Morgunblaðið - 16.09.2021, Blaðsíða 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2021
✝
Jakob Óskar
Jónsson fæddist
í Skarðshlíð undir
Austur-Eyjafjöllum
28. október 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum 3. sept-
ember 2021.
Foreldrar hans
voru Jón Hjörleifs-
son, bóndi og odd-
viti í Skarðshlíð, f.
12. júlí 1898, d. 23.
júlí 1973 og Guðrún Sveins-
dóttir frá Selkoti, húsfreyja, f.
25. ágúst 1897, d. 15. maí 1983.
Jakob Óskar ólst upp í Skarðs-
hlíð og var yngstur átta systk-
ina en þau eru: 1) Sveinn, f. 30.
júní 1924, d. 30. maí 1983. 2)
Hjörleifur, f. 28. september
1925, d. 7. maí 2011. 3) Guðni, f.
24. september 1927, d.18. febr-
úar 2014. 4) Tómas, f. 25. apríl
1929, d. 1. ágúst 1998. 5) Sigríð-
ur, f. 27. nóvember 1932. 6)
Anna, f. 5. ágúst 1936, d. 23.
mars 2007. 7) Hilmar Eyjólfur, f.
15. nóvember 1938, d. 15 maí
2019.
Jakob kvæntist Jónínu Karls-
dóttur, f. 13. júní 1940, þann 14.
júní 1963. Foreldrar hennar
voru hjónin Karl Stefán Daní-
börn. Fyrir átti Heiðar Ólaf
Inga, f. 1980, í sambúð með
Höllu Jónsdóttur og eiga þau 4
börn 3) Guðbjörg Hjördís, f. 2.
janúar 1965, í sambúð með
Ragnari Kr. Gunnarssyni, f. 11.
apríl 1963. Dóttir þeirra er Jón-
ína Rún, f. 21. maí 1991, í sam-
búð með Sindra Má Sigurðssyni,
þau eiga tvö börn. Ragnar á
einnig börnin Elvu Björk, f.
1980, hún á 3 börn, Finn Mar, f.
14. febrúar 1994. 4) Guðný Erla,
f. 13. mars 1973, gift Ali Mobli,
f. 19. janúar 1974. Þau eiga einn
son Anton Arash, f. 3 nóvember
2007.
Jakob stundaði nám í Skarðs-
hlíð, Héraðsskólanum á Skógum
og síðar í Verzlunarskóla Ís-
lands 1956-58. Hann hóf störf
hjá Fiskifélagi Íslands árið 1958
sem sendill en tók svo við stöðu
deildarstjóra aflatrygginga-
sjóðs hjá sjávarútvegsráðuneyt-
inu og síðar Fiskistofu og starf-
aði þar til 2005. Samhliða sínu
aðalstarfi var Jakob tónlist-
armaður og lék með hinum
ýmsu hljómsveitum í tæp 60 ár.
Jakob sat í stjórn SÁÁ, einnig
var hann einn af stofnendum
AA-deildarinnar í Árbænum í
kringum 1980 og fylgdi því
starfi fast eftir í tæp 40 ár.
Jakob var ötull stuðnings-
maður íþróttafélagsins Vals og
sat í stjórn félagsins í nokkur ár.
Útförin fer fram frá Árbæj-
arkirkju 16. september 2021
klukkan 13
elsson, prentari í
Reykjavík, f. 8. apr-
íl 1902, d. 21. des-
ember 1951, og Eva
Björnsdóttir hús-
freyja, f. 31. júlí
1911, d. 31. ágúst
1950.
Jakob og Jónína
hófu búskap í
Reykjavík 1963 og
keyptu í Árbænum
1966 og héldu
heimili þar allar götur síðan.
