjólnum einum
fata, heimsóttir Arnarhreiðrið í
Ölpunum rétt fyrir lokun þess,
ferðaðist sjö ára með Katli bróður
þínum simm ára á hesti frá
Haukadal að Felli, skiptir ólög-
lega á „monning“ við erlendan
ferðamann á flugvellinum fyrir
frægu Þýskalandsferðina ykkar
afa, eða hvernig það var að halda
stórt heimili á Súgandafirði á erf-
iðum tímum þegar afi bjó á
berklaheimilinu á Vífilsstöðum.
Hvílík ævi. Hvílík kjarnakona.
Það var fátt skemmtilegra en að
hlusta á þig segja okkur þessar
sögur, og hlæja og syngja með
þér. Ekki var verra að fá smá
sérrídreitil með, auðvitað aldrei á
fastandi maga enda byrjuðu allar
heimsóknir á því að gæða okkur á
góða bakkelsinu þínu með kaldri
mjólk í bláu glösunum sem eru nú
notuð á heimili Berglindar. Sam-
verustundirnar í gegnum tíðina
voru svo margar og góðar. Þá var
Noregsferðin okkar alveg dásam-
leg og við systur gleymum seint
rútuferðinni á leið til Rúnars
frænda þegar þið mamma hlóguð
stanslaust ykkar yndislega og há-
væra hlátri því þið voruð svo loft-
hræddar þarna í rútunni á þröngu
fjallavegunum í þessum háska-
hlíðum um hávetur.
Við áttum okkur sterkan
bandamann í þér, stundum við lít-
inn fögnuð móður okkar því þegar
hún ætlaði að kvarta yfir okkur
við þig þá tókst þú alltaf upp
hanskann fyrir okkur! Þú t.d. út-
skýrðir fyrir mömmu af hverju
það væri bara fullkomlega eðlilegt
að Berglind hefði ekki mikinn
tíma til að taka til í herberginu
sínu svona upptekin í læknanámi.
Það var nefnilega bráðfyndið að
hlusta á mömmu kvarta yfir þess-
ari hegðun móður sinnar sem
hefði nú aldrei haft þolinmæði fyr-
ir svona löguðu hjá dætrum sínum
í denn.
Þótt við höfum saknað þín í
nokkur ár þá er nú komið að
kveðjustund og þær eru aldrei
auðveldar. Loksins fékkstu hvíld-
ina þína góðu og nú er komið að
því að hitta elsku fólkið þitt sem
hefur beðið eftir þér. Fyrir fimm
árum horfðum við á þig kveðja
mömmu okkar, dóttur þína, og
munum við aldrei gleyma þeirri
kveðjustund þegar þú beygðir þig
niður, settir lófann á enni hennar
og kysstir hana á kinnina og sagð-
ir: „Soffa mín, ég kem svo bráð-
um.“ Nú eruð þið loksins samein-
aðar, syngjandi saman, og
tilhugsunin gleður okkur alveg
óendanlega mikið.
Við elskum þig, elsku amma
Silla.
Berglind Bergmann og
Hanna Soffía Bergmann.
Fallin er frá elskuleg amma
mín og góð vinkona. Lokið er
langri og giftusamri ævi. Það var
mér mikils virði að ná að kveðja
þig áður en þú lagðir augun aftur.
Þú varst orðin þreytt og líkami
þinn gat ekki meir, en ég vil trúa
því að þú sért komin á fallegan
stað í faðm afa Guðmundar um-
vafin englum. Með sorg í hjarta
kveð ég ömmu mína, takk fyrir
allt sem þú gafst mér.
Þín
Elísa Björk Guðmundsdóttir.
Árstíðir landsins hafa hver sinn
sjarma og móta okkur eyjar-
skeggjana yfir mislanga lífsgöngu
hvers og eins. Gullkista nútímans
var bólstruð og fyllt af harðdug-
legum fórnfúsum vinnuhöndum
eldri kynslóða, sem sum okkar
eru svo heppin að hafa kynnst. Ég
er ein þeirra heppnu og hef litið á
þessa lukku mína sem fjársjóð
visku er mótar og fylgir manni í
gegnum lífið. Fjársjóðurinn varð
á endanum stór og dýrmætur eft-
ir ótal samverustundir okkar
ömmu sem voru ætíð skreyttar
með heimatilbúnum kökum,
kleinum og pönnsum í hennar stíl.