Jakob og Jónína eignuðust
þrjár dætur saman en fyrir átti
Jónína eina dóttir sem Jakob
gekk í föðurstað. Dæturnar eru
1) Sigríður Eva, f. 25. nóvember
1960. Börn hennar eru Símon
Karl, f. 6. september 1977, Sæv-
ar Karl, f. 8. maí 1991, í sambúð
með Salóme Jónsdóttir, Stefanía
Ósk, f. 8. maí 1991, í sambúð
með Pálmari Helga Tómassyni
þau eiga tvö börn. 2) Guðrún
Ósk, f. 22. október 1963, gift
Heiðari Bjarnasyni, f. 10. febr-
úar 1960. Börn þeirra eru Jakob
Óskar, f. 15. janúar 1986, hann á
einn son, Ágúst Bjarna, f. 13.
júlí 1988, og Rebekka Ósk, f. 22.
júní 1991, í sambúð með Óðni
Helgasyni, saman eiga þau tvö
Elsku pabbi. Það er erfitt að
trúa því að þú sért farinn frá okk-
ur. Við áttum eftir að fara með
þér í haustferð til Spánar í hitann
þar sem þú elskaðir að vera. En
æðri máttarvöld gripu inn í og
sóttu fallega engilinn sinn sem
var búinn að þjóna öllum í kring-
um sig af alúð og umhyggju og
setti sjálfan sig alltaf í síðasta
sæti. Pabbi ætlaði alltaf að verða
prestur, en lífshlaupið tók við og
hann vann, lá við allan sólarhring-
inn, til að geta séð fyrir heimilinu
og öllum börnunum sem hlóðust
upp. Köllunin kom í kringum 1978
þegar pabbi fór í fimm daga
áfengismeðferð í Hlaðgerðarkot,
þá byrjaði hann að stunda AA-
fundi í Langholtskirkju og stofn-
aði í kjölfarið AA-deild í Árbæn-
um ásamt góðum félaga sínum.
Þeir fengu aðstöðu í KFUK- og
M-húsinu en þar fylltist húsið
fljótt þannig að þeir fluttu síðar
með starfið í Árbæjarkirkju og
sinnti hann því af mikilli um-
hyggju enda hans aðaláhugamál.
Pabbi eignaðist fjölda vina og
kunningja í gegnum tíðina.
Stærsti vinahópurinn kom úr AA-
samfélaginu, hljómsveitabrans-
anum og Íþróttafélaginu Val.
Frændgarðurinn var líka stór og
pabbi var stoltur af öllum frænd-
systkinum sínum.
Hann hugsaði alltaf um alla
aðra áður en hann hugsaði um
sjálfan sig, t.d. vildi hann ekki
trufla starfsfólkið á spítalanum
því það hafði nóg að gera.
Hann hringdi í okkur dæturn-
ar daglega til að athuga hvort það
væri ekki örugglega allt í lagi með
börn og barnabörn og hvað væri
að frétta af þeim. Við munum
sakna þess sárlega að fá ekki
lengur þessi símtöl frá pabba.
Hvíldu í friði elsku pabbi.
Þínar dætur,
Guðrún, Guðbjörg,
Guðný og Eva.
Elsku afi. Ég næ því ekki enn
að ég muni aldrei aftur sjá þig,
heyra frá þér, faðma þig. Þú varst
sá sem passaðir upp á mig, alltaf
að athuga með mig, gladdist með
mér á góðum tímum og hug-
hreystir mig á slæmum. Þeir sem
þig þekkja vita að fjölskyldan var
þér allt og þú varst tilbúinn að
ganga í gegnum eld fyrir okkur.
Mér finnst sárt að Hjördís og
Grétar fái ekki tækifæri til að
kynnast þér betur, yndislega og
góðhjartaða manninum sem þú
varst. Þau munu fá að heyra sög-
ur af þér; ísbíltúrunum til Hvera-
gerðis, píanóundirspilinu þínu
meðan ég söng úr mér lungun
fyrir framan spegilinn og síðast
en ekki síst Spánarferðunum, þar
sem þú naust þín best liggjandi í
sólbaði. Þú varst kletturinn minn,
föðurímynd, besti vinur og fyrir-
mynd í einu og öllu. Ég sakna þín
svo sárt en ég veit að þú ert kom-
inn á betri stað og þar var tekið á
móti þér fagnandi. Ég veit að þú
fylgist með og passar upp á okkur
hvar sem þú ert. Mér þykir svo
vænt um þig og mun ávallt gera.
Hvíldu í friði elsku besti afi
Jakob. Þangað til við sjáumst
næst.
Jónína yngri.
Að kveðja samferðamann er
alltaf erfitt. Minningarnar
streyma fram um góðan mann.
Jakob var móðurbróðir minn.
Hann var mörgum kostum gædd-
ur, hann söng t.d. eins og engill,
var í hljómsveit frá unga aldri,
spilaði fótbolta með Val og var
vinsæll hvar sem hann steig nið-
ur. Mér er það minnisstætt í
æsku, þegar amma tók fram
textahefti með vinsælum dægur-
lögum og horfði með aðdáun og
stolti á forsíðuna sem Jakob,
yngsti strákurinn hennar, prýddi
og sannarlega var hann fríður
maður með fallega útgeislun. Mér
var hann alltaf góður og kær-
leiksríkur, ég er þakklát fyrir all-
ar okkar góðu stundir og síðast
núna nýlega þegar við sátum og
ræddum fjölskylduna og frænd-
garðinn allan, sem hann var alveg
með á hreinu og afskaplega stolt-
ur af.
Það var alltaf gaman að koma í
Hraunbæinn til Diddu og Jakobs,
fyrst sem krakki með ömmu og
allar götur síðan, alltaf tekið á
móti manni með opnum örmum,
einnig voru ófáar ferðirnar sem
þau komu austur í Skarðshlíð og
þá var sko kátt í höllinni. Í minn-
ingunni var svo mikill ævintýra-
ljómi yfir þessum fallegu og
glæsilegu hjónum með allar
stelpurnar sínar sem voru hver
annarri fallegri og fínar eins og
prinsessur. Við systkinin og fjöl-
skyldur kveðjum kæran frænda
og vin, mamma sér á bak yndis-
legum bróður og nánum vini með
söknuði og von um endurfundi,
við minnumst mannkosta og
væntumþykju, almættið ræður
og við biðjum um blessun.
Didda, Eva, Guðrún Ósk, Guð-
björg Hjördís, Guðný Erla og
fjölskyldur, þið voruð honum allt,
hann dýrkaði ykkur og dáði. Við
sendum ykkur kærleikskveðjur,
styrk og alla okkar elsku.
Guðrún Jóna
Sæmundsdóttir.
„Þá kemur hann mér í hug, er
ég heyri góðs manns getið,“ sagði
Jón biskup helgi Ögmundsson
víst oftast þegar hann heyrði að
tal barst að mannkostamönnum.
Hinn helgi Jón biskup mældi alla
mannkostamenn við þann mann
sem hann hafði alla tíð haft í
mestum metum; Ísleif Gissurar-
son biskup.
Einhvern veginn rifjaðist þessi
gamla saga upp þegar fréttin um
andlát Jakobs barst. Okkar leiðir
lágu saman fyrir einum sex ára-
tugum. Þá var hann söngvari með
vinsælustu sveitaballahljómsveit-
inni á Suður- og Vesturlandi;
Hljómsveit Óskars Guðmunds-
sonar. Ég unglingurinn var tek-
inn inn í hana eitt vorið og var síð-
an viðloðandi meira og minna þar
til leiðtoginn Óskar Guðmunds-
son fluttist búferlum til Svíaríkis
eftir síldveiðihrunið og olíukrepp-
una sem fylgdi á eftir ásamt efna-
hagshruni, óðaverðbólgu, gengis-
hruni og atvinnuleysi (Íslands-
saga í hnotskurn).
Jakob reyndist fábær í öllu
samstarfi og yfirhöfuð í hljóm-
sveitarþvælingnum öllum – ein-
staklega skapgóður og ljúfur í
viðmóti, greiðvikinn og velviljað-
ur öllum, sama hvað á gekk. Eitt
kreppuvorið um þetta leyti
reyndist mjög erfitt fyrir skóla-
strák að fá sumarvinnu en þegar
Jakob varð þess var hikaði hann
ekki við að ráða strákinn (mig) til
starfa hjá sér í Aflatrygginga-
sjóði sem hann þá stýrði. Sjóður-
inn var þá deild innan Fiskifélags
Íslands og þarna kynntist maður
mörgu eðalfólki, bæði meðal
starfsfólks og innan sjávarút-
vegsins. Það var eins og hlýjasta,
besta og skemmtilegasta fólk
landsins laðaðist að Jakobi, bæði
þarna, og á sveitaböllunum um
helgar. Þetta er eftirminnilegt af
því hvað það var dásamlegt.