Óhjákvæmilega hafa 99 ár mót-
að ömmu. Náttúrufegurð æsku-
slóða í Haukadal með Geysi í bak-
garðinum, ólgandi Tungufljótið
við túnfótinn á Felli í Biskups-
tungum og fjöllin á Suðureyri við
Súgandafjörð hafa nú haft sitt að
segja. Það gustaði af ömmu hvert
sem hún fór, skörunglegt göngu-
lagið og einbeitta augnaráðið fór
ekki framhjá nokkrum manni. Ég
hugsa að amma hafi á einhvern
undarlegan hátt getað beislað
orku náttúrunnar og nýtt hana
sér í hag, slíkur var krafturinn í
henni. Það má segja að amma hafi
verið eins og árstíðirnar fjórar.
Persónuleikinn eins og litapal-
letta haustsins. Drifkrafturinn
eins og stormar vetrarins. Vinnu-
semin eins og langar bjartar sum-
arnætur og fyrirhyggjuvitið jafn
kröftugt og vorið.
Ég verð ömmu ævinlega þakk-
lát fyrir hennar framlag til gull-
kistunnar og vona að komandi
kynslóðir kunni gott að meta og
fari vel með góssið. Fjársjóðinn
geymi ég í hjarta mínu og deili til
afkomenda minna yfir heimatil-
búnum kökum og pönnsum í mín-
um stíl.
Birna María Gunnarsdóttir
Baarregaard.
Ég kveð elsku ömmu Sillu með
þakklæti í huga og með bros á vör
yfir öllum góðu stundunum okkar
saman. Það er mikil gæfa að eiga
tvær dásamlegar og góðar ömmur
á lífsleiðinni, ömmu Sillu og ömmu
Kristínu, báðar sterkar, jákvæð-
ar, ráðagóðar, sjálfstæðar, falleg-
ar og yndislegar fyrirmyndir.
Myndarskapur og dugnaður
einkenndu líf ömmu Sillu, hún var
höfðingi heim að sækja og það var
lágmark að staldra við í þrjá tíma í
kaffi og með því. Eldað var á
hverju kvöldi og bakað af mikilli
kunnáttu og snilld, handtökin
falleg og fumlaus og allt í boði;
ljúffengar vestfirskar hveitikök-
ur, flatkökur, pönnukökur með
heimalagaðri sultu og rjóma, vín-
arbrauð með bleikum glassúr,
snöggsnúnar kleinur, tíu tertur og
hverarúgbrauð, eins og hún vand-
ist að baka í hvernum heima.
Hún fæddist í Haukadal í Bisk-
upstungum og þekkti þar stað-
hætti vel og sögu. Krafturinn í
henni og dugnaður minnti oft á
kraftinn í Gullfossi og Geysi, slíkt
var þolið og eljan. Amma verður
jarðsett í kirkjugarðinum í
Haukadal, þar sem fegurðin og
dýrðin er allt um kring í Hauka-
dalsskógi.
Amma vann mikið í sveitinni
hjá foreldrum sínum frá unga
aldri, en hugurinn leitaði á önnur
mið og í Húsmæðraskóla var
haldið. Allt lék í höndum hennar
og vandvirkni og vinnusemi ein-
kenndu verk hennar.
Nú tóku við störf í höfuðborg-
inni og ný viðmið urðu til. Þar hitti
hún tvo unga og myndarlega
frændur að vestan sem urðu góðir
vinir hennar, afa Guðmund og
Einsa frænda. Leiðin lá vestur
með ungum eiginmanni og ungri
dóttur, Katrínu. Innan um vest-
firsku fjöllin, svo sterklega byggð
með flötum toppum, þar sem jökl-
arnir höfðu fyrir milljónum ára
sorfið ofan af hraunstaflanum og
grafið dali og firði, skyldu næstu
kaflar skrifaðir í lífssögunni.
Fyrir vestan tóku á móti þeim
fjöllin fögru og háu, dökkblátt
hafið og fjörðurinn, engin stór
græn engi og víðátta, ekkert
Tunguljót né heitir hverir. Amma
minntist oft á góða og trausta vini
sína fyrir vestan og þá sérstak-
lega Einsa og Níní. Amma var
mikil handavinnukona og söng-
elsk og kunni öll erindi í flestum
ljóðum, sálmum og vísum, enda
mikið sungið á æskuheimili henn-
ar og alla tíð með börnunum
þeirra sem urðu sjö. Amma
minntist þess oft hve gaman það
var þegar hún fór með afa, Níní og
Einsa upp í fjallshlíðina að spjalla
og syngja eða út á brjót, þar sem
hún gat horft út á hafið og látið sig
dreyma.
Það var dásamlegt að fá ömmu
Sigríður
Kristjánsdóttir