Svo orti Guðmundur skáld
Friðjónsson frá Sandi:
Jafnvel þó í fótspor fenni,
fjúki í skjólin heimaranns,
gott er að signa göfugmenni,
gjalda blessun minning hans,
dreifa skini yfir enni,
ilmi um brjóst hins fallna manns.
Blessuð sé minning Jakobs Ó.
Jónssonar.
Stefán Ásgrímsson.
Stundum getur veikleiki verið
gæfa manna, ekki síst þegar þeir
ná að sigrast á honum og njóta
þess sem lífið hefur upp á að
bjóða. Jakob vinur minn Jónsson
þurfti að bregðast við sínum veik-
leika gagnvart áfengi fyrri hluta
ævinnar og hafði fullan sigur, en
ekki bara það. Jakob var virkur í
starfi og umhyggju gagnvart
þeim sem höfðu misst tökin og
var ókrýndur leiðtogi í AA-starfi
hér í Árbænum. AA-deildin sem
hann stofnaði fyrir um fjórum
áratugum hefur verið mjög virk
og það er helst að þakka ötulu
starfi Jakobs. Hann var jafnan
boðinn og búinn að hjálpa þeim
sem á þurftu að halda og leið-
beina fólki í daglegu lífi og starfi.
Jakob var fjölskyldumaður og
sinnti fjölskyldu sinni vel og var
stoltur af börnum sínum og
barnabörnum. Sælureitur fjöl-
skyldunnar var í húsinu þeirra á
Spáni. Þrátt fyrir það þurfti alltaf
að halda jól á Íslandi í faðmi fjöl-
skyldunnar og þá lauk jafnan
Spánardvölinni að sinni. Jól og
áramót var ekki hægt að halda
annars staðar en á Íslandi auk
þess sem Jakob taldi sig hafa
skyldum að gegna á þeim tíma
þegar Bakkus sótti hvað fastast
að ýmsum félögum auk þess sem
ýmsir nýliðar komu þá jafnan og
þeim þurfti að sinna og hjálpa.
Jakob var ákveðinn maður og
skoðanafastur og einstaklega
trúr þeim málstað sem hann sam-
samaði sig með og skipti þá ekki
máli hvort um var að ræða AA-
starf, pólitík eða íþróttir. Arsenal
og Valur voru alltaf bestu fót-
boltaliðin í heiminum hvernig svo
sem gengi þeirra var hverju sinni.
Pólitíkin sem og Valur og Arsenal
voru þó tekin út fyrir sviga ef AA-
félagi þurfti á honum að halda eða
óskað var eftir honum til að sinna
þeim málefnum, sem eru til þess
fallin öðrum fremur í okkar sam-
félagi að gefa fólki betra líf.
Við Jakob kynntumst vel í AA-
starfi og hann þreyttist ekki á að
skipa mér til verka á þeim vett-
vangi, sem og öðrum. Þótt enginn
sé foringi í AA-starfi var Jakob
samt eins og eins konar stóri
pabbi fyrir mánudagsdeildina í
Árbænum. Við kynntumst líka vel
við spilaborðið þar sem báðir voru
keppnismenn og Jakob klókur
spilamaður. Ekkert var gefið eft-
ir á þeim vettvangi.
Við vinir og félagar Jakobs
söknum heilsteypts og góðs fé-
laga. Ég færi Jónínu og fjölskyld-
unni mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
þessa góða manns Jakobs vinar
míns og félaga. Ég efast ekki um
það að hann er nú á góðum stað í
tilverunni eins og hann á skilið.
Jón Magnússon.
Að taka þátt í íþróttum er einn-
ig að kynnast flóru af fólki sem
gefur þér ánægju og auðgar lífið.
Einn góður vinur í gegnum tíðina,
Jakob Jónsson hefur nú kvatt. Til
margra ára mátti ég búast við
hringingu frá Jakobi daginn eftir
leiki Vals í knattspyrnu. Leikinn
þurfti að ræða og við vorum ekki
alltaf sammála, þ.e.a.s. ef Valur
tapaði eða gerði jafntefli, þá var
frammistaða dómarans eins lík-
lega ástæðan sem ég gat mögu-
lega verið ósammála um. Jakob
starfaði í mörg ár í stjórn knatt-
spyrnudeildar Vals og stóð sig
þar afar vel, var vinsæll og mikils
metinn. Jakob hafði góða nær-
veru, hvetjandi en þurfti aldrei að
trana sér fram. Arsenal var hitt
liðið í lífi Jakobs, sömu litir, og
ekki kæmi mér á óvart að þáttaka
Alberts Guðmundssonar hjá því
fræga félagi hafi leikið þar sitt
hlutverk. Jakob var gæfumaður í
lífinu, kvæntist ástinni sinni Jón-
ínu Karlsdóttur, Diddu. Hún var
landsfræg sem dansfélagi Sæma
Rokk. Sjálfur var Jakob samhliða
störfum sínum sem deildarstjóri
hjá Fiskifélagi Íslands, þekktur
söngvari danshljómsveita sem þó
vildi aldrei gefa út plötu. Við leið-
arlok er hér þakkað fyrir allan
stuðninginn og hvatninguna og
innilegar samúðarkveðjur sendar
til fjölskyldunar. Afbragðsdreng-
ur er hér kvaddur.
F.h. Knattspyrnufélagsins
Vals,
Halldór Einarsson.
Gamall sveitungi og góður vin-
ur, Jakob Óskar Jónsson, hefur
lokið sinni jarðvist og horfið til
nýrra heimkynna. Mig langar því
að staldra örlítið við og minnast
hans með nokkrum orðum:
Við Kobbi, eins og hann jafnan
var kallaður, ólumst upp undir
Fjöllunum, nánar tiltekið í Aust-
ur-Eyjafjallahreppi, hann í
Skarðshlíð, ég á Skógum. Hann
var árinu eldri en ég en við geng-
um saman í skóla í sveitinni en að
loknu námi í Skógaskóla skildi
leiðir.
Á unglingsárunum lékum við
fótbolta af mikilli ástríðu, stofn-
uðum knattspyrnufélagið Reyni,
skipað ungum mönnum úr sveit-
inni. Erfitt var á þessum árum að
fá andstæðinga til að etja kappi
við en þó lékum við nokkra
keppnisleiki og komumst þokka-
lega frá því. Annars var Kobbi lip-
ur spilari og sérlega úthaldsgóður
því hann virtist nánast þindarlaus
þegar hlaup voru annars vegar.
Hann keppti líka í lengri hlaupum
á héraðsmótum og víðar með góð-
um árangri.
Kobbi sneri sér snemma að
dægurlagasöng og starfaði með
þekktum ballhljómsveitum á
þeim tíma, t.d. hljómsveit Óskars
Guðmundssonar frá Selfossi, sem
naut feikilegra vinsælda á þeim
árum. Síðar söng hann með
þekktum stórhljómsveitum á vin-
sælustu skemmtistöðum borgar-
innar, s.s. á Röðli og í Súlnasaln-
um. En lengst starfaði hann með
eigin hljómsveit sem helgaði sér
árshátíðar- og þorrablótsmarkað-
inn og naut þar mikilla vinsælda,
enda lék sveitin lögin sem fólkið
þekkti og kunni.
Þar lágu leiðir okkar næst sam-
an því þannig háttaði til að á átt-
unda áratugnum átti ég smárútu
sem heppileg var til hljómsveita-
flutninga. Kobbi leitaði þá til mín í
nokkur skipti þegar sveitin var
ráðin til dansleikjahalds á lands-
byggðinni um flutning á mann-
skap og hljóðfærum. Þetta vildu
stundum vera töluverðar svaðil-
farir enda fara áðurnefndar sam-
komur yfirleitt fram um hávetur-
inn þegar allra veðra er von.
Kobbi vann alla tíð fulla dag-
vinnu þannig að þegar vinnudegi
lauk tók oft við hljómsveitaræfing
og svo spilamennska um kvöldið,
oft sex kvöld í viku. Kobbi var frá-
bær dægurlagasöngvari og því til
stórs vansa að engin hljóðritun
skuli til með söng hans.
Svo var það nokkru eftir alda-
mótin síðustu að leiðir okkar lágu
að nýju saman og nú á Spáni. Þar
höfðum við Kobbi eignast okkar
eigin hús, ekki langt hvor frá öðr-
um og ekki spillti fyrir að góður
félagi okkar undan Fjöllunum,
Þorsteinn Eyjólfsson eða Steini á
Hrútafelli, átti einnig hús þar
skammt frá. Þarna höfum við þrír
ásamt eiginkonum okkar átt frá-
bærar stundir undanfarin ár, þar
sem margt hefur verið skrafað og
skeggrætt. Við Kobbi vorum
reyndar búnir að mæla okkur mót
síðar í þessum mánuði á uppá-
halds kaffihúsi þeirra Jónínu á
Zenia Boulevard en sá fundur
kemur nú til með að frestast eitt-
hvað.
Jakob kannar nú nýja stigu til-
veru okkar og ég veit að þar dvel-
ur hann nú frelsaður frá þeirri
líkamlegu þjáningu sem þjakaði
hann síðustu misserin. Eftirlif-
andi eiginkonu hans, Jónínu
Karlsdóttur, og dætrum þeirra
sendum við Ólína einlæga samúð-
arkveðju.
Arnaldur Árnason.
Ég vil þakka yngsta föðurbróð-
ur mínum, Jakobi Óskari Jóns-
syni samfylgdina með nokkrum
orðum.
Mínar fyrstu minningar eru að
ég vappaði um á hlaðinu heima og
unglingurinn átti að gæta þess að
ég færi mér ekki að voða. Þegar
ég var um 10 ára aldur fór hann
að spila á trompet, ég sat með
stjörnur í augunum og hlustaði.
Síðan kom hann með fallegu kon-
una sína, hana Diddu, og þá liðu
ekki mörg ár, þar til dæturnar
voru orðnar þrjár. Síðar bættist
sú fjórða við.
Ég gat þá launað honum pöss-
unina eina kvöldstund þegar ég
sem unglingur var stödd í
Reykjavík. Sat hjá dætrunum og
sagði þeim sögur úr sveitinni.
Þær hafa sennilega verið eitthvað
mergjaðar, því að daginn eftir
fékk ég hógværa spurningu:
varstu nokkuð að segja þeim
draugasögur?
Jakob var alltaf mjög upptek-
inn maður, spilaði og söng með
hinum ýmsu danshljómsveitum í
60 ár og vann hjá Fiskifélagi Ís-
lands frá 18 ára aldri.
Félagsmálin voru heldur ekki
skilin útundan. Þau hjónin eign-
uðust hús á Spáni og dvöldu þar
oftsinnis á seinni árum. Okkar
samskipti fóru því að mestu orðið
fram í síma eða tölvu. Stundum
voru fjörug skoðanaskipti, sér-
staklega fyrir kosningar. Okkar
síðasta símtal fór fram í fyrra-
sumar og þá var talað um alla
heima og geima.
Jakob átti við erfið veikindi að
stríða síðustu misseri.
Ég votta Diddu, dætrunum og
fjölskyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Inga.
Jakob Óskar
Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi. Ég man eftir
því að þú gafst mér fót-
boltakort í hvert sinn sem
ég kom til þín, þá fórum við
saman út í búð og keyptum
þau og snakk. Þú gerðir
líka alltaf rosalega góðan
fisk handa mér. Afi var allt-
af svo góður við mig og svo
var hann alltaf að spyrja
mömmu um mig.
Elsku afi hvíldu í friði, ég
sakna þín.
Þinn
Anton.